Burnt by the sun 2: Exodus

Η συνέχεια του εξαιρετικά κομψού και μινιμαλιστικού «Ψεύτη ήλιου» που το 1994 είχε κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, αλλά και το Οσκαρ Ξενόγλωσσου φιλμ, ελάχιστη σχέση έχει με την πρώτη ταινία.

Και δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο η ελληνική διανομή την θυμήθηκε 6 χρόνια μετά (το 2011 ολοκληρώθηκε η τριλογία, με το «Ψεύτης Ηλιος 3: Οχυρό»).

Πομπώδες και διδακτικό στα όρια του εκνευριστικού, μια υπερπαραγωγή μεν, φτωχή δε σε επινοήσεις και σεναριακά ευρήματα, αμετανόητα αφελής και ανούσια και με ερμηνείες στα όρια του γραφικού.

Σύνοψη: 1941. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που το πεπρωμένο του στρατηγού Κότοφ και της οικογένειάς του άλλαξε αμετάκλητα.

Στο ξεκίνημα του πολέμου, ο Κότοφ κατορθώνει ως εκ θαύματος να διαφύγει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου έχει καταδικαστεί. Καθώς ο Στάλιν επιστρατεύει πρώην κατάδικους προκειμένου να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της γερμανικής εισβολής, ο Κότοφ βρίσκεται να πολεμά στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό, κερδίζει το δικαίωμα να μεταφερθεί σε μια κανονική στρατιωτική μονάδα, αλλά πιστεύοντας ότι η γυναίκα του, Μαρούσια, και η κόρη του, Νάντια, έχουν πεθάνει σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, αποφασίζει να παραμείνει με τους συμπολεμιστές του.

Όμως στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από αυτό που πιστεύει – οι δύο γυναίκες είναι ζωντανές. Η Νάντια είναι πλέον στρατιωτική νοσοκόμα και, πεπεισμένη ότι ο πατέρας της ζει, αποφασίζει να κινήσει γη και ουρανό για να τον βρει. Ανάμεσα στους βομβαρδισμούς και το μακελειό, κι ενώ ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε τους βήμα, η επιθυμία τους να συναντηθούν ξανά τους δίνει τη δύναμη για να επιβιώσουν.

Δύο δεκαετίες μετά τον πολυβραβευμένο «Ψεύτη Ήλιο», ο Νικίτα Μιχάλκοφ ανασυνθέτει και ακολουθεί την οδύσσεια του συνταγματάρχη Κότοφ σε ένα πολεμικό έπος που κόστισε 55 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας το την ακριβότερη ρωσική ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Η πολεμική υπερπαραγωγή συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ των Καννών όπου διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά στη χώρα της προκάλεσε σχόλια και πολεμικές τόσο από άλλους σκηνοθέτες όσο και από κριτικούς, κυρίως λόγω του μεγάλου προϋπολογισμού και των πολιτικών πεποιθήσεων του δημιουργού της.