Νύχτες Πρεμιέρας 16: The handmaiden - Κριτική

Ο Park Chan-wook τρία χρόνια μετά την τελευταία (αγγλόφωνη) ταινία του, Stoker, με την Nicole Kidman και τη Mia Wasikowska να παραδίδουν εξαιρετικές ερμηνείες, επιστρέφει ξανά, αυτή τη φορά με κάτι πιο κοντά στα ασιατικά εδάφη. Η ταινία The Handmaiden, που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, έναν χρόνο μετά το Carol του Todd Haynes, δείχνει φαινομενικά να ακολουθεί ακροθιγώς την αξιοθαύμαστη αισθητική και το μοτίβο της λεσβιακής έλξης ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες. Καμία βέβαια παραπάνω σύγκριση δεν μπορεί να γίνει.

Η ταινία του Park Chan-Wook αποτελεί την ελεύθερη μεταφορά του μυθιστορήματος Fingersmith της Ουαλής Sarah Waters, επανατοποθετημένο όμως από τη βικτωριανή Βρετανία στην Κορέα υπό Ιαπωνικό αποικισμό. Η υπόθεση αφορά το δόλιο σχέδιο που σκαρώνει ο Count Fujiwara, ένας δολοπλόκος αριβίστας που παριστάνει τον Ιάπωνα κόμη, με τη βοήθεια μίας νεαρής απατεώνισσας της Sook-Hee. Η Sook-Hee προσλαμβάνεται ως η νέα υπηρέτρια της Lady Hideko, μίας πανέμορφης, πάμπλουτης και αθώας Γιαπωνέζας με έναν και μόνο σκοπό: να την πείσει να παντρευτεί τον Fujiwara, ο οποίος θέλει μονάχα να αποκτήσει την περιουσία της. Η ζωή όμως θα τα φέρει έτσι ώστε οι δυο γυναίκες να συμπαθήσει η μία την άλλη και αυτή η συμπάθεια να μετουσιωθεί σε έναν πετυχημένο συνδυασμό τρυφερής αθωότητας αλλά και παθιασμένου αισθησιασμού ανάμεσά τους.

Το μυθιστόρημα αποτελείται σε γενικές γραμμές από τρία μέρη, κάτι που ο Park Chan-Wook κρατά ως γενική αρχή της πορείας της κινηματογράφησης. Όσο, όμως, η ιστορία προχωρά, τόσο οι ομοιότητες με το βιβλίο ξεκινούν και χαλαρώνουν ολοένα και περισσότερο. Κάπου απαντώνται επαναλήψεις στην πλοκή, από διαφορετική οπτική γωνία, κάτι που μολονότι είναι αντιληπτή η αιτία της επιλογής αυτής από τον σκηνοθέτη, εν τέλει λειτουργεί αρνητικά ως μέσο χαλάρωσης της συνεκτικότητας της ταινίας. Η απαράμιλλη ομορφιά της φωτογραφίας, με τόσο εκλεπτυσμένες εικόνες σε κάθε σκηνή και μία αισθητική που η αρτιότητά της σπανίζει, είναι αρκετά στοιχεία ώστε το μάτι του θεατή να ξεκουράζεται και αδηφάγα να επιθυμεί τη συνέχεια των σκηνών.

Οι δύο γυναίκες της ιστορίας είναι οι αληθινές πρωταγωνίστριες και σε αυτές εστιάζει κανείς την προσοχή του από την πρώτη στιγμή. Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, αφού η αλαβάστρινη ομορφιά της Hideko και η αθωότητά της ακτινοβολούν, και η τσαχπινιά και η καθοδηγητικότήτα της Sook-Hee μαγνητίζουν. Οι άνδρες της ιστορίας είναι σαν μιάσματα που ενοχλούν και αποσπούν τον θεατή. Εν τέλει, ο Park Chan-wook καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ύμνο στη γυναίκα με εκμαυλισμένα sexy αισθησιακό ερωτισμό, με μία απλότητα και φυσικότητα, στοιχεία που μόνο εκείνος θα μπορούσε να συνδυάσει τόσο άρτια και αρμονικά.

4 / 5