Berlinale 15-Γκάμπριελ Ριπστάιν: "Κατέκλεψα... τον πατέρα μου"

Ευγενέστατος και αναλυτικός ήταν ο Γκάμπριελ Ρίπσταιν, ο σκηνοθέτης του υποτονικού -είναι η αλήθεια- 600 Millas. Ο σκηνοθέτης μίλησε στο ΜΟVE IT στα πλαίσια του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ στο Βερολίνο για την εμπειρία του να σκηνοθετείς την πρώτη σου ταινία, τις μνήμες του από τη βία στο Μεξικό, τη συνεργασία του με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Τιμ Ροθ, τι συμβουλή του έδωσε ο πατέρας του, Αρτούρο,ένας εκ των κορυφαίων Μεξικανών δημιουργών ever, νικητής σε Βενετία και Sundance, υποψηφιος σε Βερολίνο και Κάννες (τρις) και σκηνοθέτης του "Πύργος της αγνότητας"/1973, γνωστού ως και "Μεξικανικού Κυνόδοντα" και πολλά άλλα...

-Ε:Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Τιμ Ροθ;

-Α.Ρ:Από ένα τυχαίο περιστατικό. Ο Τιμ είχε κλείσει σε ένα θεατρικό αλλά ο σκηνοθέτης του παραγωγού με τον παραγωγό έπαιξαν μπουνιές και η παράσταση ακυρώθηκε. Η συμπαραγωγός μου του έδειξε ένα βράδι που έπιναν ποτά το σενάριο και είπε ‘ωραίο

σενάριο. Να παίξω εγώ τον πρωταγωνιστή;’

-Ε: Ήταν όπως την περιμένατε;

-Α.Ρ: O Tιμ είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός, αλλά είναι και σκηνοθέτης επίσης. Με τις παρατηρήσεις του με βοήθησε πολύ, ενώ αλλάξαμε και κάποιες σκηνές την ώρα του γυρίσματος με δική του καθοδήγηση.

-Ε:Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή στο καρτέλ στα σύνορα Μεξικού και Αμερικής. Την έχετε ζήσει αυτή την βία στο πετσί σας μεγαλώνοντας;

-Α.Ρ: Βεβαίως. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν ήμουν μικρός που ο παππούς μου με έχει πάει σε έναν πυγμαχικό αγώνα. Όταν ο αγώνας τελείωσε πυροβόλησαν τον μποξέρ που μόλις είχε κερδίσει. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον εκκωφαντικό ήχο της σφαίρας και τη λίμνη αίματος που γέμισε το ρινγκ.

-Ε:Στο 600 Millas υπάρχουν πολλές μακρόσυρτες σκηνές και ελάχιστη‘φασαριόζικη’ βία. Γιατί συνέβη αυτό;

-Α.Ρ: ‘Ηθελα να κάνω μια ταινία για τη βία, όχι μια βίαιη ταινία. ‘Ηθελα να δείξω ότι η πραγματικότητα δεν είναι ευχάριστη, αλλά πρέπει να την παρουσιάσουμε, δείχνοντας τους χαρακτήρες όπως είναι πραγματικά και όχι σαν υπερήρωες που ρίχνουν κατά ριπάς. Επέλεξα μια πιο ‘ντοκιμαντερίστικη’ αισθητική, όπως πάντα φανταζόμουν πως θα έκανα για το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο. Ήθελα να μοιάζει αληθοφανές το έργο και υποσυνείδητα να μη νιώθει ο θεατής μερικές στιγμές ότι παρακολουθεί ταινία.

-Ε:Μιλώντας για το ντεμπούτο, πώς ήταν η εμπειρία;

-Α.Ρ:Τα γυρίσματα διήρκεσαν 7 εβδομάδες. Κοιτάξτε, είμαι 40 τώρα, ήταν καιρός(γελάει). Δεν ήθελα να φτάσω στα 62 και να γυρίζω την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους!

-Ε: Ο Kristyan Ferrer, ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένα νεαρό παιδί που θέλει να δείξει ότι ανήκει στον κόσμο των ‘μεγάλων’ και δεν είναι μόνο για μικροδουλειές. Μπαίνουν πολλά παιδιά στο Μεξικό από νωρίς στην παρανομία;

-Α.Ρ: Ναι, μπαίνουν. Ξέρετε, στο Βόρειο Μεξικό δεν υπάρχουν πολλές δουλειές και ευκαιρίες. Πολλά παιδιά μπαίνουν στην παρανομία από πολύ νεαρότερη ηλικία από τον Kristyan.

-Ε: Ποια ήταν η συμβολή, αλλά και η συμβουλή του πατέρα σας, επίσης σκηνοθέτη Αρτούρο Ρίπσταιν;

-Α.Ρ: Τον κατάκλεψα είναι η αλήθεια! Αφηγηματικά, στιλιστικά,πώς να ξετυλίξω μια ιστορία, τα πάντα. Η συμβουλή που μου έδωσε πριν έρθω εδώ στο Βερολίνο ήταν απλά ‘να το απολαύσεις’. Ξέρετε στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας εγώ είχα άγχος, κρατούσα σφιχτά το χέρι της κοπέλας μου. Ο πατέρας μου είπε ‘μπορεί να χειροκροτήσουν, μπορεί να αποδοκιμάσουν, αλλά μην ξεχνάς ότι κάνεις την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Ή και τη χειρότερη ώρες ώρες΄.