Tutto Italia-Πέμπτη 19/4: Το MOVE IT ήταν εκεί

Οι Γερμανοί ξανάρχονται…ή μήπως δεν έφυγαν ποτέ;

Σε κλίμα γιορτινό ξεκίνησε χθες το Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου υπό τους ήχους των Carousel και παρουσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Παναγιώτη Τιμογιαννάκη αλλά και του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από τη διοργάνωση, του Πέτρου Αντωνιάδη ο οποίος μίλησε μεταξύ άλλων και για τις δυσκολίες αλλά και τη δυσπιστία που αντιμετωπίζει σήμερα ένας διοργανωτής που αποφασίζει να προβεί σε ιδιωτική πρωτοβουλία, αφού το «Tutto Italia» δεν έχει σχέση με κανέναν κρατικό φορέα και αποτελεί προϊόν προσωπικής έμπνευσης, σε μία εποχή που όπως δήλωσε κι ο ίδιος η στάση πληρωμών οδηγεί σε «στάση παραγωγής ιδεών και δημιουργικότητας».

Appartamento Ad Atene (6/10)

Θέλοντας να συμβολιστεί η συνεργασία ανάμεσα στον Ιταλικό και τον Ελληνικό Κινηματογράφο, το Φεστιβάλ έκανε πρεμιέρα με την ταινία «Διαμέρισμα στην Αθήνα» (Appartamento ad Atene), οι συντελεστές της οποίας είναι όλοι Ιταλικής καταγωγής πλην ενός, του Γεράσιμου Σκιαδαρέση που έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία (κατά κοινή ομολογία) δίπλα στη Λάουρα Μοράντε.

Πώς μπορεί οι αντιδράσεις μιας οικογένειας μέσα σε τέσσερις τοίχους να αντικατοπτρίζουν τη συμπεριφορά ενός ολόκληρου έθνους απέναντι στον «εχθρό»; Σε αυτό το πρίσμα κινείται ο Ρουτζέρο Ντί Πάολα σε αυτό το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πλάθοντας τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες, έκαστος των οποίων συμβολίζει και ένα κομμάτι της σημερινής κοινωνίας παρόλο που το σκηνικό διαδραματίζεται στους πρόποδες της Ακρόπολης το 1943 κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής σε ένα διαμέρισμα που ανήκει στην τετραμελή οικογένεια Helianos ενώ αναγκάζεται να φιλοξενήσει (με το έτσι θέλω) το Γερμανό στρατιωτικό Katler που φέρνει στη ζωή τους τα πάνω-κάτω.

Βλέπουμε λοιπόν τον πατέρα που ακολουθεί την τακτική του «κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα κοντύτερα» προβάλλοντας σε πολλές σκηνές ένα δουλοπρεπή χαρακτήρα - τακτική που μάλλον δε βγαίνει σε καλό καθώς μια λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία, το χαρακτήρα της μητέρας που μόνο στόχο έχει να προστατέψει την οικογένειά της κρατώντας την απαραίτητη απόσταση από τον Katler αλλά και τις ισορροπίες και τους χαρακτήρες των παιδιών που συμβολίζουν τη νέα γενιά – μία γενιά διχασμένη ανάμεσα σε εκείνους που επαναστατούν και αντιστέκονται απέναντι στον «εχθρό» και σε εκείνους που γοητεύονται από τη δύναμή του και αποφασίζουν να μεταβούν στο «αντίπαλο στρατόπεδο».

Παράλληλα, ξετυλίγεται και ο χαρακτήρας του Katler που παρουσιάζεται και ο ίδιος σαν θύμα του Ναζισμού, λειτουργώντας κόντρα στην «καλλιτεχνική» φύση του, αναγκασμένος να πράττει όλα όσα «το κόμμα» τον προστάζει, ίσως και από επαγγελματική διαστροφή, ψάχνοντας όμως να βρει μια διέξοδο – ενίοτε υπάρχει μόνο μία. Πέρα όμως από το Ναζισμό που παρουσιάζεται σαν ένα είδος τρέλας με ό, τι κακό επιφέρει αυτό, βασικός άξονας πάνω στον οποίο κινείται ο Ντι Πάολα είναι η απώλεια (στις περισσότερες μορφές της) και οι αλλαγές που μπορεί να επιφέρει εκείνη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Διακρίνουμε απώλεια της ελευθερίας κινήσεων, απώλεια αγαπημένων προσώπων αλλά κυρίως την απώλεια της ελευθερίας της βούλησης.

Ο καθένας σε αυτή την ταινία (ίσως και καθένας από μας) βιώνει τη δική του προσωπική φυλακή μέσα σε ένα «διαμέρισμα» του μυαλού του. Βέβαια, αν και σοβαρό το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, καταφέρνει μέσα από τη σάτιρα και το χιούμορ να ελαφρύνει αρκετά το κλίμα και μπορώ να πω ότι είναι μία ευχάριστη ταινία που «ενοχλεί» όμως αρκετά.

Eλεωνόρα Βερυκοκίδη