The cobbler

Η μέχρι τώρα παρουσία του Τομ ΜακΚάρθι πίσω από την κάμερα (The station agent, The visitor, Win Win) σε συνδυασμό με την έξυπνη βασική ιδέα, έδιναν υποσχέσεις ότι δεν θα δούμε άλλη μια "χαζομαρούλα" με τον Άνταμ Σάντλερ. 

Δεν τηρήθηκαν. Δυστυχώς χάθηκε μια καλή ευκαιρία για να ένα ανθρωπιστικό/κοινωνικό σχόλιο αλά Φρανκ Κάπρα (οκ, μετανοώ και που χρησιμοποίησα το ονοματεπώνυμό του έστω και για να παραδειγματίσω), μια παραβολή ουσίας, έστω μια απλά χαριτωμένη κομεντί που θα σου μείνει κάτι στο τέλος.

Τίποτε από όλα αυτά, αντ'αυτού μια "ψευτό-ταινία". Ψευτο-παραμυθένια, ψευτό-γλυκιά, ψευτό-τρυφερή, ανούσια, ρηχή, κακογραμμένη, με τον Σάντλερ αγχωμένο να μην κυλήσει στο χοντροκομμένο χιούμορ που δυστυχώς (και για αδιευκρίνιστους λόγους) τον έχει καθιερώσει και πρέπει σε ετήσια βάση να τον ανεχόμαστε, στερεοτυπικό χιούμορ, "εύκολα" γκαγκ και ένα φινάλε για τα πανηγύρια. Από αυτά τα ηπειρώτικα, με τα κλαρίνα.

Υπόθεση:
Ο Άνταμ Σάντλερ ενσαρκώνει έναν υποδηματοποιό τέταρτης γενιάς που ανακαλύπτει μια μαγική ραπτομηχανή στο υπόγειο του πατέρα του, η οποία του επιτρέπει να παίρνει τη μορφή όποιου θέλει φορώντας τα παπούτσια του. Φέροντας αρκετές ομοιότητες με το «BIG» του Τομ Χανκς, το «Trading Places» και το «13 Going on 30», η ταινία «The Cobbler» θα μας θυμίσει για μια ακόμη φορά την τρυφερή και εφηβική γοητεία του Σάντλερ μέσα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας και διερεύνησης της σημασία της οικογένειας. Ένα ταξίδι που θα αλλάξει τόσο τον ίδιο όσο και τον κόσμο γύρω του. Γιάτι κάποιες φορές ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι είναι να μπεις στη θέση του άλλου.