Ciao amore... Dalida

Σύνοψη: Ξέρετε το όνομα, δεν ξέρετε όμως και την ιστορία. Η μεγάλη κυρία της ευρωπαϊκής μουσικής και μια από τις διασημότερες σταρ που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη, έρχεται στη μεγάλη οθόνη για να ξεδιπλώσει την εκρηκτική ιστορία της ζωής της, που ήταν γεμάτη επιτυχία, δόξα και αποθέωση, αλλά και τραγικές στιγμές, στην πορεία της 30χρονης καριέρας της.

Άποψη: Πανέμορφη, παθιασμένη, αντισυμβατική, πολυτάλαντη και υπερεπιτυχημένη στην επαγγελματική της ζωή, με αξιοζήλευτη καριέρα που κάλυψε τρεις δεκαετίες, πολυτραγουδισμένα (σε περισσότερες από 10 γλώσσες!) σουξέ, πολυάριθμους fans ανά τον κόσμο και με παγκόσμιες πωλήσεις δίσκων που ξεπέρασαν τα 170 εκατομμύρια. Εξαιρετικά άτυχη, όμως, στην προσωπική της ζωή, με τρεις από τους ερωτικούς συντρόφους της να αυτοκτονούν, για να τους “ακολουθήσει” κάποια στιγμή και η ίδια, μόλις στα 54 της, κι ενώ προηγουμένως δεν κατάφερε ούτε καν να αποκτήσει ένα παιδί, που ήταν, ίσως, και το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής της.

Η Ιταλογαλλίδα, γεννημένη το 1933 στην Αίγυπτο, Ιολάντα Κριστίνα Τζιλιότι, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η μυθική Δαλιδά, ένα bigger-than-life θηλυκό και μια γνήσια τραγική φιγούρα, που, δυστυχώς, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το γεγονός πως “κατάστρεφε όποιον άντρα αγαπούσε”, όπως συνήθιζε να λέει η ίδια. Με όλα τα παραπάνω να ηχούν εξαιρετικά συναρπαστικά στο χαρτί, οι προσδοκίες για μια εξίσου συναρπαστική ταινία ήταν, θεωρητικά, κάτι παραπάνω από δικαιολογημένες γύρω από τη νέα ταινία της Λίζα Αζουέλος.

Όμως, το “Ciao Amore... Dalida” καταφέρνει πραγματικά να μας συνεπάρει μόνο όταν την οθόνη πλημμυρίζουν οι μελωδίες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της αξεπέραστης ντίβας του γαλλικού τραγουδιού, με αποκορύφωμα τη σεκάνς όπου τη βλέπουμε να ερμηνεύει επί σκηνής συγκλονιστικά το υπέροχο “Je suis malade”, που η Αζουέλος αντιπαραθέτει δεξιοτεχνικά με την αυτοκτονία του πρώην συζύγου και μάνατζέρ της Λισιέν Μορισέ. Αυτή είναι, στην ουσία, και η μοναδική στιγμή όπου η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος (σε συνεργασία με τον μικρότερο αδερφό της Δαλιδά, Ορλάντο) πετυχαίνει να μας δώσει μια – μικρή έστω – αίσθηση του μεγαλείου και της τραγικότητας που εξέπεμπε η πρόωρα χαμένη σταρ, καθώς η ταινία της ως σύνολο, με τα αλλεπάλληλα, ενίοτε κουραστικά flashbacks, τη – μάλλον ατυχή ως έμπνευση – μη γραμμική αφήγηση και τα “επιγραμματικά” περάσματα από όλους τους μεγάλους σταθμούς της καριέρας της, αγγίζει μόνο σε επιδερμικό επίπεδο την πεμπτουσία του φαινομένου Δαλιδά. Εξάλλου, αν και όλοι, σχεδόν, οι μεγάλοι έρωτες της “παρελαύνουν” από την οθόνη, η Αζουέλος αδυνατεί να μας κάνει να αντιληφθούμε το πόσο παθιασμένοι υπήρξαν στην πραγματικότητα.

Και, όσο κι αν εντυπωσιάζει η ομοιότητα της πρωταγωνίστριας Σβέβα Αλβίτι με την θρυλική ντίβα, η γλυκύτατη Ιταλίδα ηθοποιός, όταν δεν – παριστάνει ότι – τραγουδάει, φανερώνει την απειρία της όντας πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο, με την ερμηνεία της να χαρακτηρίζεται από μια εμφανή αμηχανία. Οι άντρες συμπρωταγωνιστές της, ωστόσο, είναι όλοι τους θαυμάσιοι στους ρόλους τους, με ιδιαίτερα διακριθέντες τους Ρικάρντο Σκαμάρτσιο ως Ορλάντο και Ζαν-Πολ Ρουβέ ως Μορισέ.

Σίγουρα οι ποικίλες μουσικοχορευτικές σεκάνς απογειώνουν την ταινία, όμως, αν δεν είσαι ήδη (ή υπήρξες κάποτε) ερωτευμένος με τη Δαλιδά, το “Ciao Amore... Dalida” δεν πρόκειται να σε κάνει να της παραδοθείς άνευ όρων.