Tutto Italia-Tρίτη 24-Τετάρτη 25/4: Το MOVE IT ήταν εκεί

Αυλαία με υποσχέσεις

Με την ταινία “Immaturi” (Ανώριμοι) του Πάολο Τζενοβέζε έκλεισε χθες το Tutto Italia παρουσία όλων των μελών της διοργάνωσής του. Η τελετή λήξης πραγματοποιήθηκε στον κινηματογράφο «Ιντεάλ». Λίγο πριν την έναρξη της προβολής, ο Πέτρος Αντωνιάδης ανέβηκε στη σκηνή και ευχαρίστησε τους συνεργάτες του αλλά και το Αθηναϊκό κοινό για τη στήριξή του. «Χωρίς εσάς δε θα τα είχα καταφέρει», δήλωσε. Αντίθετα λοιπόν από τις προβλέψεις των περισσότερων «ειδικών» το πρώτο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου πήγε ανέλπιστα καλά σημειώνοντας μάλιστα και εισπρακτική επιτυχία.

Ο αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκαν κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ που έλαβε χώρα στους κινηματογράφους «Ιντεάλ» και «Έλλη» έφτασε τα 4200 – 2500 στο «Ιντεάλ» και 1700 στον «Έλλη». Συμπέρασμα; Ένα φεστιβάλ με καλές ταινίες μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κερδοφόρο για μία κινηματογραφική αίθουσα καθώς επίσης και η καλή κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να είναι λόγος για να πάει περισσότερος κόσμος σε ένα φεστιβάλ που ενδεχομένως διαφορετικά δε θα πήγαινε (δες Ε Δ Ω). 

Ανακεφαλαιώνοντας, ο αρχικός σκοπός αυτής της «γιορτής» που δεν ήταν άλλος από την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ Ελληνικού κοινού και Ιταλικού Κινηματογράφου επετεύχθη, θυμίζοντάς μας ότι ο Ιταλικός Κινηματογράφος είναι ζωντανός και εκτός συνόρων. Οι ταινίες βέβαια που προβλήθηκαν ήταν από μέτριες έως καλές με σημαντικότερη κατ’ εμέ την ταινία του Τζούλιο Μανφρεντόνια με τίτλο “Si Puo’ Fare” (Μπορεί να γίνει). Ας ελπίσουμε ότι κάποιες από αυτές θα βρουν και το δρόμο της διανομής μιας και καμία από τις ταινίες που προβλήθηκαν δεν έχει ακόμα αγοραστεί από Ελληνική εταιρία. Ραντεβού σε ένα χρόνο με ακόμα καλύτερες ταινίες.

“Immaturi” (Ανώριμοι) 5/10 

Reunion πάρτι

Μία παρέα «ανώριμων» τριανταπεντάρηδων θα ξαναβρεθεί μετά από σχεδόν 15 χρόνια με αφορμή την ανακοίνωση των απολυτήριων εξετάσεων που πρέπει να ξαναδώσουν εξαιτίας ενός πλαστού διπλώματος που δόθηκε τότε. Θα το ρίξουν στο διάβασμα, θα θυμηθούν τα «παλιά» αλλά θα περάσουν και «καλά». 

Οι Ανώριμοι του Πάολο Τζενοβέζε είναι μία feel-good κωμωδία που δείχνει σε δεύτερο επίπεδο πώς τα εφηβικά βιώματα μπορούν να διαμορφώσουν το χαρακτήρα ενός ανθρώπου και πώς οι αποφάσεις που παίρνει κάποιος στα 18 μπορεί να σημαδέψουν την πορεία της υπόλοιπης ζωής του. Ακόμα και στα 35, όταν κάνεις αυτοκριτική και επαναπροσδιορίζεις τους στόχους σου είναι σα να δίνεις πάλι εξετάσεις. Ένα reunion πάρτυ που πας για να περάσεις καλά. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα γυρίσματα του sequel της ταινίας έγιναν στην Πάρο και ενδέχεται του χρόνου το φιλμ να επισκεφθεί τις ελληνικές αίθουσες. 

“La Nostra Vita” (Η Ζωή μας) 4/10

Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί

Ο Claudio (Elio Germano) που εργάζεται σε ένα μεγάλο κατασκευαστικό έργο στα περίχωρα της Ρώμης μένει ξαφνικά χήρος με τρία παιδιά. Η απώλεια, τα έξοδα και η απότομη αύξηση ευθυνών τον αναγκάζουν να προβεί σε παράτολμες ενέργειες αλλά έχει πάντα στο πλευρό του την οικογένεια και τους φίλους του.

Ο Woody Allen είχε πει κάποτε ότι μπορεί κάποιος να καταλάβει αν μία ταινία είναι καλή ή κακή από τα πρώτα δέκα λεπτά.

Το “La Nostra Vita” τον επιβεβαιώνει πανηγυρικά καθώς από τα πρώτα κιόλας λεπτά αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στο σινεμά ή μπροστά από μία τηλεοπτική οθόνη παρακολουθώντας κάποιο καθημερινό σίριαλ (οικοδομή, ναρκωτικά, ένας ντίλερ – part-time νταντά, μαύρο χρήμα κι ένα οικογενειακό δράμα). Ο Λουκέτι παρουσιάζει το πορτραίτο της εργατικής τάξης της σύγχρονης Ιταλίας χωρίς όμως να ασκεί καμία κριτική, προσφέροντας το happy end που τόσο πολύ το Ιταλικό κοινό λατρεύει.

Δεν υπάρχει κάθαρση.

Ακόμα κι όταν ο Claudio βρίσκει νεκρό και μισοθαμμένο στο φρέαρ του ανελκυστήρα της οικοδομής το Ρουμάνο επιστάτη κι αποφασίζει να μην το αναφέρει στην αστυνομία αλλά να εκμεταλλευτεί το συμβάν για προσωπικό του όφελος, οι καταστάσεις λειτουργούν υπέρ του. Επιπλέον, ο μισογυνισμός και οι ρατσιστικές προκαταλήψεις που τον διακατέχουν παρουσιάζονται απλά σαν μέρος της κοινωνικής τάξης που εκπροσωπεί και βάσει του σεναρίου δεν αποτελούν πρόβλημα: «Οι Αφρικανοί δεν ξέρουν να κάνουν καλές στέγες γιατί μένουν σε καλύβες» τον ακούμε να λέει στο γιο του άτυχου Ρουμάνου και να δικαιώνεται. «Οι γυναίκες πρέπει να κάνουν παιδιά και όχι να δουλεύουν» τον ακούμε να λέει σε μια άλλη σκηνή. Και είναι ο συμπαθής ήρωας της ταινίας…

“Mine Vaganti” (Περιπλανώμενες Νάρκες) 6/10

Σκάνδαλο στο Λέτσε

Ο Tommaso (Riccardo Scamarcio) είναι ο μικρότερος γιος της οικογένειας των Cantone που είναι ιδιοκτήτες ενός εκ των γνωστότερων εργοστασίων παρασκευής ζυμαρικών στο Λέτσε. Ένα βράδυ αποφασίζει να τους ανακοινώσει την αλήθεια για τη σεξουαλική του ταυτότητα και για τα επαγγελματικά του σχέδια που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα «θέλω» και τα «πιστεύω» του συντηρητικού πατέρα του. Λίγο πριν το κάνει όμως, ο μεγαλύτερος αδερφός του ανακοινώνει πρώτος την ομοφυλοφιλική του φύση στέλνοντας τον πατέρα τους με έμφραγμα στο νοσοκομείο και αναγκάζοντας τον Tommaso να αναβάλλει τα σχέδιά του.

Ένας άνθρωπος που πάει κόντρα στη φύση του, καταπιέζοντας την προσωπικότητά του προκειμένου να συμπεριφερθεί με τρόπο που η κοινωνία τον προστάζει, είναι σαν μία κινούμενη νάρκη που αργά ή γρήγορα θα σκάσει προκαλώντας και τυχόν παράπλευρες απώλειες. Πάνω σε αυτό το μήκος κύματος κινείται ο Τουρκικής καταγωγής Ιταλός Όζπετεκ που εξετάζει τον ψευτοσυντηρητισμό της μικρής κοινωνίας του Λέτσε χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της κοινωνικής, σάτιρας εμπλουτίζοντάς τη με στοιχεία από μπλε κωμωδία, ανάγοντας τα συμπεράσματά του σε γενικότερο επίπεδο.

Το σενάριο δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους χαρακτήρες να εξελιχθούν, όπου ο θεατής μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί με κάποιον εξ αυτών. Ο τρόπος με τον οποίο σατιρίζει και ειρωνεύεται τον καθωσπρεπισμό (εδώ η ομοφυλοφιλία θεωρείται από τη μητέρα κάτι σαν «ασθένεια») αλλά και οι θεματικές που επιλέγει για τις ταινίες του (βλ. Harem Suare, 1999, Facing Windows, 2003, Saturno Contro, 2007), φέρνουν στο νου τον Αλμοδοβάρ – αλλά μόνο θεματικά γιατί από εικόνα ούτε καν πλησιάζει.

Eλεωνόρα Βερυκοκίδη