By the sea

Στην τρίτη ταινία της ως σκηνοθέτρια, μετά το – απρόβλητο εδώ – “In the Land of Blood and Honey” και το – περσινό – “Unbroken”, η Αντζελίνα Τζολί Πιτ (όπως εμφανίζεται πλέον στα credits), κάνει το αποφασιστικό επόμενο βήμα να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα δικό της σενάριο, που έγραψε πριν καν ασχοληθεί για πρώτη φορά με την σκηνοθεσία εμπνευσμένη από τη θλίψη που ένιωθε για το χαμό της μητέρας της το 2007. Και η επιλογή της να πρωταγωνιστήσει η ίδια στο “By the Sea”, παρέα με τον σύζυγό της, δέκα χρόνια μετά την από κοινού εμφάνισή τους στο απολαυστικό “Mr. & Mrs Smith”, προσδίδει, αναμενόμενα, ένα ειδικό βάρος στην ταινία, καθιστώντας την ιδιαίτερα ελκυστική.

Οι δυο τους υποδύονται τη Βανέσα και τον Ρόλαντ, ένα ζευγάρι γκλαμουράτων Nεοϋορκέζων – εκείνη πρώην χορεύτρια, εκείνος επιτυχημένος συγγραφέας – οι οποίοι βρίσκονται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή της σχέσης τους μετά από 14 χρόνια γάμου. Η απόφασή τους να επισκεφθούν ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Νότια Γαλλίας για μίνι διακοπές, με βασικό κίνητρο την ανάγκη εκείνου να ξαναβρεί τη χαμένη του έμπνευση, θα τους φέρει σταδιακά αντιμέτωπους με τους βαθύτερους φόβους τους, εξωθώντας τους στα όριά τους και αναγκάζοντάς τους να επαναπροσδιορίσουν την αγάπη και την εκτίμηση που νιώθει ο ένας για τον άλλο.

Η ταινία διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1973 και η Τζολί Πιτ κάνει από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη την πρόθεσή της να αποτίσει φόρο τιμής στο ευρωπαϊκό σινεμά της εν λόγω δεκαετίας: τα ευρυγώνια, μακρόσυρτα “φυσιολατρικά” πλάνα, η “συμπυκνωμένη”, απέριττη αφήγηση, οι “τηλεγραφικοί” διάλογοι και η ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, που είναι ολοφάνερο πως πηγάζει από κάποιο τραγικό συμβάν του παρελθόντος που έχει σημαδέψει βαθιά τους ήρωές της, παραπέμπουν σε Αντονιόνι και Γκοντάρ της περιόδου, ενώ σε ανάλογο ύφος κυμαίνεται και το ατμοσφαιρικό score του Gabriel Yared.

Ο Ρόλαντ φεύγει καθημερινά για ένα κοντινό καφέ μπαρ, όπου πιάνει φιλίες με τον ηλικιωμένο και χήρο μπάρμαν, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τον βοηθά να συντηρήσει την τάση του να πνίγει τον καημό του για την κατάντια του γάμου του στο αλκοόλ. Κάτι που διόλου δε φαίνεται να απασχολεί την απόμακρη, κλεισμένη ερμητικά στον εαυτό της Βανέσα, η οποία, βυθισμένη στη μελαγχολία της, καταπίνει τα χάπια σαν καραμέλες και περνά τις ώρες της αραχτή στη βεράντα της σουίτας τους, χαζεύοντας έναν ντόπιο ψαρά που εκτελεί τη ρουτίνα του. Αυτή η έντονη αίσθηση της επανάληψης χαρακτηρίζει το πρώτο μισό της ταινίας, όπου είναι γεγονός πως δοκιμάζεται ως ένα σημείο και η υπομονή του θεατή.

Η εμφάνιση ενός νεαρού ζευγαριού νιόπαντρων Γάλλων (τους οποίους υποδύονται η Μελανί Λοράν – συμπρωταγωνίστρια του Πιτ στο “Inglourious Basterds” του Ταραντίνο – και ο Μελβίλ Πουπό), που εγκαθίστανται στο διπλανό διαμέρισμα, δίνει νέα τροπή στα πράγματα, καθώς η Βανέσα έχει ανακαλύψει τυχαία μια τρύπα στον τοίχο, μέσω της οποίας μπορεί να παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν στην κρεβατοκάμαρα των διψασμένων για έρωτα γειτόνων τους. Η νέα της ενασχόληση σε βαθμό ψύχωσης, της οποίας σύντομα κοινωνός γίνεται και ο Ρόλαντ, αρπάζοντας την ευκαιρία να μοιραστεί κάποιες πολύτιμες στιγμές με τη σύζυγό του, θα τής θυμίσει παλιότερες ευτυχισμένες μέρες. Θα ξυπνήσει, όμως, μέσα της και το αίσθημα της ζήλειας για όλα όσα εκείνοι απολαμβάνουν, ενώ η ίδια εδώ και καιρό αγνοεί.

Μέσω της ιστορίας της, η Τζολί Πιτ μιλά για το πως η θλίψη και ο πόνος μπορούν να λυγίσουν ακόμη και το πιο μονιασμένα ζευγάρια, προσφέροντας την ευκαιρία στην ίδια και τον σύζυγό της να επιδείξουν τις αδιαμφισβήτητες υποκριτικές τους ικανότητες υποδυόμενοι χαρακτήρες που δεν τους λες και συμπαθείς (ιδίως τη Βανέσα), αλλά, σε δεύτερο επίπεδο, θίγει και το φαινόμενο της ηδονοβλεπτικής μας διάθεσης απέναντι στους πλούσιους και διάσημους αυτού του κόσμου, την παραμικρή πτυχή της καθημερινότητας των οποίων παρακολουθούμε μετά μανίας μέσα από την “κλειδαρότρυπα” των κουτσομπολίστικων media.

Με ένα πιο καλοδουλεμένο σενάριο (ιδίως όσον αφορά στην αποκάλυψη της “πηγής” του όλου δράματος) και, αν η 40χρονη Καλιφορνέζα φρόντιζε να δώσει έναν καλύτερο ρυθμό στην ταινία της, αποφεύγοντας κάποιες “κοιλιές”, ίσως τώρα να μιλούσαμε για μια από τις ευχάριστες (...) εκπλήξεις της χρονιάς, αντί για μια απλώς αξιοπρεπή δουλειά.