1922

Σύνοψη: Η γυναίκα ενός αγρότη, μην αντέχοντας την άχαρη ζωή τους, ζητά διαζύγιο και το μεγαλύτερο μέρος των χωραφιών τους που της ανήκει, για να το πουλήσει και να ζήσει στην πόλη. Ο άντρας της, που δεν έχει μάθει να ζει αλλιώς, βρίσκει ως λύση να πείσει τον γιο τους να την δολοφονήσουν.

Άποψη: Ο Στέφεν Κινγκ είναι σαράντα χρόνια τώρα, η χρυσή χήνα του Χόλιγουντ. Ότι και αν έχει γράψει (και γράφει ασταμάτητα) είναι ένας ακαταμάχητος «κράχτης» για να γυριστεί μία ταινία ή επεισόδιο που να γράφει στην αρχή «Based on a story by Stephen King» ανεβάζοντας κατακόρυφα τις μετοχές της. Από ταινιάρες όπως το The Shine και το Misery, μέχρι σκουπίδια όπως το Dreamcatcher, και υπερτιμημένες όπως το The Shawshank Redemption (Tο είπα. Δεν άντεξα!)

Φυσικά με τόσο έργο, ούτε όλες του οι δουλειές είναι κατάλληλες για να γίνουν καλά σενάρια, ούτε τα τόσα διηγήματα και νουβέλες του, όπως εδώ, έχουν αρκετό ζουμί για να στηρίξουν μια ταινία μεγάλου μήκους.

Στο 1922 ένας αγρότης στην Νεμπράσκα μαζί  με τον γιο του δολοφονούν την σύζυγο/μητέρα τους, για να μην χάσει τον μόνο τρόπο ζωής που γνωρίζει. (Δεν είναι spoiler, συμβαίνει στην αρχή) Και φυσικά, θα μάθει όπως στα περισσότερα βιβλία του Κινκ, ότι το έγκλημα δεν αποδίδει, αφού στην διαδρομή θα πληρώσει για τα πάντα.

Το πρόβλημα με την πιο πρόσφατη πρεμιέρα του Netflix, είναι ότι έχουμε ένα μικρό σενάριο για να στηρίξει 100 λεπτά. Ο Γουίλ σκοτώνει την γυναίκα του, παρασέρνει χωρίς λόγο τον γιο του στο έγκλημα, και για όλη την υπόλοιπη διάρκεια, παρακολουθούμε την τιμωρία του για την πράξη του. Τα έχουμε όμως ξαναδεί όλα, και καλύτερα. Ούτε το σενάριο, ούτε οι διάλογοι, ούτε η διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, βοηθάνε στο να μας μείνει το 1922 για περισσότερη ώρα από όση διαρκεί. Και στο τέλος, καταλαβαίνουμε πως εάν δεν υπήρχε το όνομα του Κινγκ, θα περνούσε ακόμη πιο απαρατήρητη.

Αυτό που ξεχωρίζει, είναι ότι έχουμε καλές ερμηνείες από γνωστούς καρατερίστες, όπως ο Τόμας Τζέιν (ο ντετέκτιβ Τζο Μίλερ στο The Expanse, αλλά και ο Ντέιβιντ Ντρέιτον στο The Mist), η Μόλι Πάρκερ (House Of Cards, Deadwood) και ο Νιλ ΜακΝτόνοου (Band Of Brothers, Desperate Housewives) Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι την μουσική της ταινίας, έγραψε ο Μάικ Πάτον των Faith No More.

Ο Στέφεν Κινγκ πάντα θα τραβάει την προσοχή. Άλλοτε οι ταινίες που βασίζονται στα βιβλία του είναι καλές, τις περισσότερες φορές είναι κακές. Το 1922 είναι μια απλή ιστορία που στέκεται στην μέση, έχοντας μάλιστα ελάχιστα υπερφυσικά στοιχεία. Μπορείτε να το δείτε, μπορείτε και να το προσπεράσετε. Εάν έχετε δει το «It», φαντάζομαι ότι έχετε ήδη πάρει την δόση σας για το 2017.

Βασίλης Παπαστεργίου