Γονείς από... σπόντα

H Kάθριν Χάιγκλ και ο Τζος Ντουμέλ γίνονται γονείς από... σπόντα στην ταινία "Life as we know it" που παίζεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους. Το Move It εξασφάλισε κοινή συνέντευξή τους (από την οποία ακολουθεί αποκλειστικό clip), στην οποία εξηγούν την όλη διαδικασία και κατά πόσο το "Η ζωή όπως την ξέρουμε" δεν είναι μια συνηθισμένη κομεντί του σωρού.

Κατά την άποψή σας, τι νομίζετε ότι είναι εκείνο που κάνει τη συγκεκριμένη ρομαντική κομεντί να ξεχωρίζει από το «σωρό»;

Τζος Ντουμέλ: Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν πως οι ρομαντικές κομεντί καταλήγουν σε happy end, οπότε εκείνο που πάντα έχει σημασία είναι το ταξίδι ως εκεί. Στην προκειμένη περίπτωση, τα όσα συμβαίνουν, η αιτία δηλαδή για την οποία οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι αναγκασμένοι να βάλουν στην «αναμονή» τις ζωές τους και η από κοινού απόφασή τους να δεχτούν την πρόκληση να γίνουν γονείς, στηρίζεται σε ρεαλιστικές βάσεις. Και αυτό θεωρώ πως κάνει την ταινία ξεχωριστή. Κι ενώ ο Έρικ, ο χαρακτήρας που υποδύομαι, θεωρεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουν, η Χόλι της Κάθριν είναι πεπεισμένη πως μπορεί να τα βγάλει πέρα, ακόμη και μόνη της, αλλά στην πορεία συνειδητοποιεί πως είναι πρακτικά αδύνατο. Ο στόχος μας στη συγκεκριμένη ταινία ήταν να κάνουμε τους θεατές να αναρωτηθούν τι θα έκαναν εκείνοι σε ανάλογη περίπτωση. Γιατί, όσο κι αν νομίζεις ότι δεν είναι δα και κάτι το τόσο δύσκολο, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τεράστια ευθύνη.

Κάθριν Χάιγκλ: Προσωπικά θεωρώ πως είμαι αρκετά κοντά στον χαρακτήρα που υποδύομαι στο «Η Ζωή όπως την Ξέρουμε», καθώς αν μου τύχαινε κάτι αντίστοιχο, θα πίστευα πως, αν έβαζα τα δυνατά μου, θα τα κατάφερνα. Θα αποδεχόμουν την πρόκληση. Σύντομα ωστόσο θα συνειδητοποιούσα πως δεν είμαι διόλου προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Και τότε θα άρχιζα να νιώθω «ανίκανη» και να ρίχνω ευθύνες σε όσους με εγκλώβισαν σ’ αυτήν την κατάσταση. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι και το ωραίο με τη συγκεκριμένη ταινία. Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα και οι δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι ήρωές της. Δεν υπάρχουν ωραιοποιήσεις και απλουστεύσεις και σπάνια τους βλέπεις να γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό. Τους βλέπεις, όμως, να προσπαθούν διαρκώς για το καλύτερο δυνατό. Και στο τέλος θεωρώ ότι τα καταφέρνουν μια χαρά. Άλλωστε, τι πιο υπέροχο από το να βλέπεις δύο ανθρώπους οι οποίοι για αρκετό διάστημα δυσκολεύονταν να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια στέγη, να συνειδητοποιούν πως στην πραγματικότητα είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο;

Τζ. Ντ.: Ενδιαφέρουσα άποψη…

Κ. Χ.: Μα είναι γεγονός πως ο καθένας τους βγάζει στον άλλον τον καλύτερο του εαυτό. Και σίγουρα το να μοιράζονται από κοινού την αγάπη τους για τη Σόφι, είναι ό,τι πιο θαυμάσιο μπορεί να τους συμβεί. Είναι πραγματικά ανεκτίμητο το να μπορείς να μοιράζεσαι την αγάπη σου για ένα παιδί με κάποιον που νιώθει ακριβώς το ίδιο…

Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας με τα τρίδυμα που υποδύθηκαν την Σόφι;

Κάθριν Χάιγκλ: Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως πρόκειται για πανομοιότυπα τρίδυμα. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν τέτοια. Πρόκειται για ένα παράδοξο παιχνίδι της φύσης, που ομολογώ πως με κάνει να νιώθω κάπως «άβολα».

Τζος Ντουμέλ: Συμφωνώ. Θυμάμαι τότε που τα πρωτογνώρισα, μου θύμιζαν… παπάκια, έτσι που με ακολουθούσαν στη σειρά, όπου κι αν πήγαινα. Είχαν μόλις αρχίσει να περπατάνε και βρέθηκα στην Ατλάντα με σκοπό να αποκτήσω μια οικειότητα μαζί τους. Γενικά τα πάω καλά με τα παιδιά, πιθανότατα γιατί κι εγώ, κατά βάθος, δε νιώθω και τόσο… ώριμος. Η ουσία είναι πως τα πήγαμε περίφημα, σε σημείο που, όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα μου ήταν πολύ δύσκολο να τα αποχωριστώ. Και ίσως το πιο εντυπωσιακό στην όλη ιστορία είναι πως παρότι είναι ίδια κι απαράλλαχτα στην όψη, ως προσωπικότητες είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.

Κ. Χ.: Κι εμένα μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να το αντιληφθώ αυτό.

Τζ. Ντ.: Αυτό όμως αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο στην πορεία, καθώς, ανάλογα με τις ανάγκες της σκηνής που θέλαμε να γυρίσουμε, διαλέγαμε εκείνο που ταίριαζε πιο πολύ στο συγκεκριμένο πλάνο. Αν, για παράδειγμα, προετοιμαζόμασταν για σκηνή κλάματος, διαλέγαμε το φαινομενικά πιο «κλαψιάρικο» - για σκηνή χαράς, διαλέγαμε το πιο χαμογελαστό και ούτω καθεξής. Ήταν πολύ διασκεδαστικά όλα αυτά.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Γκρεγκ Μπερλάντι;

Τζος Ντουμέλ: Πραγματικά μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων, καθώς παρουσιάστηκε απόλυτα έτοιμος. Είναι πανέξυπνος, γράφει θαυμάσια και γνώριζε πολύ καλά τι ακριβώς χρειαζόταν για να λειτουργήσει η ταινία.

Κάθριν Χάιγκλ: Συμφωνώ απόλυτα.

Τζ. Ντ.: Και είναι και ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Ήξερε διαρκώς τι ζητούσε από κάθε σκηνή, αλλά στην περίπτωση που του προτείναμε κάτι διαφορετικό, ήταν πάντα πρόθυμος να μας ακούσει. Ως ηθοποιός, θεωρώ πολύ σημαντικό το να γνωρίζει ο σκηνοθέτης με τον οποίο δουλεύεις το πώς ακριβώς πρέπει να είναι ο τόνος της κάθε σκηνής.

Κ. Χ.: Πράγματι. Είχε ένα προκαθορισμένο πλάνο, το οποίο και ακολουθούσε με «ευλάβεια», δίχως να φοβάται να θίξει τις τραγικές πλευρές της ιστορίας. Ωστόσο, όποτε θεωρούσε ότι κάποιο κομμάτι της επιδεχόταν βελτίωση, δε δίσταζε να απευθυνθεί σε εμάς για έξτρα ιδέες. Είναι ένας από τους εκπληκτικότερους ανθρώπους που έχω δουλέψει ποτέ. Αντιμετωπίζει τα πάντα με σοβαρότητα και πρωτόγνωρο πάθος, αλλά ουδέποτε σε κάνει να νιώθεις πίεση, όσο «κρίσιμη» κι αν είναι μια σκηνή. Και καθημερινά έβαζε τα δυνατά του να διατηρεί μια χαλαρή και κεφάτη ατμόσφαιρα στο σετ. Τον λατρεύω και δε βλέπω την ώρα να ξανασυνεργαστούμε.

Απόδοση: Χάρης Παπαπαναγιώτου