Mad Max: Fury Road

Δε θυμάμαι πότε ήταν η προηγούμενη φορά που παρακολούθησα μια ταινία καθόλη σχεδόν τη διάρκειά της με γουρλωμένα από το δέος μάτια και χωρίς να μπορώ να αρθρώσω την παραμικρή λέξη. Γιατί αυτό ακριβώς μου συνέβη στην προβολή του νεου “Mad Max”, ένα... υπερηχητικό μπαρουτοκαπνισμένο blockbuster μπιμουβίστικης αισθητικής και γνήσιας σκηνοθετικής “τρέλας”, το οποίο ενορχηστρώνει ο πατέρας της πρωτότυπης τριλογίας, Τζορτζ Μίλερ, επιστρέφοντας εκ νέου στα wasteland μονοπάτια του franchise 30 χρόνια μετά το “Beyond Thunderdome”.

Και παρά τα 70 του χρόνια, αυτά που κάνει στο “Fury Road”, εμπιστευόμενος κυρίως πατροπαράδοτες χειροποίητες τεχνικές και... φτύνοντας κατάμουτρα την ψηφιακή λαίλαπα (το 3D στοιχείο προστέθηκε στο post-production) είναι πολύ πιο εύκολο να περιγραφούν με χειρονομίες, επιφωνήματα θαυμασμού και κραυγές ενθουσιασμού, παρά με λέξεις!

Πριν καλά-καλά πέσουν οι τίτλοι αρχής, ο Μίλερ μας έχει ήδη βάλει καβάλα σε ένα ασύλληπτο roller-coaster κολασμένης post-apocalyptic δράσης, με τον ομώνυμο ήρωα, τον οποίο ενσαρκώνει με αξιοπρόσεκτο δυναμισμό ο Τομ Χάρντι, να πέφτει στα χέρια των φανατισμένων οπαδών του παρανοϊκού Immortan Joe (στο ρόλο συναντάμε τον ηθοποιό που ενσάρκωνε τον παράφρονα “Toecutter” στο πρώτο “Mad Max”!), καταλήγοντας να συνάψει έναν αναπάντεχο... “δεσμό” με τον -απολαυστικό στο ρόλο του Nux- Νίκολας Χουλτ. Κι όμως, όλο αυτό αποδεικνύεται μονάχα το ορεκτικό, καθώς το πραγματικό πανδαιμόνιο αρχίζει με το που μπαίνει στη δράση η Imperator Furiosa της Σαρλίζ Θερόν, η οποία στην πορεία αναδεικνύεται σε αληθινή πρωταγωνίστρια της ταινίας, κλέβοντας με χαρακτηριστική άνεση την παράσταση απο τον Χάρντι, τον οποίο κοντράρει στα ίσα.

Σ'αυτό, βέβαια, βοηθάει και η πλοκή που έχει να κάνει με την προσπάθεια της Furiosa να οδηγήσει τις πέντε αιθέριες σκαστές “συζύγους” του Immortan Joe στην πατρίδα της, εκεί όπου θα μπορέσουν να ζήσουν ελεύθερες, μακριά από την εκμετάλλευσή του. Κάτι που, φυσικά, ο αιμοδιψής πολέμαρχος δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει να περάσει έτσι, γι' αυτό και θα ριχτεί ξωπίσω τους με ολόκληρο τον στόλο των “πειραγμένων” οχημάτων του, αποφασισμένος να τις οδηγήσει με τη βία μεν, άθικτες δε πίσω στο άντρο του, καθώς από εκείνες περιμένει να τον κάνουν πατέρα.

Κι ενώ η εν λόγω πλοκή εκπέμπει μια απρόσμενα μεταφεμινιστική αύρα, με τις γυναίκες να διαθέτουν για πρώτη φορά στο franchise τόσο δυναμική παρουσία, όλα τα υπόλοιπα, από τον μελετημένο ως την παραμικρή ανατριχιαστική του λεπτομέρεια ογκώδη σχεδιασμό της παραγωγής και την γεμάτη πλάνα άγριας ομορφιάς διεύθυνση της φωτογραφίας, μέχρι τα άκρως αποστομωτικά stunts που μοιάζουν να αψηφούν το θάνατο και την ακατάπαυστη, καταιγιστική, περίτεχνα χορογραφημένη δράση... ζέχνουν καθαρή τεστοστερόνη! Και όσον αφορά στις επικού χαρακτήρα συγκρούσεις σώμα με σώμα, αλλά και όχημα με όχημα, είναι τόσο ρεαλιστικά σκηνοθετημένες που η εκρηκτικότητά τους διαπερνά την οθόνη και χτυπά σαν ωστικό κύμα τους θεατές.

Μετά από αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία ίσως να ήταν φρόνιμο οι δημιουργοί του franchise του “Fast & Furious” να έβρισκαν έναν πιο... light χαρακτηρισμό για να αντικαταστήσουν το “Furious”, καθώς η σύγκριση με το “Mad Max: Fury Road” δεν τους ευνοεί διόλου...