Είδαμε τα πρώτα επεισόδια "Wayward Pines": Ναι μεν, αλλά...

Ο Ήθαν Μπεργκ (Ματ Ντίλον), άνθρωπος του νόμου, ξυπνά μετά από ατύχημα σε μια πόλη με τους δικούς της κανόνες:

-Μη προσπαθήσετε να φύγετε.

-Μη συζητάτε το παρελθόν.

-Μη συζητάτε την προηγούμενη ζωή σας.

-Πάντα να απαντάτε το τηλέφωνο.

Και έτσι κυλά η ζωή για τους κατοίκους της πόλης. Οχι όμως και για τον Ηθαν, ο οποίος προσπαθώντας να φέρει εις πέρας την απόστολή του ως μυστικός πράκτορας ή τουλάχιστον να επικοινωνήσει με την οικογένεια του, γίνεται βραχνάς στο λαιμό του σερίφη Πόουπ (Τέρενς Χόουαρντ).

Το πρόβλημα με το Wayward Pines δεν είναι οτι μοιάζει με μια χούφτα άλλες σειρές που περιγράφουν απομακρυσμένες κοινότητες όπου γίνονται περίεργα πράγματα, ούτε οτι θυμίζει το Twin Peaks- Ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασιζεται η σειρά γράφει άλλωστε στο επίλογό του οτι είναι εμπνευσμένο από και αποτίει φόρο τιμής στη σειρά του Λίντς. Είναι ότι σταδιακά χάνει μέρος της γοητείας του, αντί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Το πρώτο επεισόδιο θέλει σίγουρα να εντυπωσιάσει και να μας βάλει στα παπούτσια του ήρωα. Μας ρίχνει σε μερικά χωροχρονικά μπρος πισω στα οποία τουλάχιστον η υπογράφουσα έπεσε κάπως άτσαλα.  Καθώς δεν πρόκειται για αυτοτελή επεισόδια αλλά υπάρχει ένα ένιαίο ‘storyline’, τα πρώτα επεισόδια καταφέρνουν να σε κρατήσουν στην άκρη του καναπέ και να σε κάνουν να κατεβάσεις 5-6 θεωρίες για την περίεργη αυτή πόλη από την οποία κανείς δεν μπορεί να φύγει. Αν κάποιος βέβαια έχει διαβάσει τουλάχιστον το πρώπο βιβλίο, βλέπει την ιστορία να εκτυλλίσεται με πολύ λίγες εκτροπές από αυτό. Γνωρίζοντας λοιπόν όλες τις τροπές τις ιστορίας, δεν έχει παρα να παρατηρεί τους χαρακτήρες. Ο Ντίλον στο ρόλο του ειναι κάπως ξύλινος, ενω η Τζουλιετ Λούις είναι απλά κακή. Ξεχωρίζουν στο ρόλο της  ψυχο-σαδίστριας νοσοκόμας Παμ, η Μελίσα Λεό και ο Τέρενς Χόουαρντ ως σερίφης.

Η σειρά φθίνει μετά τα δύο πρώτα επεισόδια. Ο Σιαμαλάν ανοίγει σκηνοθετικά την αυλαία με κάπως προκλητικούς τόνους και έντονα κοντινά στα πρόσωπα κλειδιά. Αν όμως ήθελε η σειρά να διατηρησει ενιαίο σκηνοθετικό ύφος, ισως θα επρεπε να αναλάβει έναν αριθμο επεισοδίων μεγαλύτερο απο ένα, καθώς βδομάδα με τη βδομάδα η σειρά γίνεται μια ευθεία γραμμή. Φυσικά και θα έρχει η μέγαλη αποκάλυψη του ‘τι σκατά συμβαίνει στη πόλη τούτη’, αλλά ίσως θα είναι για να δώσει ανάσα ζωής σε έναν ασθενή που μοιάζει να μην μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι...