Dancer

Σύνοψη: Προικισμένος με έναν απίστευτο συνδυασμό δύναμης και χάρης, ο Σεργκέι Πολούνιν χτύπησε σαν κεραυνός στον κόσμο του μπαλέτου και έγινε ο νεότερος πρώτος χορευτής στην ιστορία του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου. Στο απόγειο της δόξας του, στην ηλικία των 22 ετών, οδηγημένος στο όριο της αυτοκαταστροφής από την επιτυχία του, ο Σεργκέι ένιωθε το ταλέντο του περισσότερο ως βάρος παρά ως δώρο. Επαναστάτης, ανατρεπτικός, το «κακό παιδί» του χορού ή «άγγελος από τους ουρανούς», άλλαξε τη μορφή του μπαλέτου που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Όμως η αριστοτεχνία έχει υψηλό τίμημα. Πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος όταν είσαι το πιο «περιζήτητο απόκτημα» στον χώρο του μπαλέτου;

Άποψη: Ο πρωταγωνιστής του Steven Cantor είναι ο αμφιλεγόμενος Ουκρανός χορευτής μπαλέτου, Sergei Polunin, που σε ηλικία μόλις 26 ετών έχει προλάβει να αποσπάσει ποικίλους χαρακτηρισμούς: σύγχρονος Νουρέγιεφ, παιδί-θαύμα, αλλά και το κακό παιδί του μπαλέτου. Έγινε ο νεαρότερος πρώτος χορευτής στην ιστορία του Royal Ballet του Λονδίνου σε ηλικία μόλις 19 ετών, αλλά λίγο αργότερα παράτησε τα πάντα, εξαφανίστηκε από τον χώρο και άρχισε να δοκιμάζει ναρκωτικά, να κάνει clubbing κάθε νύχτα και να γεμίζει το σώμα του τατουάζ -ασύλληπτο για σώμα χορευτή.

Ο ανήσυχος Polunin, προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, με τη γιαγιά του να ταξιδεύει ως την Ελλάδα για δουλειά και τον πατέρα του ως την Πορτογαλία για να μαζέψουν τα δίδακτρα για τις σπουδές του, ξεκίνησε από μικρή ηλικία να χορεύει, εντυπωσιάζοντας τους δασκάλους του με την ελαστικότητα του σώματός του και το ταλέντο του. Μετά την αποχώρησή του από τον κόσμο του μπαλέτου στο Λονδίνο, όντας γνωστός, βρέθηκε στη Ρωσία να ξεκινά από το μηδέν, προσπαθώντας να αποκαταστήσει το όνομά του, κάτι που βέβαια κατάφερε στο τέλος, κατακτώντας την αναγνωρισιμότητα και συνεργασίες με εξαιρετικούς δασκάλους κι εκεί. Όμως δεν άργησε να αποφασίσει, για μία ακόμη φορά, να αποχωρήσει, ετοιμάζοντας μάλιστα και το κύκνειο άσμα του• το Take me to church του Hozier είναι το κομμάτι που χόρεψε ως τον τελευταίο του χορό και βιντεοσκοπώντας το, το ανέβασε στο youtube, όπου έγινε viral, με πάνω από 1 εκατομμύριο θεάσεις. Έτσι, εκεί που ήταν έτοιμος να αποχαιρετήσει το κοινό του και τον κόσμο του χορού, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο.

Το ντοκιμαντέρ του Cantor εξιστορεί όλα αυτά τα γεγονότα της ζωής του Polunin  και αν εξαιρεθούν δύο σημαντικοί παράγοντες, μπορούμε να μιλήσουμε για μια αξιοπρεπή δουλειά και ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ο ένας, αφορά το γεγονός, πως το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι ειδικό κι έτσι το ενδιαφέρον γι’ αυτό θα είναι αναπόδραστα συγκεκριμένο• όποιος δεν ξέρει ήδη τη δουλειά του Polunin πολύ πιθανόν να μην κάνει τον κόπο να ενδιαφερθεί για ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τη ζωή του. Πέραν από βιογραφικά στοιχεία του ίδιου, σκηνές από διάφορες εμφανίσεις του επί σκηνής και όμορφη μουσική να τις πλαισιώνει, δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να αναγάγει αυτό το φιλμ σε κάτι οικουμενικό. Αλλά έτσι δεν είναι ως επί το πλείστον τα ντοκιμαντέρ; Εάν εξαιρεθεί επίσης και μια μικρή τάση αποθέωσης και διαφήμισης του Polunin, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ένα καλοδουλεμένο έργο, που οι θεατές θα απολαύσουν. Κυλά άλλωστε η ώρα σαν νερό, δίχως να κουράζει, απαλά, όπως και οι κινήσεις του Polunin.

Εν τέλει, ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει δει τον Polunin ζωντανά σε κάποια από τις εμφανίσεις του (θα εμφανιστεί και στο Παλλάς, 1-2 και 3 Δεκεμβρίου 2016), ή ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζει καν, η ταινία είναι μία πολύ καλή αφορμή να τον ανακαλύψει, αφού σίγουρα θα απασχολήσει ιδιαιτέρως τον κόσμο της τέχνης στο μέλλον -ακόμα κι αν αποφασίσει να αποχωρήσει από τον χώρο για ακόμα μία φορά!