Η ελιά

Τρυφερό και συναισθηματικό δράμα αγνού ιδεαλισμού που ενώ είναι ξεκάθαρα και στοχευμένα to the point γραμμένο, δεν αποφεύγει στιγμές γραφικότητας και διδακτισμού.

Καταφέρνει μεν κατά διαστήματα να συγκινήσει, ίσως και να αφυπνίσει τον θεατή, αλλά δεν αποφεύγει τον πειρασμό να χρησιμοποιήσει ορισμένα συναισθηματικά φορτισμένα σεναριακά τρικ, αλλά και "στρογγυλεμένα" διλήμματα με μια απλότητα σχεδόν μανιχαϊστική στα πρεσβεύω της.

Παρά το γεγονός ότι η υπερεκτιμημένη Ιθιάρ Μπολάν (του απλοϊκού "Ακόμα και η βροχή") δεν βοηθά σκηνοθετικά το εγχείρημα, πρόκειτια για μια τίμια προσπάθεια (σε σενάριο του Πολ Λάβερτι, μόνιμου συνεργάτη του Λεν Λόουτς), ίσως κάπως αφελή, αλλά με μεγάλη καρδιά...

Σύνοψη: Η Άλμα είναι 20 χρονών και ζει σ’ ένα μικρό χωριό στην ανατολική ακτή της Ισπανίας. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον αγαπημένο της παππού, παρόλο που εκείνος έχει σταματήσει να μιλά εδώ και χρόνια. Όταν αρνείται πια και να φάει, η Άλμα πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να τον βοηθήσει, είναι να βρει και να φέρει πίσω την ελιά που ξεριζώθηκε και πουλήθηκε από την οικογένεια του πριν 12 χρόνια. Χωρίς πλάνο και χρήματα, πείθει συγγενείς και φίλους να την ακολουθήσουν στην αναζήτηση της ελιάς που ανήκε στην οικογένεια της για περισσότερα από 2 χιλιετίες.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Η Ισπανία ζει υπό ανυπόφορη κρίση τα τελευταία οχτώ χρόνια. Κάποιους επηρρεάζει περισσότερο από άλλους, αλλά κανείς δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος. Κοιτάζοντας γύρω μας, απορεί κανείς πως να ζει άραγε ένα 20χρονο κορίτσι σήμερα; Πως αντιμετωπίζει η νέα γενιά την απόλυτη έλλειψη ευκαιριών, τη διαφθορά, την αναξιοπιστία των θεσμικών οργάνων; Πως η νέα γενιά που ακούει για αυτή την κρίση από πολύ νεαρή ηλικία, και βλέπει τις άμεσες συνέπειες της στο ίδιο της το σπίτι αντιμετωπίζει την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της; Πάνω απ’όλα, τι βλέπει όταν κοιτάζει στο μέλλον;

Το πιθανότερο είναι ότι οι νέοι ζουν την κάθε μέρα με αβεβαιότητα. Η Άλμα, η πρωταγωνίστρια μας, κληρονόμησε μια χώρα σε ερείπια, μια εξοχή που έχει ξεπουληθεί, κι ένα τοπίο που έχει καταστραφεί. Η μητέρα της την άφησε όταν ήταν μικρή. Οι φίλοι της εγκαταλείπουν τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες αλλού. Εκατοντάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειας της.

Το μόνο βέβαιο στον κόσμο της Άλμα, είναι ο παππούς της κι όσα εκείνος αντιπροσωπεύει. Είναι επίσης βέβαιη ότι η οικογένεια της έκανε πολλά λάθη. Δεν έχει πολλά να χάσει πέρα από τον παππού της, που βλέπει να εξασθενεί. Δεν έχει πολλά να πιστέψει και δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Για μένα η Ελιά, μιλά για την αποκατάσταση της πίστης. Το πιο σημαντικό πράγμα που χάνουμε μέσα στην κρίση είναι η ελπίδα. Γι’ αυτό στην ιστορία μας, κανείς δε μένει αδιάφορος στην προσπάθεια της Άλμα.

Δυναμική κι ευαίσθητη. Αυτοκαταστροφική, αλλά ικανή να τα δώσει όλα γι’αυτά που πιστεύει. Η Άλμα είναι μια δύναμη της φύσης, μία νεαρή γυναίκα ικανή να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να τα αλλάξει σε μία απίθανη αποστολή που μοιάζει οριακά με μαύρη κωμωδία.

Ενάντια στη λογική και τις πιθανότητες, η Άλμα πιστεύει ότι ένα δέντρο μπορεί να τα αλλάξει όλα, και δεν έχει άδικο. Μπορεί να μην καταφέρει να δώσει τη χαρά που θέλει στον παππού της, αλλά μπορεί να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον πατέρα της, και στη διαδικασία να συγχωρήσει τον εαυτό της κι εκείνον. Ίσως να αρχίσει ξανά να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και να κοιτάξει στο μέλλον με άλλη ματιά.

Είναι προνόμιο να δουλεύω και πάλι με τον Πολ Λάβερτι. Όπως έκανε και στο «Ακόμα και η βροχή», ο Πολ κατάφερε να χειριστεί ένα θέμα όπως η κρίση με τρομερή επιδεξιότητα, μέσα από ιδιαίτερες καταστάσεις και τρισδιάστατους χαρακτήρες, αποφεύγοντας τα κλισέ και την προβλεψιμότητα.  Οι περιπέτειες της Άλμα, παρόλο που είναι προσωπικές έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα. Γιατί το σενάριο του Πολ, πέρα από το βασικό του θέμα, μιλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ισορροπία των συναισθημάτων μας, τους φόβους και τις αδυναμίες μας. Με μία χούφτα από χαρακτήρες καταφέρνει να μιλήσει για το πρόσφατο παρελθόν, το παρόν και για τον καθένα μας.