H βίαιη παιδική ηλικία του Μπομπ και το (μες στην παραζάλη) Jane's Mansfield Car

Δημοσίευση: 14 Φεβ. 2012, 17:01

H απόπειρα του Billy Bob Thornton με το "Jane Mansfield's car" να αποτυπώσει την κρίση αξιών (και εν τέλει την παρακμή) της παραδοσιακής αμερικανικής οικογένειας του Νότου στα 70s, διαθέτει ξεκάθαρη αυτοβιογραφική χροιά (κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου), στέκεται όμως κάπως ανολοκλήρωτη, με "εύκολα" περάσματα και αναπάντεχα γραφικό φινάλε, αν και διαθέτει ορισμένες art στιγμές -αλλά και κάποια σημεία με έντονο μαύρο χιούμορ- που θέλγουν.

Την ίδια στιγμή που αρκετές στιγμές είναι οριακά να πέσει στην παγίδα του τυπικού μελοδράματος, ταυτόχρονα προσπαθεί να ξεφύγει (άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι) με "ενέσεις" πειραγμένης σάτιρας. Υποστηρίζεται από τις εξαιρετικές ερμηνείες των Ρόμπερτ Ντιβάλ (ιδίως αυτού) και Τζον Χαρτ, αλλά στην καρδιά είναι ένα indie film, παρά το δυνατό cast. Όμως, διστάζει να αφήσει εντελώς το φρένο... (5,5 / 10)

Aπόστολος Κίτσος


 

Την συνέντευξη τύπου παρακολούθησε η Αγγελική Ρούσκα:

"Εννοείται ότι πήγαμε στη συνέντευξη τύπου για το Jayne Mansfield's Car του Billy Bob Thornton (τον οποίο όταν το πιάνει το hillbill-ικο, θες υπότιτλο για τον υπότιτλο για να τον καταλάβεις. Αλλά στη συνέντευξη μια χαρά, κύριος). Πώς μας καθήλωσε ο Thornton; Πάρτε μία homemade μετάφραση τώρα που το ξανακούω (έχω αφαιρέσει ότι λέει για την ταινία, αυτά πακέτο μαζί με μια άποψη που θα καταθέσω).

"Απ' όταν ήμουν 4 ο πατέρας μου με πήγαινε να βλέπω τροχαία ατυχήματα. Ήταν ένας πολύ βίαιος Ιρλανδός, οπότε υπήρχε σωματική και λεκτική κακοποίηση στο σπίτι. Ήταν βετεράνος του Κορεάτικου πολέμου. Ήταν ένας πολύ έντονος τύπος, με τον οποίο δεν είχα κάνει ποτέ κάποια συζήτηση. [...] Δεν κάναμε συζήτηση και έπαιρνε εμένα και τον αδερφό μου στα τρακαρίσματα. Και στεκόταν εκεί καπνίζοντας Lucky Strike και κοιτούσε για δύο ώρες και εμείς με τον αδερφό μου λέγαμε "γιατί είμαστε εδώ;". Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε και συνδεόταν μαζί μας [...] Οπότε, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πέρασα ολόκληρη τη ζωή μου προσπαθώντας να κερδίσω την επιβεβαίωση και αποδοχή μεγαλύτερων αντρών μέχρι σήμερα.

 

Ξέρω τον Robert Duvall και έχει υπάρξει μέντορας μου από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και τον αγαπώ σαν πατρική φιγούρα αλλά με τρομοκρατεί αυτό. Και κάθε στιγμή θέλω να με αποδέχεται και να με επιβεβαιώνει. Όπως και με τον John Hurt, όπως και με κάθε άλλο ηθοποιό που έχω δουλέψει. [...] Και μέσα απ' όλα αυτά, το ξύλο, την έλλειψη επικοινωνίας, όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι κατάλαβα τον πατέρα μου και τον αγαπούσα, ο οποίος πέθανε όταν ήμουν 17 ετών και πάντα τον αγαπούσα επειδή ήταν ο πατέρας μου. Αλλά αυτό που τελικά κατάλαβα είναι ότι δεν είχε την ικανότητα να εκφράσει πολλά πράγματα γι' αυτό και αντιδρούσε έτσι. Και ναι αυτό ήταν η κινήτηριος δύναμη που μ' επηρέασε (για την ταινία)". Φυσικά μείνει όλη η αίθουσα είχε μείνει κάγκελο και μόλις τελείωσε χειροκρότησαν όλοι.

Το βράδυ πήγαμε να φάμε γερμανικά. Δεν θύμαμαι τ' όνομα του μαγαζιού, δεν θύμαμαι που κατεβήκαμε. Θυμάμαι ότι πεινούσα και ήμουν πτώμα. Μόλις κάτσαμε συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν το πιο υποτονικό μαγαζί ever. Αν ήταν να πέσει κάτι από το ταβάνι σε ώρα κινδύνου, αυτές δεν θα ήταν μάσκες οξυγόνου αλλά κρεμάλες. Να ξεμπερδεύουμε μία ώρα νωρίτερα. Όμως σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής κάτι με τσιγκλούσε. Horse's Neck στο White Trash. Είναι καρφωμένο στο μυαλό. Εννοείται ότι το τίμησα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos