Berlinale 16 - Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα: "Τα αυθεντικά σενάρια θέλουν και αυθεντικά μυαλά..."

Μετά τα εξαιρετικά «The guard» & «The calvary», ο Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα κάθισε ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη και επισκέπτεται ξανά το Φεστιβάλ του Βερολίνου, αυτή την φορά με το «War on everyone» και για πρώτη φορά χωρίς τον Μπράνταν Γκλίζον στο καστ. Ο Λονδρέζος δημιουργός μίλησε στο Hollywood Reporter για το στήσιμο της τελευταίας του ταινίας στο Νέο Μεξικό, το ρόλο που παίζει το αλκοόλ στη διαδικασία του κάστινγκ και γιατί ποτέ δε θα δουλέψει στην τηλεόραση. Με το «War on everyone» (εδώ η κριτική του MOVE IT) , ο γεννημένος στο Λονδίνο συγγραφέας-σκηνοθέτης είναι πάλι στο παιχνίδι, αλλά αυτή τη φορά αντάλλαξε τις πλούσιες πρασινάδες της εξοχικής Ιρλανδίας με τις κοκκινωπές αποχρώσεις του Νέου Μεξικού. Μια κατάμαυρη κωμωδία με τους Σκάρσγκααρντ και Πένα ως διεφθαρμένους μπάτσους που εκβιάζουν κάθε εγκληματία που συναντούν…

Η νοτιοδυτική Αμερική μοιάζει να είναι μια θορυβώδης αναχώρηση από την Ιρλανδία. Ήταν μια συνειδητή απόφαση όταν αποφάσισες να αρχίσεις το γράψιμο?

Δε νομίζω ότι το War on everyone είναι τόσο θορυβώδες. Τα Calvary & The Guard  ήταν και τα δύο γουέστερν φαινομενικά, κι έτσι θεώρησα ότι θα ήταν καλό να τοποθετήσω την επόμενη ταινία μου στην τωρινή Δύση. Παλιότερα προσχέδια του σεναρίου ήταν τοποθετημένα στο Λονδίνο και μετά στο Δουβλίνο, αλλά ποτέ δεν μου έδωσαν την αίσθηση ότι ήταν σωστά, ούτε οπτικά, ούτε από αίσθηση τονικότητας. Μόνο όταν κόλλησα στο Νέο Μεξικό ήταν που το όραμά μου γα την ταινία άρχισε να έχει συνοχή. Εκτός αυτού, είναι ωραίο να ξυπνάς στο φως του ήλιου κι να μη μουσκεύεσαι όλη την ώρα από τη βροχή. Συν, ότι μου αρέσουν τα μπουρίτος.

Μοιάζει το Νέο Μεξικό καθόλου με την εξοχική Ιρλανδία?

Το Νέο Μεξικό είναι ένα όμορφο μέρος, πολύ μπλε και πολύ κόκκινο. Βρήκα την Αλμπουκέρκη οπτικά πολύ ενδιαφέρουσα, πολλές ιδιοσυγκρασιακές τοποθεσίες. Οι άνθρωποι εκεί ήταν το ίδιο φιλόξενοι όσο στη Δυτική Ιρλανδία. Όσον αφορά τα κωμικά στοιχεία και τους χαρακτήρες, όλα είναι πλάσματα της φαντασίας μου κι έτσι μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε τοποθεσία φτάνω.

Όπως στο Τhe Guard, έτσι και το War on everyone φαίνεται να είναι μια ακόμη μπατσοκωμωδία και με μια γενναία βουτιά στη διαφθορά επίσης. Τι είναι αυτό που σας ελκύει τόσο στη διαφθορά της αστυνομίας?

Δε θεωρώ ότι οΤζέρι Μπόιλ στο The guard είναι τόσο διεφθαρμένος, όσο το ότι βαριέται τρομερά.Στο War on everyone όμως, οι πρωταγωντστες  είναι εντελώς και μη αναστρέψιμα διεφθαρμένοι. Νομίζω ότι οι χαρακτήρες που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, και οι οποίοι υποτίθεται ότι πρέπει να σέβονται το νόμο αλλά στην πραγματικότητα δεν τους καίγεται καρφί, είναι πάντα αστείοι. Γι αυτό είναι μια από τις πιο αστείες ταινίες που έχω κάνει.

Έφερες και τις πρώτες δύο σου ταινίες στο Βερολίνο. Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο Φεστιβάλ?

Μου αρέσουν οι μεγάλες κόκκινες κουρτίνες στο σινεμά του Zoo Palast… Το γερμανικό κοινό συγκεκριμένα έχει υπάρξει πολύ δεκτικό στο στιλ μου. Τα προηγούμενα δύο ήταν μεγάλα χιτ εδώ.

Ο παραγωγός σας για αυτή την ταινία είπε ότι το αλκοόλ ήταν παρών στη γένεση πολλών από τις ταινίες σας. Ήταν και στη γένεση του... War on everyone;

Όχι, αλλά διατήρησα την κυριαρχία μου στο κάστινγκ με το να προσλαμβάνω μόνο ηθοποιούς που τους αρέσει να τα τσούζουν που και που. Οι Brendan Gleeson, Don Cheadle, Mark Strong, Chris O’Dowd, Kelly Reilly, Caleb Landry Jones, Tessa Thompson που έχουν μέχρι στιγμής παίξει στις ταινίες μου, ποτέ δε θα πουν όχι σε μερικά μπυρόνια. Βασικά ζήτησα τον Alexander Skarsgaard, όχι λόγω των εξαιρετικών του ερμηνειών στα Melancholia, What Maisie new, αλλά επειδή είδα ένα βίντεό του στο γιουτουμπ, στο οποίο ήταν μεθυσμένος σε ένα ποδοσφαιρικό ματς της Χάμαρμπι  και προσπαθούσε να ξεσηκώσει το πλήθος (γέλια).

Είναι αλήθεια ότι έγραψες το ρόλο του Μάικλ Πένα έχοντας τον συγκεκριμένο ηθοποιό στο μυαλό σου;

Tον λάτρεψα στο End Of Watch, αλλά ήθελα να δουλέψω μαζί του λόγω της πλέον θρυλικής του ερμηνείας ως ένας από τους φύλακες ασφαλείας, στο Observe Αnd Report. Είναι μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 10 χρόνων...

Κάποτε περιέγραψες την πρώτη σκηνή του Calvary, στην οποία ο ιερέας του Gleeson μαθαίνει ότι έχει 7 ημέρες να ζήσει, ως την φθηνότερη εκδοχή σου σε μια «εναρκτήριας σκηνής του Μichael Bay πριν τους τίτλους έναρξης». Το War on Everyone έχει κι άλλες... bay-κίστικες στιγμές ?

Ναι, έχω μια επίθεση με αυτοκίνητο σε ένα στριπτιτζάδικο η οποία καταλήγει σε σκηνή κυνηγητού κατά μήκος της Αλμπουκέρκης. Ωστόσο, συμπεριλαμβάνει μια μπάντα Μαριάτσι, μια στριπτιζέρ με έναν πύθωνα και έναν πολύ μεγαλόσωμο τύπο πάνω σε σκουτεράκι. Δεν νομίζω ότι ο Michael Bay το έχει προσπαθήσει ποτέ αυτό, εκτός ίσως από το Pain & Gain, που παρεπιπτόντως ήταν καλή ταινία.

‘Εχεις πει ότι σχεδίαζες να κάνεις μια τελευταία ταινία σε μια τριλογία με αρχή το The Guard η οποία θα λέγεται The Lame Shall Enter First, με θέμα έναν παραπληγικο πρώην Λονδρέζο αστυνομικό, με τον Gleeson.

Το The Lame Shall Enter First έχει τώρα παγώσει για λίγο. Δεν έχω ακόμη καταφέρει να αρχίσω να το γράφω. Για να είμαι ειλικρινής, θα είναι το τελευταίο αυθεντικό σενάριο που γράφω ποτέ. Δε νομίζω ότι τα αυθεντικά σενάρια απολαμβάνουν αρκετό σεβασμό αν σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολα γράφονται, και, πραγματικά, δεν θα ασχοληθώ άλλο μελλοντικά.

Θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου να σκηνοθετεί μια ταινία μεγάλου μπάτζετ?

Συνεχώς μου στέλνουν κείμενα για τέτοιες, αλλά δυστυχώς δεν είναι γραμμένα με αρκετά υψηλά στάνταρ. Ή μάλλον ας πούμε, δεν είναι γραμμένα για τα υψηλά στάνταρ της δικής μου γραφής. Οι παραγωγοί φαίνεται να επιμένουν σε σενάρια γεμάτα με απόλυτες κοινοτοπίες.

Και όσον αφορά την τηλεόραση?

Η τηλεόραση δεν μπορεί να με αντέξει: πολύ λίγα χρήματα για  πάρα πολύ δουλειά. Θα προτιμούσα να κάθομαι στην παραλία με μια κρύα μπύρα και μια καυτή ξανθιά.

Αλεξία Παπαϊωάννου