Berlinale 16 - "Boris sans Beatrice": Γαλλική αισθητική με αρχαιοελληνική σάτιρα

"Boris sans Beatrice" - 7,5/10

Η νέα ταινία του Nτενί Κοτέ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριό της, ακούει στο όνομα Boris sans Beatrice και είναι μία τρόπον τινά αναβίωση της χριστουγεννιάτικης ιστορίας του Ντίκενς, χωρίς όμως το χιόνι και τη γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά ούτε και τη γηραιά Αλβιώνα ως χώρο δράσης, αλλά το μακρινό Quebec του Καναδά.

Στην ιστορία του Cote, η φιγούρα του Σκρούτζ αναβιώνεται στο πρόσωπο του Boris, ενός εγωκεντρικού κι αλαζόνα άνδρα, ενδεδυμένο με ακριβοραμμένα κουστούμια, που φαίνεται εκ πρώτης όψεως πως δεν του λείπει τίποτα. Όμως, όταν η γυναίκα του Beatrice πέφτει σε κατάθλιψη, η ζωή του Boris παίρνει τον κατήφορο. Το αποκορύφωμα είναι η έλευση ενός μυστηριώδους γράμματος από κάποιος άγνωστο (Denis Lavant), που σαν κάποιο από τα φαντάσματα του Ντίκενς, του λέει πως εάν θέλει η γυναίκα του να γίνει καλά, πρέπει να κάνει ριζικές αλλαγές στη ζωή του.

Ταινία ζοφερή, με αέρα γαλλικής αισθητικής και θριλερικής ανατριχίλας, που δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη καθώς η πλοκή προχωρά. Και πάντοτε σε κάνει να αναρωτιέσαι, πού ξεκινά η πραγματικότητα και πού η φαντασιοκοπία, ιδίως όταν σταδιακά οι ήρωες ξεκινούν να αποστασιοποιούνται μπρεχτικά από κάποια στιγμή και μετά, υφαίνοντας τον ιστό της παραδοξολογίας ακόμα πιο επιδέξια. Το δίπολο φως-σκοτάδι χρησιμοποιείται αλληγορικά στις σκηνές ευτυχίας-δυστοπίας κι αρχαιοελληνικά στοιχεία ντύνουν το σατιρικό αυτό δράμα.

Η επίγευση; Εσωτερική ανασκόπηση του θεατή και πονηρό κλείσιμο ματιού, αφιερωμένο στον γνωστό-άγνωστο Denis Lavant, την μυστηριώδη υποβοηθητική φιγούρα της ταινίας, αλλά και σε κάθε έναν από τους ηθοποιούς, που εκτελούν εξαιρετικά το ατομικό τους σεναριακό πόστο.