Berlinale 15: "Diary of a chambermaid" - REVIEW

Τα "μπαλώματα" της Λέα Σεϊντού

Η ιστορία μίας σκοτεινής καμαριέρας, που χρησιμοποιεί και την χρησιμοποιούν για να επιβιώσει, σε μία εκδοχή του ομμώνυμου μυθιστορήματος του Mirbeau, που ακολουθεί δύο προηγούμενες (του '64 από τον Buňuel και του '46 από το Renoir), φιλοδοξώντας να τους προσφέρει ένα φρέσκο βλέμμα.

H Lea Syedoux φορά με επιδεξιότητα και στυλ τη στολή της καμαριέρας, προσδίδοντάς της έντονο σκοτεινό στοιχείο και αυθάδεια. "Έχει ιστορία αλλά όχι παρελθόν" πίσω της, ιστορία που έχει διαμορφώσει ένα κέλυφος ψυχρότητας και υπολογισμού, κρύβοντας μία τεράστια ανάγκη για ανθρώπινη αντιμετώπιση από τους άλλους.

Το φιλμ ακολουθεί ακαδημαϊκή σκηνοθετική γραμμή, πέρα από κάποια ευρηματικά close ups, ως βλέμματα που ελκύονται και απωθούνται από τις εκάστοτε διαθέσεις των χαρακτήρων. Σε σχέση με τις υπόλοιπες εκδοχές προστίθενται στοιχεία όπως ο ρόλος των ζώων και η έμφαση σε μικρές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες που πότισαν την ψυχοπάθεια της ηρωίδας. Ως προς αυτή την πλευρά της αφήγησης, κάποιος θα μπορούσε να θυμηθεί τον τρόπο του Σαρτρ στο διήγημα "Η παιδική ηλικία ενός αρχηγού" με κοινές, καταφανείς αναφορές στη ναζιστική προσωπικότητα (που θίγεται έντεχνα κι εδώ), χωρίς όμως να φτάνει σε δεξιοτεχνία το επίπεδό του η συγκεκριμένη απόπειρα.

Το φιλμ από ελαφρύ ηθογραφικό δράμα σιγά σιγά εξελίσσεται σε μία ιστορία μυστηρίου, αλλά η αποσπασματικότητά του και η έλλειψη λαβών από τις οποίες μπορεί να κρατηθεί ο θεατής για να παρακολουθήσει την ιστορία οδηγούν σε ένα αδύναμο αποτέλεσμα, σα μία στολή εργασίας με πολλά μπαλώματα που φαίνονται με γυμνό μάτι.

4/10