Οι άθικτοι

Για μια ταινία που διαφημίζεται απλά ως κωμωδία, αυτή εδώ η γαλλική παραγωγή έχει και αρκετό δράμα. Στηριζόμενη στην ιστορία της αναπάντεχης φιλίας που αναπτύσσουν ένας μαύρος άνεργος από τα cités και ένας ανάπηρος αριστοκράτης, είναι αλήθεια πως η δύναμή της δε βρίσκεται στα φτηνά αστεία και στα στερεότυπα που δίνουν και παίρνουν με ευκολία, αλλά οι σκηνοθέτες είναι προσεκτικοί να δώσουν έμφαση κυρίως στους χαρακτήρες που τα αντιπροσωπεύουν.

Έτσι, χρησιμοποιώντας τα παλαιότερα τρυκ στο βιβλίο καταφέρνουν ένα περιέργως αισιόδοξο αποτέλεσμα, κοινωνικά ενωτικό θα έλεγε κανείς που αποφεύγει το προφανές πολιτικό σχόλιο και την αντιπαράθεση ενώ βγάζει αρκετό γέλιο μέσα από τη σύγκρουση πολιτισμών, μεγαλοαστικής ακαμψίας και λαϊκού χιούμορ.

Με αυτό το δίπολο παίζουν οι σκηνοθέτες σε όλη την ταινία που σεναριακά είναι κάτι ανάμεσα σε κωμωδία καταστάσεων και κοινωνικό σχόλιο, κάτι που βρίσκεται κάπου στην τεράστια απόσταση που χωρίζει το La Haine με όλες τις νερόβραστες κομεντί που γυρίζονται στη Γαλλία κάθε χρόνο. Και μέσα στην αχανή αυτή πισίνα χώρεσαν εκατομμύρια γάλλοι που ανέδειξαν το φιλμ σε δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών στη χώρα τους. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο. Κάτι σωστό γίνεται εδώ.

Μερικοί πάντως (ιδίως στις ΗΠΑ) έσπευσαν να κατηγορήσουν την ταινία για ρατσισμό μιας και υιοθετεί εκ νέου το κλισέ μαύρος στην υπηρεσία λευκού. Αυτό είναι σίγουρα υπερβολή καθώς μεγάλοι μαύροι κωμικοί όπως ο Ρίτσαρντ Πράιορ και ο Έντι Μέρφι, βάσισαν τις περσόνες τους ακριβώς πάνω σ' αυτή τη σχέση και σε ένα μη πολιτικά ορθό χιούμορ που σήμερα ομολογουμένως λείπει από πολλές αμερικανικές ταινίες.

Δείτε το λοιπόν χωρίς προκαταλήψεις. Έχει καλό ρυθμό, πολύ καλές ερμηνείες και σε πολλά σημεία θα σας κάνει να γελάσετε.

Μιχάλης Κωνσταντέλλης