Berlinale 15: "Dyke Hard" - REVIEW

Ένα τίμιο, σουρεαλιστικό σκουπίδι βουτηγμένο στο γκλίτερ

H σκηνοθέτις Μπριτ Άντερσον, στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, μας προειδοποίησε πριν την έναρξη της ταινίας: ‘Λατρεύουμε τα b-movies. Μας πήρε 4 χρόνια για να φτιάξουμε αυτή την ταινία. Και τις μεθόδους μας δεν τις λες και συμβατικές’.

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα ντελιριακό, ξεκαρδιστικό queer όργιο, φτιαγμένο από ‘μερικούς film nerds που αγαπούν το trash’. Mε προφανείς επιρροές από το σινεμά του Τζον Γουότερς, παρακολουθούμε την προσπάθεια των Dyke Hard, μιας one-hit wonder μπάντας από τη Σουηδία, να ξαναβρεί τη χαμένη της δόξα, μέσα από ένα Battle of the Bands που θα τους ξαναβάλει στο χάρτη. Αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, την πρώην τραγουδίστρια του γκρουπ, που κάνει σόλο καριέρα πλέον.  

Στο επικό τους ταξίδι μεσολαβούν στοιχειωμένα σπίτια, ταχύρρυθμα μαθήματα muay thai, καμμένα τροχόσπιτα, κάμποσα μουσικοχορευτικά νούμερα, μια gay, superhero βερσιόν του Χάνιμπαλ Λέκτερ (μπόλικες οι έμμεσες αναφορές σε πασίγνωστες ταινίες) και ο απαραίτητος τζειμσμποντικός villain, σε ένα ασταμάτητο, totally gay, trash πανηγύρι, μια μητέρα όλων των παρωδιών που δεν παίρνει τον εαυτό της καθόλου στα σοβαρά.

Από το hair metal των 80s μέχρι ένα δυστοπικό μέλλον όπου τον πλανήτη έχουν κυριεύσει mutants με χρυσά κολάν, το Dyke Hard είναι ταινία ‘ειδικού σκοπού’. Αφεθείτε και το σκέφτεστε μετά. 

6  /  10