"Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" - Κριτική

Δημοσίευση: 19 Απριλίου 2016, 12:56
Συντάκτης:

Η χειμερινή θεατρική σεζόν φτάνει στο τέλος της τις προσεχείς εβδομάδες και μία από τις παραστάσεις της που αξίζει να ανακαλύψει κάποιος έστω και λίγο πριν το τέλος είναι ετούτη η σκηνική ανάγνωση της "Στέλλας με τα κόκκινα γάντια" του Καμπανέλλη (αυτής που στα χέρια του Κακογιάννη έγινε η αξέχαστη "Στέλλα" του ελληνικού κινηματογράφου).

    Η ομώνυμη ηρωϊδα, τραγουδίστρια σε νυχτερινό κέντρο, παραδίδεται σε έναν σαρωτικό έρωτα με τον Μίλτο, έναν άντρα "πολύ αρσενικό, ευάλωτο όμως όπως ο κάθε πολύ αρσενικός" κατά τα λόγια του συγγραφέα. 'Εναν έρωτα με τραγική κατάληξη, καθώς η Στέλλα αρνείται να συμβιβάσει την ανεξαρτησία της και την ανάγκη της να την αγαπούν όχι ως κάποια άλλη, αλλά ως αυτή που είναι.

    Το θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλλη γράφτηκε στις αρχές του '50 και ευτύχησε να αποδοθεί κινηματογραφικά από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1955, με μιά εκρηκτική Μελίνα Μερκούρη στο ρόλο της Στέλλας και τον Γιώργο Φούντα στο ρόλο του Μίλτου. Η κινηματογραφική διασκευή του έργου υπήρξε εξαιρετική, ωστόσο έδωσε στην ιστορία των ηρώων ένα λούστρο που στην παράσταση του Δημήτρη Λάλου αφαιρείται συνειδητά για να φανεί από κάτω η τραχιά επιφάνεια του δράματος: εδώ η Στέλλα είναι τραγουδιάρα σε συνοικιακή ταβέρνα, ο Μίλτος είναι ένας οδηγός φορτηγού και το μαγαζί δεν σφύζει κόσμο, πάει για διάλυση.

     Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ιστορία ξεδιπλώνεται με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τα βασικά στοιχεία ενός καλού δράματος και μόνον αυτά: το κείμενο, τις ερμηνείες και την ατμόσφαιρα. Η παράσταση χαρακτηρίζεται από μια αφαιρετικότητα σχεδόν δωρική, σαν όλα τα αχρείαστα "τερτύπια" να έχουν πεταχτεί, στην σκηνοθεσία της, στα σκηνικά της, στις ερμηνείες της. Εμμένει στην απλότητα και αυτό γίνεται το ισχυρό της ατού. Απλότητα που αποτυπώνεται και στα σκηνικά της, όπου ένα πιάνο, μερικά μαύρα τραπέζια και οι πολύ ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της παράστασης αρκούν για να περιβάλλουν τον δεμένο, εξαιρετικό θίασο. Μόνες προσθήκες η μουσική και ένα απόσπασμα κειμένου του Διονύση Χαριτόπουλου για το ζεϊμπέκικο, γίνονται κι αυτά οργανικά μέρη της σκηνικής δράσης.

    Και για να πάμε και στην κινητήριο δύναμη της παράστασης, που είναι οι ερμηνείες, πρέπει να πούμε πως αν το αισθητικό ατού εδώ είναι η απλότητα, το σκηνοθετικό είναι η ομαδικότητα την οποία αποπνέει η παράσταση. Ηθοποιοί που επικοινωνούν απόλυτα μεταξύ τους, κινησιολογία που προκύπτει οργανικά, πολύ δουλεμένες φωνές. Το κείμενο επικοινωνείται όπως πραγματικά πρέπει, και ο μικρότερος ρόλος ακτινοβολεί την δικιά του αλήθεια. Δεν είναι νομίζω τυχαία η επιλογή του σκηνοθέτη οι ηθοποιοί να υποδέχονται το κοινό στην αίθουσα με ένα αυτοσχέδιο γλέντι γύρω από το πιάνο. Αυτή η πρώτη, πολύ ισχυρή εντύπωση ομαδικότητας διέπει όλη την παράσταση.

    Μέσα σε μιά πινακοθήκη χαρακτήρων μεστών και ειλικρινών ο θεατής τελικά δεν αντιλαμβάνεται τη Στέλλα ως μια ζόρικη, ασυμβίβαστη ντίβα, αλλά ως μια γυναίκα απολύτως σύγχρονη που διεκδικεί το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, του να είναι αληθινή και ελεύθερη χωρίς να προσβάλλει κανέναν.

 7,5 / 10

Κείμενο: Ιάκωβος Καμπανέλλης. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος. Σκηνογραφία - Κοστούμια: Άννα Παπαθανασίου. Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης. Παίζουν: Ξένια Αλεξίου, Γιώργος Γερωνυμάκης, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Χριστίνα Μαριανού, Πάνος Νάτσης, Γιάννα Τζέρμια, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν

 Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος, Σπύρου Πάτση και Μαραθωνομάχων 8, Βοτανικός (έναντι λεωφόρου Αθηνών), Τηλ.:210 4830330. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 20.15, Είσοδος: 12 ευρώ κανονικό & 8 ευρώ μειωμένο, Διάρκεια: 120'

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
18 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos