O Spiderman του Φίντσερ που δεν μας έκατσε...

Σχιζοφρενής freak

Αν ήσουν σκηνοθέτης και σου έδιναν έναν ήρωα, τον Spider-man και σου έλεγαν, αυτός είναι. Πάρτον, κάντον ό,τι θες. Τί θα’κανες; Θα σκεφτόσουν -ας πούμε- να κάνεις όπερα για τον κλασσικό αγαπημένο υπερήρωα της Marvel; Δύσκολα. Κι όμως, το έκανε άλλος για σένα. Ή μάλλον προσπάθησε. Αλλά δεν...

H απίστευτη ιστορία δεν ανήκει στον Benjamin Button, αλλά στον δημιουργό του και πρόσωπο του μήνα, David Fincher. O σκηνοθέτης των Seven, Fight Club, Social Network, και του πρόσφατου “The girl with the dragon tattoo”, αφού δυστυχώς εγκατέλειψε για πάντα την παραπάνω ιδέα, μίλησε πρόσφατα για την δική του «ενηλικιωμένη» εκδοχή του Spider-Man, που ενώ τον βασάνιζε για πολλά χρόνια, δυστυχώς έμεινε για μας τους αιώνιους φαν του υπερήρωα, όνειρο απατηλό...

Ξετυλίγωντας το κουβάρι του «άρρωστου» μυαλού του, ο Fincher κάνει λόγο για μια πολύ διαφορετική άποψη του Spider-man, σε σχέση με εκείνη του Sam Raimi, αφού ο πρώτος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αυθεντική ιστορία του ηπερήρωα της Marvel ως ενός nerd που τσιμπήθηκε από μια χρωματιστή αράχνη και έγινε super-hero, αλλά για κάτι άλλο... Όσοι θαύμασαν την επέμβαση που έκανε ο Christopher Nolan στο Μπάτμαν, θα ενθουσιάζονταν από την ιδέα του Fincher για τον Σπάιντερμαν. O Fincher, δια της πλαγίου οδού, ήθελε να ξεκινήσει την ιστορία με την Gwen Stacy (το δεύτερο αμόρε του Peter) και το Green Goblin, ενώ το σαδιστικό του ένστικτο ήθελε να σκοτώσει τη γκομενίτσα. Φανταστικό!

Για να πάρουμε μια ιδέα, το «ζενερίκ» του Fincher θα ήταν ένα δεκάλεπτο οπερετικό μουσικό βίντεο, όπου σε μια λήψη θα σε εισήγαγε σε όλη την ιστορία του Peter Parker: το δάγκωμα της ραδιενεργούς αράχνης, το θάνατο του Uncle Ben, την απώλεια της Mary Jane. Στη συνέχεια, η ιστορία θα ξεκινούσε με τη συνάντηση του Peter με την Gwen Stacy. Καμία σχέση δηλαδή με την εφηβική ιστορία που ξέραμε. Το concept θα αφορούσε έναν τύπο που έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι κρύβει μέσα του ένα «freak». Έναν ώριμο επαγγελματία άνθρωπο-αράχνη.

Έχουμε δει πολλούς ηπερήρωες στη μεγάλη οθόνη, αλλά ποτέ δεν είδαμε τί απέγιναν στη συνέχεια. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, μέχρι τη στιγμή που ο David Fincher θα έκανε επιτέλους τη διαφορά. Αξίζει να σημειωθεί ότι προσπάθησε δύο φορές: μία το 1999, όπου τελικά ως γνωστόν, του έφαγε τη δουλειά ο Sam Raimi, και άλλη μία το 2002 για το πολυαναμενόμενο «The Amazing Spider-man» που τελικά πέρασε στον Marc Webb.

Ειρήνη Κατσαρά