Σύνοψη: 30 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος blade runner, ο αστυνομικός Κ, ξεσκεπάζει ένα παλιό μυστικό που μπορεί να οδηγήσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Rick Deckard , ενός άλλου blade runner της αστυνομίας του Λος Άντζελες που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Άποψη: Ένα έργο τέχνης, είναι άσκοπο να προσπαθήσεις να το αναπαράξεις, έστω να το "συνεχίσεις". Και από τη στιγμή που δεν διαθέτεις την μαγεία, τότε σκύβεις το κεφάλι από αμηχανία και σέβεσαι. Σε ένα φιλμ που  δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να το αγνοήσεις και σε ορισμένα σημεία του είναι υποβλητικό, τελικά ίσως και να το ευχαριστηθείς, αλλά πρόκειται για ένα άψυχο, ψυχρό, σχεδόν βλοσυρό (καλοφτιαγμένο, αυτό έλειπε) κατασκεύασμα που ελάχιστη σχέση έχει με την ποίηση του αρχικού εχμ... αριστουργήματος.

Διότι Blade Runner 2049 και αριστούργημα είναι ανήθικο να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση. Και επιτέλους, ας επέμβει η αστυνομία υποκριτικής για τον Ράιαν Γκόσλινγκ και ας τον συλλάβει: αυτή η μονολιθική απάθειά του, δύσκολα αντέχεται. Αυτά θα ήταν αρκετά σαν γνώμη για την ταινία του Ντενί Βιλνέβ, αλλά θα γράψω λίγα ακόμη.

Το "Blade Runner 2049" τρώει γκολ από τα αποδυτήρια: δεν πρόκειται για ένα μελλοντολογικό sci-fi δημιούργημα όπως το πρώτο φιλμ στο οποίο βασίζεται: αφορά το παρόν και επιχειρεί να χωνέψει μια σειρά από δυστοπικές καταγγελτικές αλληγορίες σε έναν καμβά νεονουάρ ανέμπνευστης -κατά διαστήματα- δράσης, όσο εμπνευσμένη και αν είναι η φωτογραφία του Ρότζερ Ντίνκινς που έχει εξασφαλισμένη την οσκαρική υποψηφιότητα.

Τα πάντα είναι τακτοποιημένα και οι ρόλοι ξεκάθαροι, απουσιάζει εντελώς το δισυπόστατο και το διφορούμενο, μια απειλητική μουντίλα επιστρατεύεται συχνά πυκνά για να καλύψει την αδυναμία του φιλμ να αντιγράψει την μαγεία του αρχικού, ακόμα και τελική σκηνή δράσης αναπόφευκτα συγκρίνεται με την αντίστοιχη στο φιλμ του Σκοτ και προκαλεί σχεδόν θυμηδία σε συνδυασμό με το επιθετικό/απειλητικό, αλλά και ανέμπνευστο μουσικό score του Χανς Ζίμερ . 

Όσον αφορά στις ερμηνείες , για τον Γκόσλινγκ τα έγραψα στην αρχή, ο Χάρισον Φορντ προσθέτει κύρος σε έναν ρόλο στον οποίο αισθάνεται άνετα μεν, αλλά δεν του έχουν δοθεί οι ατάκες που θα του άρμοζαν, ενώ ο Λέτο είναι μια εκνευριστική καρικατούρα που αντί για φόβο και δέος (όπως και θα όφειλε λόγω του χαρακτήρα του Πλάστη που του έχει αποδωθεί) σκιαγραφεί μια άψυχη θρησκοληπτική κούκλα. Ένα ξεκάθαρο miscast. Η αποκάλυψη του φιλμ είναι η Σίλβια Χoκς στον ρόλο της αδίστακτης ρέπλικας. Απίστευτα αλλαγμένη σε ότι την έχουμε συνηθίσει ως τώρα, κλέβει με άνεση την παράσταση.

Συνοψίζοντας: μια καλοφτιαγμένη, εντυπωσιακή sci-fi περιπέτεια, με 2-3 σπάνιας ομορφιάς σκηνές, αχρείαστα μεγάλη σε διάρκεια, με ξεκάθαρα υπονοούμενα για sequel (που ΔΕΝ χρειάζεται), η οποία προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες της υποδυόμενη "μπλοκμπαστερικό σκεπτικισμό" (όπως στην υπερεκτιμημένη, δυσανάγνωστη και αρκετά κουραστική "Άφιξη", επίσης του Βιλνέβ), καταλήγει όμως μια απλή ρέπλικα του αρχικού φιλμ. Και όχι ιδιαίτερα εξελιγμένη.

Πρώτη δημοσίευση: 5 Οκτ. 2017, 13:40
Ενημέρωση: 12 Οκτ. 2017, 06:19
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Blade Runner 2049 (Blade Runner 2049)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
163
Εταιρία διανομής: 
Release: 
5 Οκτωβρίου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
21 hours

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos