Νίκος Γκέλια: Από τις Κάννες στα 500 ευρώ τον μήνα.

Δημοσίευση: 7 Οκτ. 2017, 16:08

 «Θέλω όταν φύγει ο θεατής από την παράσταση ή από την ταινία να έχει επικοινωνήσει με αυτό που είδε, αν είδε χαρά να βγει έξω και να αρχίσει να χορεύει, μπορεί; Άμα τελειώσει η ταινία με τραγούδι να βγει έξω και να σιγοτραγουδήσει . Σκέψου, σκέψου το, κάτι θέλω να πω, κάτι σκέφτηκα, κάτι ερωτεύτηκα, για κοιτά το. Έχεις επιλέξει μια παράσταση, γιατί την ειδές; Για να γελάσεις,  να κλάψεις ή να προβληματιστείς; Μέσα στο γέλιο υπάρχει λίγο κλάμα; Γιατί αυτό που σου λέω αυτή τη στιγμή που είναι παρά πολύ αστείο  είναι και αλήθεια...»

Ένας  προβολέας πέφτει πάνω σε ένα γυμνό σώμα, σε έναν άμαχο δίχως κέλυφος . Τόσες ζωές στο πρόσωπο του, ένας ομοφυλόφιλος, ένας μετανάστης, ένας σφαγέας και ένας ναρκομανής: είναι όλα αυτά, ενσαρκώνοντας ρόλους της φαντασίας σε μια πραγματική διάσταση της κοινωνίας, της απαθείας και της εμπάθειας για το άγνωστο. Φωνάζει εισχωρώντας σε αυτό που λέγεται ήθος-ψύχη του ανθρώπου και τότε καλλιεργεί έναν προβληματισμό και πολλά αινίγματα.

Βγάζει τα φίλτρα από την τσάντα του, ανάβει ένα τσιγάρο και ύστερα ο Νίκος Γκέλια με μια ρουφηξιά διηγείται :

 Γεννήθηκα το 1991 στα Τίρανα . Οι γονείς μου έφυγαν από την Αλβανία όταν ήμουν πέντε χρονών . Μετά από έναν χρόνο με έβαλαν σε ένα ταξί και ήρθα στην Ελλάδα. Συνεχώς αλλάζαμε σπίτι διότι οι γονείς μου δεν είχαν κάποια σταθερή δουλεία, συν του ότι μας έδιωχνα επειδή είμαστε Αλβανοί . Άλλαζα σχολειό και γειτονιά ανά δυο χρόνια . Ο πατέρας μου ήταν ξυλουργός για πολλά χρόνια , έχει κάνει και οικοδομή ενώ η μητέρα μου οικιακά  , καθάριζε σπίτια  . Εγώ από δημοτικό έκανα θέατρο , ήμουν τόσο τυχερός , οπότε στην ουσία δεν ξέρω αν το επέλεξα ή αν ήταν αυτό που με επέλεξε , ήταν ένας δρόμος , δεν είχε άλλον . Μπορούσα να αναπνέω πάνω στη σκηνή , είχε λίγο καθαρότερο αέρα απ΄ότι έξω .

Μπήκε στην δραματική σχόλη  Αγίας Βαρβάρας και τότε η τύχη του χτύπησε την πόρτα ή μήπως την χτύπησε εκείνος; Ύστερα από επτά οντισιόν που πέρασε για την ταινία «Ξενία» δέχεται ένα τηλεφώνημα  :

 Ήταν ο Πάνος Κούτρας ! Είπε πως αναλαμβάνω τον ρόλο του Όντι , ενός   μετανάστη δεύτερης γενιάς  ο όποιος ζει στην Ελλάδα προσπαθώντας να επιβιώσει μέσα σε μια απαξιωτική  κοινωνία . Βρισκόμουν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής , τα γυρίσματα διήρκησαν έναν χρόνο . Στο τρίτο έτος προβλήθηκε για πρώτη φορά η ταινία «Ξενία» , ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη του κόσμου , μας καλούσαν σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών .

Ο Άντι και Όντι, το ίδιο πρόσωπο , δυο ζωές που διασταυρώνονται :

Ο Άντι που είμαι εγώ με τον Όντι στην ταινία  έχουμε πολλά κοινά , ο μικρότερος αδελφός , η καταγωγή από την Αλβανία , ένα όνειρο , ο ρατσισμός που έχω βιώσει . Ο Κούτρας δεν πήρε ένα παιδί από την Εκάλη που οι γονείς του είναι εργοστασιάρχες να παίξει τον μετανάστη δεύτερης γενιάς που δεν έχει χρήματα ή που παλεύει για την υπηκοότητα του .

Μια σκηνή, η ρήση της ταινίας «Ξενία» :

Μου λέει η Ρομάνα , η Μαρία στο σενάριο : «Θα μπορούσες να πας να ζήσεις στην Αλβανία; Της λέω : « Στην Αλβανία θα είμαι πιο ξένος απ’ότι είμαι εδώ»  . Μου απαντάει : «Ναι εμείς τελικά παντού ξένοι θα είμαστε» . Γυρίζω, την κοιτάζω και της λέω : «Ή και παντού σαν στο σπίτι μας» . Εσύ επιλεγείς ποιος είσαι , αν είσαι Αλβανός ή Έλληνας . Είναι δική σου επιλογή αν θα μείνεις ή θα φύγεις . Αυτό πραγματεύεται η ταινία και γιατί όχι  Να είσαι Αλβανός και Έλληνας; Είναι δυνατό να μην νιώθω την Αλβανία ; Την πατρίδα μου ; Αλλά και εδώ , μιλάω ελληνικά , σκέφτομαι ελληνικά . Ο άνθρωπος πλέον δεν πρέπει να ανήκει σε ένα μέρος και τέλος . Να είναι πολίτης του κόσμου !

Κάποιες συνεργασίες οι οποίες εξελίσσονται σε δυνατές φίλιες :

«Με τον Κώστα Νικούλι  βγήκαμε τις προάλλες , πήγαμε για ποτό . Είναι αδελφός μου, τον βλέπω έτσι , πραγματικά , ανησυχώ για εκείνον , περάσαμε τόσο καιρό μαζί  , δεν γίνεται όλα αυτά να διαγράφουν . Και με τον Κούτρα μιλάμε στο τηλέφωνο , πηγαίνω σπίτι του. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν σταματούν σε μια επαγγελματική συνεργασία πάντα ».

Ο Κούτρας αρνήθηκε δυο βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου  , όλοι έμειναν προ εκπλήξεως :

«Αρνήθηκε να δεχτεί τα δικά του βραβεία μέχρι να παρθεί ο νόμος για την απονομή ελληνικής ιθαγενείας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς . Το καλό με τον Κούτρα είναι ακριβώς αυτό . Δεν το δέχεται αλλά εμείς του το λέμε  : «Κάνεις πολιτικό σινεμά αγόρι μου , πάρ΄το χαμπάρι» . Η επιλογή των ταινιών του, ο τρόπος που σκέφτεται περιλαμβάνουν πολιτικές τάσεις . Και εκείνη τη στιγμή του λες : «Μπράβο αγόρι μου»  γιατί όπως είπε και ο ίδιος: αυτή τη ταινία δεν την έκανε για τα βραβεία , ούτε για το «Εν Αθήναις», ούτε για τις Κάννες, την έκανε καθαρά για να πει κάτι , να θίξει κάτι».

Το νομοσχέδιο για την απονομή της ιθαγενείας εφαρμόστηκε το 2015 , εκείνος όμως δεν έχει προλάβει να ξεκινήσει τις διαδικασίες :

Πρακτικά δεν έχω προλάβει! Θεωρητικά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό , είναι αναπόφευκτο διότι οι διαδικασίες με την άδεια παραμονής , τα ταξίδια που κάνω και τα χρήματα που σπαταλάω , όλα αυτά με ταλαιπωρούν αρκετά , οπότε κάποια στιγμή θα γίνει .

«Η ζωή του Άντι» του σταρ ο όποιος παρευρέθηκε  στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών επιστρέφει στην Ελλάδα, παίρνει τον δίσκο και ρωτά τους πελάτες :

Γεια σας παρακαλώ τι θα πάρετε ;  Θέλω να πω ότι πλέον η κοινωνία η οποία ζούμε δεν έχει «Star quality». Αυτή η εποχή έχει παρέλθει , το ότι πήγα στις Κάννες δεν σημαίνει πως έγινα ένας σταρ γιατί επιστρέφεις στην πραγματικότητα και σου λέει να ξυπνήσεις διότι με 500ευρω τον μήνα δεν βγαίνεις . Είχε τρομερό ενδιαφέρον να είμαι με τους Σιλβέστερ Σταλόνε , Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ , Μαριόν Κοτιγιάρ ,  Ράιαν Γκόσλινγκ , όλοι εκεί ήμασταν , πίναμε καφέ μαζί και ύστερα επιστρέφεις και δεν είσαι εκείνος ο κάποιος που όλοι θεωρούν .

Η υποκριτική είναι η δική του φυγή :

Εμείς οι ηθοποιοί δεν είμαστε καλά , εννοώ ψυχολογικά . Δεν μπορείς να είσαι καλά ή πρέπει να είσαι πολύ καλά -δες το από τα δυο άκρα – για να μην σου αρκεί η ζωή σου και να θες να ζήσεις κόσμους άλλων . Είναι τρομερή ελευθερία έκφρασης. Είναι λέξεις που νιώθεις , δοκιμάζοντας το ακραίο . Γιατί το θέατρο είναι λίγο ακραίο όπως και να το κάνεις ,  δεν υπάρχει κάτι μέσο αυτή τη στιγμή . Σου δίνει ελευθερία διότι ελεύθερος είσαι μονό όταν γεννιέσαι , ύστερα σε φορτώνουν , πάρε το όνομα , πάρε την θρησκεία .  Το ότι αρθρώνεις το πρόβλημα , αυτό είναι που με εξιτάρει.

Μια «συναλλαγή» συναισθημάτων  -πάνω στην σκηνή , μπροστά στον φακό – μεταξύ ηθοποιού και τέχνης :

Νομίζω πως εγώ δεν προσφέρω τίποτα στο θέατρο διότι το θέατρο δεν έχει ανάγκη έμενα για να υπάρξει . Σε περίπτωση που εγώ αποφάσιζα  να παρατήσω την υποκριτική ποσώς που χέστηκε η τέχνη για τον Νίκο τον Γκέλια . Όχι ! Είναι μια προσωπική διαδικασία , εγώ παίρνω από αυτό . Είναι αυτό που έλεγε ο Κουν :  «Δεν κάνουμε θέατρο για την τέχνη , η τέχνη θα υπάρχει ό,τι κι αν κάνεις , υπήρχε και πριν από σένα , πριν καν γεννηθείς , γινόταν θέατρο , υπήρχαν τέχνες . Τα κίνητρα είναι περισσότερο «εγωιστικά» με την καλή έννοια .

Ένας ρόλος  πρόκληση . Ποιος ήταν αυτός ;

Είχα ήδη εμφανιστεί γυμνός στο «Ξενία» οπότε όταν πήγα να παίξω γυμνός στο θέατρο δεν το σκεφτόμουν . Ωστόσο  στους «7 θυμούς» του Χρήστου Βούπουρα - μια ταινία η οποία δεν έχει προβληθεί ακόμη – ερμηνεύω έναν ομοφυλόφιλο.  Αρχικά δυσκολεύτηκα να πλαισιώσω αυτόν τον ρόλο : δεν ήθελα να τον κοροϊδέψω,  δεν ήθελα να είμαι ψεύτικος και μάλιστα  ερμηνεύω έναν γκέι ο οποίος δεν το έχει αποδεχτεί μέσα του ,  η κοινωνία τον σπρώχνει στο περιθώριο  και όλα τα προστιθέμενα κομμάτια όπως το ότι είναι μετανάστης , τουρκοαιγύπτιος , στο παρελθόν βιάστηκε και όλο αυτό πρέπει να βγει με αλήθεια , με μια συναισθηματική ασφάλεια. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου.

Ένα πάθος μέσα σε ένα πεδίο μάχης :

 Στη ζωή μου δεν ήμουν άτολμος . Δεν  ξέρω αν θα βγάλω λεφτά ή αν θα γίνω διάσημος , δεν με απασχολεί αυτό , θέλω όμως να γίνω  πολύ καλός ηθοποιός . Αυτό βεβαία εκτρέφεται με τα χρόνια και επειδή ως μετανάστες δεύτερης γενιάς περάσαμε δύσκολα έχεις δυο δρόμους : Είτε να είσαι ντροπαλός , θεατής των άλλων είτε να είσαι πρωταγωνιστής στην ζωή σου , Carpe Diem : Άδραξε την μέρα.

Ένας θεατρικός συγγραφέας που του ταιριάζει , Σαίξπηρ ή Αριστοφάνης ;

Σαίξπηρ!  «Άμλετ», «Οθέλλος» , «Μάκβεθ» , τα λατρεύω . Παθιάζομαι με τις τραγωδίες του Σαίξπηρ και μετά τους τραγικούς επιλεγώ Μπέκετ.

Η  γνώμη  του για τις ταινίες  του  Λάνθιμου :

Την αλήθεια ; Λοιπόν αντιλαμβάνομαι το σινεμά του , καταλαβαίνω τι θέλει να πει αλλά εγώ επικοινωνώ με το αισθηματικό σινεμά , με την έκφραση του συναισθήματος όχι με την απάθεια του . Ο Λάνθιμος  κάνει ένα σινεμά που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας αλλά στην ταινία «Αστακός»  με τον Κόλιν Φάρελ , για παράδειγμα χτυπούν τον σκύλο του πρωταγωνιστή , τον σκοτώνουν και εκείνος δεν αντιδρά, το καταπνίγει . Πιστεύω πως η καλύτερη ταινία του ήταν ο «Κυνόδοντας»  από την άλλη δεν ξέρω, σε δέκα χρόνια μπορεί να υποστηρίξω κάτι τέτοιο τώρα όμως επικοινωνώ διαφορετικά ».

Και η πορεία του συνεχίζεται , με νέες προτάσεις ύστερα από το «Ξενία» :

Τώρα τελείωσα το ντοκιμαντέρ στο Vice: « Η ζωή του Άντι», αυτή τη στιγμή είμαστε στο στάδιο το οποίο το προωθούμε για φεστιβάλ . Κάνω επίσης πρόβες για το «Curing Room» του Δημήτρη Καρατζιά στο θέατρο Vault , στο Γκάζι κάθε Παρασκευή , Σάββατο και Κυριακή . Τέταρτη και Πέμπτη παίζω στο Faust με το «Ασανσέρ» του Σταυριανού Κιναλόπουλου  σε σκηνοθεσία Φρόσω Κορρού. Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 22 Νοέμβριου . Με το που θα τελειώσει αυτό θα είμαι στο «Εν Αθήναις»  με το «Ονειρόδραμα» του Μπέρεκ  σε σκηνοθεσία Κώστα Μίχα. Ωστόσο μόλις τέλειωσαν και τα γυρίσματα από την ταινία «Άβανος» .

Όσα του επιτρέπονται να πει για την ταινία « Άβανος»

Δεν μπορώ να πω πολλά . Είναι μια ταινία την οποία κάνει ο Παναγιώτης Χαραμής, είναι μια τοπική ιστορία η οποία διαδραματίζεται στο Διδυμότειχο και κάνω τον ρόλο ενός σφαγέα .

Πέρα από τον κόσμο της υποκριτικής :

Μου αρέσει το σκάκι , το τάβλι , ο χορός , το βόλεϊ , το μπάσκετ . Διαβάζω Manga, Άnime (το αγαπημένο μου είναι το «One Piece») και βγαίνω όποτε έχω χρόνο για μπύρες με τους φίλους μου .

Η επιρροή του ρόλου , όταν κάποιες φόρες σε στοιχειώνει:

Όλοι οι ρόλοι  έχουν κάτι να μου διδάξουν . Στις «Μικρές Ιστορίες Φόνου» έπαιζα τον ναρκομανή  και δεν δέχομαι κάποιος να εθίζεται  στα ναρκωτικά επειδή δεν αντέχει  την πραγματικότητα αλλά με άγγιξε . Είχαν έρθει άτομα από το ΚΕΘΕΑ και έρχεται ένας και μου λέει : « Νίκο σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι΄αυτό  που έκανες, γιατί έδειξες πως δεν είμαστε αυτοί οι μαλακές οι όποιοι δεν άντεξαν την ζωή τους , έδειξες ότι είμαστε πολύ ευαίσθητοι , δεν έχουμε την δύναμη που έχετε εσείς γιατί θέλει δύναμη να αντέξεις την ζωή αυτή τη στιγμή που ζούμε , για να μην τρελαθείς και εγώ δεν την άντεχα και πήγαινα στην ηρωίνη για να μην σκέφτομαι  το γαμίσι  που τρώω από την ζωή μου , για να μην σκέφτομαι όλα αυτά τα κακά πράγματα που μου συμβαίνουν…»  Λέω  : « Ρε φιλέ τι είπες τώρα ;» .  Σκεφτείτε το λιγο…

Πριν το τέλος…

Αυτό που θέλω να δώσω στο κοινό πριν φύγει είναι ερωτήματα . Το θέατρο , μια ταινία δεν είναι απαντήσεις , μια απάντηση είναι προσωπική υπόθεση . Φεύγοντας θέλω να έχουν αλλάξει πολλά , θέλω να υποστεί μια σύγκρουση μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας και ύστερα να μάθει το γιατί βρισκόταν σε εκείνη τη θέση…  

Άντζελα Υζεϊράι

7 KINDS OF WRATH - OFFICIAL TRAILER from Boo Productions on Vimeo.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos