Berlinale 15: "Taxi" - REVIEW

Παρατεταμένο χειροκρότημα για τον Ιρανό πολεμιστή

Του έχει απαγορευτεί να γυρίζει ταινίες στην ίδια του τη χώρα για 20 χρόνια. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, ενώ μέχρι πρότινος βρισκόταν σε κατ’οίκον περιορισμό. Άλλοι Ιρανοί σκηνοθέτες, όπως ο Κιαροστάμι, επέλεξαν άλλες πολιτείες, χωρίς κυρώσεις και λογοκρισία. Ο Τζαφάρ Παναχί επέλεξε να μείνει και να πολεμήσει και με το συμπαθέστατο Taxi λέει στους διώκτες του ότι ‘εγώ θα γυρίζω ταινίες μέσα σε ταξί, τραβώντας βίντεο από ο,τιδήποτε έχει memory stick και εσείς κάντε ό,τι θέλετε’.

To Taxi οδηγεί ο ίδιος ο Παναχί παρουσιάζοντας μέσα από μικρές, real time ιστορίες πτυχές από τη ζωή στη σημερινή Τεχεράνη (η οποία χωροταξικά δεν απέχει και πολύ από αθηναϊκό προάστιο). Ο σκηνοθέτης κρατάει το τιμόνι, επιστρατεύει την σπιρτόζα ανιψιά του( αποκάλυψη η μικρή), η οποία θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του διάσημου θείου της (εκτός και αν ακούσει τη δασκάλα της στο σχολείο)..

Eν τέλει, με καυστικό και ενίοτε ξεκαρδιστικό τρόπο μιλάει με το γνώριμό του ύφος, που ακροβατεί ανάμεσα σε ταινία και μη-ταινία (sic) για αυτά που τον απασχολούν:  τον ισλαμικό νόμο, την παραβατικότητα, τη φοβία του καθεστώτος προς κάθε τι δυτικό, αλλά εμμέσως(και αμέσως) και για τη δική του προσωπική δίωξη και ταλαιπωρία.

Γενναίο και βαθιά ανθρώπινο, άξιζε και με το παραπάνω το παρατεταμένο χειροκρότημα που εισέπραξε στο τέλος σε ένα κατάμεστο Berlinale Palast.

7 / 10