21 Jump Street

Μεταμοντέρνα Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή

Η ζωή είναι σαν το λύκειο. Μονίμως οι άνθρωποι αποζητούν την αποδοχή του περίγυρού τους κι όταν δεν την εισπράττουν το μόνο που μπορεί να τους κάνει να νιώσουν ασφαλείς είναι η φιλία – ακόμα κι όταν αυτή η φιλία δοκιμάζεται καθημερινά ενώ κουβαλά εφηβικά ψυχικά τραύματα. Ο Schmindt (Hill) και ο Jenko (Tatum) έρχονται να μας το επιβεβαιώσουν, όντας οι καινούργιοι «μπάτσοι» του 21 Jump Street (διάβασε Ε Δ Ω το αφιέρωμα του MOVE IT στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά των 80s...), ενός αστυνομικού τμήματος που εδρεύει σε μία εκκλησία αφιερωμένη στον Κορεάτη (;) Χριστό.

Εχθροί στο σχολείο (nerd o Schmindt – jock ο Jenko) , συνάδελφοι και κολλητοί τώρα, αναλαμβάνουν την πρώτη τους αποστολή πηγαίνοντας undercover μαθητές στο λύκειο που αποφοίτησαν κάποτε. Κάπου εδώ ξεκινά το «κλάμα» καθώς διακρίνουμε το αγεφύρωτο χάσμα των γενεών, αφού τώρα ο nerd των 80’s θεωρείται σήμερα ο cool guy του σχολείου – ο Tatum σε μια σκηνή κατηγορεί το “Glee” για αυτή την «κατάντια» της σημερινής νεολαίας : emos, χίπστερς, χαρατζούκου τυπάκια...ο Schmindt και ο Jenko νιώθουν σαν aliens που δεν μπορούν να ενταχθούν σε καμία παρέα. Εδώ φαίνεται και η ικανότητα του ντουέτου Lord & Miller (“Cloudy with a chance of Metaballs”, 2009) που καταφέρνουν τόσο επιδέξια να αποτυπώσουν ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί στις σύγχρονες σχολικές κοινότητες ενώ παράλληλα τονίζουν με τον πιο comic–ό τρόπο πόσο έντονα μπορεί να αλλάξει η σχολική νοοτροπία μέσα σε μια δεκαετία (ευρηματικός και ο τρόπος με τον οποίο περιγράφονται τα στάδια από τα οποία περνάει ο οργανισμός υπό την επήρεια του νέου ναρκωτικού – ξεδιπλώνεται για ακόμα μία φορά το “animated” ταλέντο του διδύμου).

Η ταινία αυτοσαρκάζεται από μόνη της. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο αρχηγός του τμήματος είναι το στερεότυπο του «μαύρου», θυμωμένου, αγχωμένου και αγενή μπάτσου ο οποίος εξηγεί στη νέα «φουρνιά» ότι το project που αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας είναι «παρμένο από τα 80’s γιατί κανένας δεν έχει σήμερα φρέσκιες ιδέες». Με τον Michael Bacall να συνυπογράφει το σενάριο, το πάρτυ που δίνουν ο Scmindt και ο Jenko θα θυμίσει σε πολλούς σκηνές από το “Project X” ενώ ο Barry Peterson (Starsky & Hutch) δίνει στη φωτογραφία την comic νότα που χρειάζεται. Γενικά το φιλμ είναι γεμάτο λεπτομέρειες που κρύβουν μεγάλες αλήθειες. Ακόμα και η επιλογή του θεατρικού που ανεβάζουν στη σχολική παράσταση δεν είναι τυχαία αφού πρόκειται για τον «Πίτερ – Παν» - το παιδί που αρνείται να μεγαλώσει.

Κάτι ανάμεσα σε teen movie και buddy comedy θυμίζει μία μεταμοντέρνα Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή με πολύ γέλιο, νοσταλγία αλλά και σοφές διαπιστώσεις. Αν και θέμα δανεισμένο από τα 80’s, στη μεταφορά του αντικατοπτρίζει ακριβώς τη σύγχρονη πραγματικότητα.

TIP: Η ταινία μπορεί να σταθεί και από μόνη της χωρίς να είναι απαραίτητο να γνωρίζει κάποιος τη σειρά αλλά η αλήθεια είναι ότι οι γνώστες θα εκτιμήσουν περισσότερο την cameo – έκπληξη εμφάνιση λίγο πριν το τέλος της ταινίας #spoiler_alert

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη