El club

Θαρραλέος, τολμηρός, ξεκάθαρος, ο Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν, δεν μασάει τα λόγια του, δεν καταφεύγει σε αλληγορικές υποθέσεις και μεταφορές και τα χώνει στην Καθολική Εκκλησία, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και αμφιβολίες, σε μια ταινία που συζητήθηκε όσο καμία άλλη στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Μια ομάδα ιερέων διαφόρων ηλικιών ζουν σε ένα σπίτι μιας παραθαλάσσιας πόλης της Χιλής. Προσπαθώντας να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους, περνούν ασκητικά τη ζωή τους, κάτω από το άγρυπνο μάτι μιας καλόγριας. Η ήσυχη καθημερινότητα τους διακόπτεται όταν ένας νέος ιερέας καταφθάνει στο σπίτι. Μαζί του φέρνει το παρελθόν που ο καθένας τους ξεχωριστά θεωρούσε ότι έχει αφήσει πίσω. Ένα απρόβλεπτο γεγονός σύντομα θα ταράξει την εύθραυστη πραγματικότητα τους: ένας άστεγος καταγγέλει δημόσια, μπροστά τους,  την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί όταν ήταν παιδί από έναν από αυτούς.

Ο Λαρέν στηλιτεύει την πρακτική που εφαρμόζει η καθολική εκκλησία, η οποία προτιμά να απομονώσει πολλούς επίορκους κληρικούς από το να τους τιμωρήσει, αποκαλύπτοντας δημοσίως τις πράξεις τους. Και όλα καλά. Όλα μέλι γάλα.

Όχι λοιπόν, δεν είναι έτσι. Ο Χιλιανός δημιουργός δεν χαρίζεται, αλλά δεν επιτίθεται κατά μέτωπο. Το βιτριολικό του χιούμορ σου καίει τα σωθικά, το χρησιμοποιεί για αντιπερισπασμό, ενώ την ίδια στιγμή το δισυπόστατο των χαρακτήρων του που φροντίζει με ευλάβεια και τα θολά μπλε φίλτρα στην φωτογραφία του, εξασφαλίζουν ένα ονειρικό (ή μήπως εφιαλτικό;) περίγραμμα στο οποίο δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό, το φως από το σκοτάδι.

Μην αμφιβάλλετε στιγμή όμως: με τις σοκαριστικές αποκαλύψεις του, ο Λαρέν ωθεί χωρίς δισταγμό τους ήρωές του στην κόλαση των τύψεών τους, με ένα καυστικό και αιχμηρό σινεμά που δίκαια κατέκτησε την Αργυρή Άρκτο και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στην Berlinale.