Όχθες

'Eνας εσωστρεφής ναρκαλιευτής στον Έβρο ερωτεύεται μια γυναίκα που περνά λαθρομετανάστες από Τουρκία και προσπαθεί να την πείσει να φύγουν μαζί και να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή.

Ο Καρκανεβάτος είναι λυρικός στην προσέγγισή του, μάλλον περισσότερο από ότι θα χρειαζόταν για να καταφέρει να ισορροπήσει ισομερώς στη ζυγαριά της κινηματογραφικής απεικόνισης τον ρεαλισμό με την αλληγορία, δεδομένου μάλιστα και του πιο δημοφιλούς προβλήματος των ελληνικών φιλμ μυθοπλασίας: αυτό του αδύναμου σεναρίου.

Tην ίδια στιγμή που μάλλον τελεί υπό σκηνοθετική σύγχυση, καθώς αφηγείται μια δυνατή ιστορία με πολλές λαβές για κριτική, με έναν τρόπο αφαιρετικό, χωρίς νεύρο, χωρίς ένταση, ώστε να υποστηρίξει μια μάλλον ελλιποβαρή ερωτική ιστορία με ερμηνείες των πρωταγωνιστών του σε διαφορετικό μήκος κύματος, χωρίς χημεία. Χωρίς πολύ μελό (kudos γι'αυτό), αλλά και χωρίς πολύ συναίσθημα, ενώ και το μεταφυσικό στίγμα, επίσης δεν λειτουργεί.

Υπόθεση:
Ένα ποτάμι σύνορο Ανατολής-Δύσης... Σε ένα σημείο στο χάρτη, όπου τα κύματα της ιστορίας ξεβράζουν ανθρώπινες ψυχές. Σε ένα τοπίο, όπου οι πρωταρχικές, αρχετυπικές ανάγκες κινούν τους ανθρώπους, διασταυρώνονται ορισμένοι παράξενοι δρόμοι της αγάπης κι οι ήρωες βαδίζουν πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή.