Μητριαρχία

Hμιντοκιμαντερίστικο, θεατρικών καταβολών, επιτηδευμένα αυτοστοχαστικό και "λυτρωτικό", το φιλμ του Νίκου Κορνήλιου προσπαθεί να παντρέψει την κινηματογραφική οπτική με το σινεμά καταγγελίας. Δεν τα καταφέρνει εν τέλει, παρά το γεγονός ότι αποσπά αρκετές φυσικές (σχεδόν βιωματικές) ερμηνείες από τις γυναίκες που εξομολογούνται στην κάμερα, ο ίδιος αποδεικνύεται ικανός στα καδραρίσματά του, βγάζει ρεαλισμό και συναίσθημα. Όπως το πείραμά του αυτοακυρώνεται από την αχρείαστα μεγάλη διάρκειά του: εδώ η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως, ο διδακτισμός αρχίζει να ξεπροβάλει, το (στρατευμένο έτσι κι αλλιώς) μανιφέστο ιδεών του μοιάζει ολοένα και πιο κατασκευασμένο, παρά αυθόρμητο, η εγγενής θεατρικότητα κυριαρχεί, η λήθη παραμονεύει, η αρρυθμία καραδοκεί. 

Υπόθεση:
60 Γυναίκες. 7 Μέρες. Ένας κόσμος. Ένα καταφύγιο γυναικών απειλείται με κατεδάφιση. 60 γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών προελεύσεων συγκεντρώνονται για να το προστατεύσουν, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στον κόσμο σήμερα. Την ημέρα συζητούν και συγκρούονται. Κοινωνία, σεξουαλικότητα, πολιτική, σχέσεις, μητρότητα, εργασία. Τη νύχτα αφήνονται να εκφραστούν, να χορέψουν, να εξομολογηθούν βιώματα κι εμπειρίες. Τι θα προκύψει από ένα τέτοιο εγχείρημα; 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Aυτό που ονομάζουμε «Πολιτισμός», είναι ένας έμφυλος πολιτισμός, ο πολιτισμός της τεστοστερόνης. Αν μετά από χιλιετίες ανδρικής επικυριαρχίας, οι γυναίκες χαράξουν το δικό τους αποτύπωμα, βρουν το δικό τους λόγο, το δικό τους τρόπο να κάνουν τα πράγματα, είτε για την κοινωνική ζωή, είτε για τη σχέση με το σώμα και τις επιθυμίες του, ένας άλλος τρόπος ύπαρξης πάνω στον πλανήτη είναι δυνατός. Μόνο με την εκθήλυνση του πολιτισμού μπορεί να υπάρξει μια κοινή ζωή που δεν θα τη χαρακτηρίζει η βία: με την έλευση της ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑΣ. Κι αν ακούγεται ουτοπικό δεν είναι παρά το σενάριο μιας ταινίας.