The big short

Mεγάλη έκπληξη. Μια αριστουργηματικά σκηνοθετημένη, αστεία, ευρηματική, αιχμηρή, με μαγικό απλό τρόπο επεξηγηματική για τα θολά νερά στο χρηματιστηριακό πανηγυράκι, σάτιρα/ντραμεντί που όμοιά της δεν έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό. 

Και η έκπληξη αφορά τον Άνταμ ΜακΚέι, αγαπημένο μας σκηνοθέτη και σεναριογράφο των μυθικών "Anchorman", "Talladega nights" μεν, αλλά που με μεγάλη δυσκολία θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι καταρχήν θα τον ενδιέφερε το ομώνυμο best seller του Μάικλ Λιούις (που έχει γράψει και το Moneyball) και πως θα κατάφερνε σαν έμπειρο μαστόρι της κινηματογραφικής σύνθεσης και αναπαράστασης να αποτυπώσει με τέτοια μαεστρία και pop (!) διάθεση μια ιστορία οικονομικής καταστροφής, την οποία βιώνουμε μέχρι και σήμερα και μας έχει γαμήσει την καθημερινότητα.

Με μεγάλο (και γνωστό σε εμάς τους φαν) όπλο το απαράμιλλο σαρκαστικό χιούμορ του και υποστηριζόμενος από ένα all star cast που τσαλακώνεται (οι Μπέιλ, Γκόσλινγκ απολαυστικοί, ο Καρέλ σε μία από τις ερμηνείες της καριέρας του, ο Πιτ προσθέται αφαιρετικά κύρος με την μειωμένη χρονικά παρουσία του) για πάρτη του, ο ΜακΚέι δίνει ρέστα. Αφηγείται την ιστορία ενός διαχειριστή κεφαλαίων που προέβλεψε το οικονομικό κραχ των τραπεζών 3 χρόνια (2005) πριν συμβεί και έπεισε τις -ακλόνητα σίγουρες για το προϊόν τους- μεγάλες τράπεζες να δημιουργήσουν τα αντίστοιχα χρηματιστηριακά προϊόντα, με αποτέλεσμα κάποιοι μάλλον β' κατηγορίας παίκτες να αντιληφθούν επίσης την κατηφόρα που θα ερχόταν μελλοντικά, να ποντάρουν κόντρα στο σύστημα και να θησαυρίσουν.

Προσέξτε, δεν είχαν σκοπό να προειδοποιήσουν τον κόσμο, αλλά να βγάλουν χρήματα. Δηλαδή επίσης να εκμεταλλευτούν την φάση, απλά αποδείχθηκαν πιο διορατικοί, πιο έξυπνοι, αλλά μη νομίσετε ότι μιλάμε για ήρωες με την έννοια του όρου που φαντάζεστε. Αποτελούν επίσης μέρος του συστήματος. Απλά το χτύπησαν "από μέσα".

Και είναι αυτή η αφηγηματική του κόντρα επιλογή, να μην εστιάσει -παρά μόνο με εκλάμψεις- την δυστυχία των ανθρώπων που επακολούθησε σαν αποτέλεσμα των αισχρών τραπεζικών χειρισμών, (όπως το καταπληκτικό Margin Call που επίσης πρέπει να αναζητήσετε), αλλά στις προσωπικές ιστορίες των περιθωριακών μπαγαμπόντηδων τζογαδόρων της Wall Street, που χαρίζει στο "The big short" μια ευπρόσδεκτη τσαχπινια που συναρπάζει. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που με όχημα αυτές τις ιστορίες στήνει ένα παραληρηματικό γαϊτανάκι οικονομικών αλληλουχιών/αναλύσεων (αλλά ειπωμένες λιανά πενηνταράκια), απολαυστικό, με χιούμορ, ειρωνία, αφηγηματικό ρυθμό που σκοτώνει, πανέξυπνα τρικ που σε διασκεδάζουν αλλά και σε προβληματίζουν: πόσο δύσκολο ήταν τελικά να καταφέρουν οι τράπεζες να προβλέψουν τι ερχόταν και να προφυλάξουν τους πελάτες τους; Δεν ήταν καθόλου, αλλά η ανθρώπινη απληστία είναι ίσως η μεγαλύτερη μάστιγα. 

Να μη το χάσετε. Είναι μία από τις ταινίες της χρονιάς. Είναι αρχιδάτος κινηματογράφος.

Σύνοψη: Στα τέλη του 2008 έσκασε η φούσκα της αμερικάνικης κτηματαγοράς. Οι τιμές των σπιτιών, που είχαν εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, κατέρρευσαν μέσα σε ελάχιστους μήνες. Μαζί τους συμπαρέσυραν και την παγκόσμια οικονομία, οδηγώντας στη χειρότερη κρίση των τελευταίων 80 ετών που παρέσυρε στο διάβα της, κυβερνήσεις και υπόγειες διασυνδέσεις. Τέσσερις outsiders μικροεπενδυτές (ένας αθυρόστομος αναλυτής, ένας αντικοινωνικός γιατρός με ταλέντο στα μακροοικονομικά, δυο πιτσιρικάδες μικροεπενδυτές που έστησαν επενδυτικό κεφάλαιο στο γκαράζ του σπιτιού τους κι ένας τραπεζίτης που απλά αξιοποίησε προς ίδιον όφελος μια πληροφορία), διαπιστώνουν αυτό που οι τράπεζες, τα ΜΜΕ και η αμερικανική κυβέρνηση αρνούνταν να δουν, δηλαδή… την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, στο γενικευμένο αυτό, παγκόσμιο «κραχ» υπήρχαν και άτομα που ωφελήθηκαν από αυτό και θησαύρισαν.