Γιατί συνεχίζω να βλέπω το "The strain";

Ούτε το πρώτο επεισόδιο του 3^ου κύκλου άλλαξε την πεποίθησή μου για το «The strain».

Το οποίο έχει τόσα πολλά στοιχεία που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εξαιρετικό δείγμα απόλυτης τηλεοπτικής σειράς τρόμου. Ένα χαρισματικό καστ, μια εντυπωσιακή οπτική παλέτα, δημιουργικά σχεδιασμένα πλάσματα και επιδέξια εφέ, για να μην αναφέρω την υποστήριξη του ιδιοφυούς στο είδος, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, από την θέση του παραγωγού.

Και όμως, η σειρά σπάνια καταφέρνει να ευθυγραμμίσει όλα αυτά τα πλεονεκτήματα, ώστε εκπληρώνει τις προσδοκίες μας.

Και μπορεί η 3^η σεζόν να έχει ξεκινήσει με ορισμένες δυναμικές σκηνές με αυξημένη ένταση και να έχει κερδίσει –με πολύ ιδρώτα- κάποια σημεία στον πόλεμο των εντυπώσεων, όμως ο αποσπασματικός –σε εκνευριστικό βαθμό- αφηγηματικός ρυθμός της, ούτε λίγο ούτε πολύ καταφέρνει πολύ συχνα να αποπροσανατολίσει.

Ο νέος κύκλος επιχειρεί στο ξεκίνημά του μια επανασύνδεση με τους ήρωες, οι οποίοι πλέον δεν λειτουργούν σαν ομάδα, αλλά από διάφορα πόστα προσπαθούν να συνεισφέρουν στον πόλεμο κατά του Master.

Οι σεναριογράφοι πάντως δεν τρέχουν την ιστορία προς το παρόν, εστιάζοντας σε εκλάμψεις δράσης, λογικά αυτό θα συμβεί προσεχώς. Γενικά οι δημιουργοί της σειράς είναι προσηλωμένοι σε ανάλογους ρυθμούς προσέγγισης της ιστορίας (στο πρώτο επεισόδιο του 3^ου κύκλου υνειδητοποιολυμε ότι έχουν περάσει ΜΟΛΙΣ 23 ημέρες από το ξεκίνημα),κάποιες φορές λειτουργούν υπνωτιστικά, κάποιες άλλες, κουράζουν, αισθάνεσαι την στασιμότητα...

Πάντως, όπως έγραψα και στην αρχή, δεν υπάρχει κάτι ανάλογο αυτή την στιγμή στην μικρή οθόνη. Με την Giallo technicolor φωτογραφική του παλέτα, τις πολύ προσεγμένες ανατομικές λεπτομέρειες στην δημιουργία των νεοβαμπίρ ή τις αναιδείς pulp ευαισθησίες του, το «The strain» παραμένει κάτι το διαφορετικό. Και μπορεί η αφήγηση να υποφέρει συχνά πυκνά, όμως βρίσκει τον τρόπο να αναδεικνύει τους δυνατούς χαρακτήρες του.