The walk

Η νέα ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις είναι ένα γνήσιο (κινηματογραφικό) επίτευγμα, ικανό να σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Κατά αντιστοιχία, δηλαδή, με εκείνο που είχε καταφέρει ο Γάλλος ακροβάτης και ζογκλέρ Φιλίπ Πετίτ στις 7 Αυγούστου του 1974, όταν είχε διαπράξει το “καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα”, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε βολτάρει για 45 ολόκληρα λεπτά πάνω σε ένα συρματόσχοινο που ένωνε τις ταράτσες των –φρεσκοχτισμένων τότε– Δίδυμων Πύργων του World Trade Center, κόβωντας την ανάσα στους εκατοντάδες περαστικούς που τον παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι από το έδαφος.

Αυτό ακριβώς το απίστευτο κι όμως αληθινό εγχείρημα ζωντανεύει με αξιέπαινη αληθοφάνεια και αστείρευτη ευρηματικότητα ο 64χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις εκπληκτικές δυνατότητες που προσφέρουν τα ψηφιακά εφέ, καθώς και τη θαυμάσια ερμηνεία του ταλαντούχου πρωταγωνιστή του Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, ο οποίος κατορθώνει να μπει στο πετσί του ρόλου, κάνοντάς μας να ανησυχούμε πραγματικά μήπως και χάσει την ισορροπία του και επέλθει το μοιραίο.

Η πλοκή της ταινίας, ως το σημείο, τουλάχιστον, όπου συμβαίνει το αξιομνημόνευτο περιστατικό που τής χαρίζει και τον τίτλο της, αποτελεί μέσες-άκρες μια δραματοποιημένη εκδοχή των όσων παρουσιάζονται στο εξαιρετικό, βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Βρετανού σκηνοθέτη Τζέιμς Μαρς “Man on Wire”, με τον Γκόρντον-Λέβιτ, ο οποίος υποδύεται τον μικροκαμωμένο αυτοδίδακτο Γάλλο σχοινοβάτη Φιλίπ Πετίτ ως φιγουρατζή, πεισματάρη και ονειροπόλο, να εκτελεί χρέη αφηγητή απευθυνόμενος –στα αγγλικά με γαλλική προφορά– σε πρώτο πρόσωπο στους θεατές, όντας σκαρφαλωμένος στον... πυρσό του Αγάλματος της Ελευθερίας! Η όλη crowd-pleasing ατμόσφαιρα της ταινίας θυμίζει αρκετά το “Hugo” του Μάρτιν Σκορσέζε (διόλου τυχαία η παρουσία και εδώ του Μπεν Κίνγκσλεϊ), το χιούμορ ρέει άφθονο, η προσπάθεια του Πετίτ και της... συμμορίας του να εισχωρήσουν στους Δίδυμους Πύργους και να στηρίξουν το συρματόσχοινο χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από κανέναν διαθέτει στοιχεία heist movie, η δουλειά που έχει γίνει στην ανασύσταση της εποχής είναι αξιοπρόσεκτη, ενώ ο Alan Silvestri υπογράφει ένα από τα καλύτερα original scores της καριέρας του.

Το κλου της υπόθεσης, βέβαια, δεν είναι άλλο από την περίφημη “βόλτα” στα 411 μέτρα πάνω από το έδαφος, η οποία και λαμβάνει χώρα στο τελευταίο ημίωρο της ταινίας, προσφέροντάς μας δυνατές συγκινήσεις, καθώς ο Ζεμέκις κατορθώνει να ορθώσει εκ νέου με εντυπωσιακή CGI πιστότητα τους Δίδυμους Πύργους. Παράλληλα, μέσω της αριστοτεχνικής σκηνοθεσίας του και της φωτορεαλιστικής απεικόνισης του βάθους πεδίου μέσω της τρισδιάστατης κινηματογράφησης, μάς κάνει να αισθανθούμε στο έπακρο τον ίλιγγο που (πρέπει να) ένιωσαν όσοι ήταν παρόντες στο συμβάν, εκλύοντας γνήσιο σασπένς από την παράτολμη, όσο και καθηλωτική προσπάθεια του ήρωά του να διατηρήσει την ισορροπία αλλά και την ψυχραιμία του, με το απόλυτο κενό να χάσκει κάτω από τα πόδια του.

Οπωσδήποτε μία από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του πρωτοπόρου σκηνοθέτη, την οποία αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς σε 3D για maximum απόλαυση.

Υπόθεση: Νέα Υόρκη, 7 Αυγούστου 1974. Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 25 του χρόνια, ο Γάλλος σχοινοβάτης Philippe Petit (Joseph Gordon-Levitt) περπάτησε για 45 λεπτά, κάνοντας οκτώ διαδρομές πέρα-δώθε, σ’ ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center, 411 μέτρα από το έδαφος, χωρίς την άδεια του Δήμου ή οποιασδήποτε αρχής. Δώδεκα άνθρωποι έχουν περπατήσει στο φεγγάρι. Μόνο ένας όμως έχει περπατήσει στο τεράστιο κενό ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Αυτή είναι η ιστορία του. Προδοσίες, διαφωνίες, μια ομάδα από όλον τον κόσμο, ένας μέντορας (Ben Kingsley) και ένα θεότρελο σχέδιο.