Το Mirush είναι ξεκάθαρο παράδειγμα μίζερου κοινωνικού exploitation, πάνω στο τρίπτυχο παιδί- αναζήτηση γονέα- ενηλικίωση. Σπανίως συγκινητικό, με αδιάφορους διαλογους μικρού δραματουργικού βάθους και σενάριο εξωφρενικών ευρημάτων, είναι από εκείνες τις ταινίες που δε μπορείς να τις πάρεις ιδιαίτερα στα σοβαρά, πόσο μάλλον να αναζητήσεις σε αυτές ένα τίμιο δράμα με λόγο ύπαρξης.
Ο Mirush θα δυσκολευτεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πατέρα του και αφού περιπλανηθεί μαζί του, σε μια ύστατη προσπάθεια να ισοσταθμίσει το έλλειμμα που η απουσία του επέβαλε,. θα τον τιμωρήσει ακριβώς επειδή εκείνος θα τολμήσει να τον απορρίψει για δεύτερη φορά. Θα επιστρέψει τότε στη θαλπωρή της μητέρας σ’ ένα αχρείαστα μελοδραματικό και ντροπιαστικά παλαιομοδίτικο φινάλε.
Παναγιώτης Ευσταθιάδης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων