Μπύρα με fanta και η Αντζελίνα η Τζολί στην Potsdamer Platz

Τελικά μπορείς να ψέξεις και την Berlinale για κάποια (ελάχιστα) δείγματα ανοργανωσιάς, ή για να το θέσω καλύτερα, ακόμα και αυτοί οι τόσο έμπειροι διοργανωτές μπορούν να βρεθούν προ εκπλήξεως σχετικά με την δυναμική κάποιας ταινίας που δεν είχαν υπολογίσει σωστά (βλέπε Iron Sky), αλλά θα σας τα εξηγήσει πιο περιγραφικά η Αγγελική πιο κάτω.

Η ημέρα κύλησε cool, με αρκετές ταινίες, αλλά και αρκετή αναμονή στην... ουρά για τα μέλη της παρέας που δεν είναι διαπιστευμένοι και που ήθελαν να κλείσουν εισιτήρια για να δουν τις ταινίες που έχουν επιλέξει τις υπόλοιπες ημέρες του φεστιβάλ.

Το γεγονός φυσικά της ημέρας ήταν η εμφάνιση της Αντζελίνα Τζολί, με τον βοσνιακό θίασο το μεσημέρι στην press conference, με τον σύζυγο το βράδυ στην επίσημη πρεμιέρα. Η γυναίκα είναι κουκλάρα, άλλο να σου το λέω και άλλο να το βλέπεις, τι να λέμε. Θα μου συγχωρήσετε που δεν άντεξα να μείνω στην συνέντευξη τύπου (όπως δεν άντεξα και την ταινία). Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες για το τι ειπώθηκε, αλλού.

Στο Louisiana Kid καταλήξαμε το βράδυ, απλά για φαγητό. Βρίσκεται επί της Schonauser Alle, στην γωνία της στάσης U Rosa Luxemburg. Συμπαθέσταστη διακόσμηση, κάδρα με μαυρόασπρες jazz φωτό της εποχής (και της ομώνυμης περιοχής), καρέκλες και τραπέζια ανάλογα ρετρό, αλλά από μουσική... καμία σχέση με Louisiana. Και φυσικά με highlight της βραδιάς, όταν ο (Κερκυραίος και φοιτητής στο Βερολίνο) σερβιτόρος μας έφερε τον κατάλογο που είχε μεταξύ άλλων μπύρα με Fanta και μπύρα με cola! Ρε άσε τα χαζά και πιάσε μια μεγάλη λάγκερ βαρελίσια με τα βουρστ!

Extremely loud and incredibly close

To Extremely loud and incredibly close του Ρότζερ Ντάλτρι καταφέρνει να συγκινήσει, οκ, αλλά όχι πολλά περισότερα. Πραγματεύεται την συναίσθηση της απώλειας που ακολούθησε την πτώση των Δίδυμων Πύργων το 2001 και την διοχετεύει μέσω της ιστορίας του 9χρονου αγοριού και του βωβού γέροντα που διασχίζουν τη Νέα Υόρκη με τελικό προορισμό ένα twist στην πλοκή που ανταμοίβει εν μέρει. (6/10).

Indignados

Το Indignados του Τόνι Γκάτλιφ είναι πολύ πιο αποτελεσματικό όταν καταγράφει ντοκιμαντερίστικα τις αντιδράσεις των διαδηλωτών (συμπεριλαμβανωμένων και των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα...), ενώ περιπλέκεται όταν προσπαθεί να μιλήσει αυτόνομα πολιτικά. Παρά την ικανότητα (και τις πάντα ιδιαίτερες μουσικές) του Γκάτλιφ, το σεναριακό υλικό είναι φτωχό. (5/10).

Bob Marley

Τι να πρωτοβάλεις σε ένα ντοκιμαντέρ που διαρκεί 2,5 ώρες, για την ζωή του Μπομπ Μάρλεϊ; Ο Κέβιν ΜακΝτόναλντ (Last King of Scotland, Life in a day) δεν τα πάηγε άσχημα, αν και δεν είμαστε σίγουροι ότι του αρέσει η ρέγκε... Πάντως, καταφέρνει να δώσει μια προσωπική χροιά στο όλο εγχείρημα και μεταχειρίζεται (και αποδίδει) με τρυφερότητα όσα έκανε, είπε και τραγούδησε ο σπουδαίος σταρ, μαζί με τα πάθη του για την μουσική, τις γυναίκες, τις ουσίες. Ακόμα και αν δεν μπορείς να ακούσεις ρέγκε για περισσότερα από 5 λεπτά (όπως ο υπογράφων), δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την αυθεντικότητα του πλούσιου υλικού του ΜακΝτόναλντ, αλλά την προικισμένη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή. (6/10).

Dictado

Για το Dictado, δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις (ένα ζευγάρι υιοθετεί κόρη παιδικού φίλου του άντρα, ο οποίος μόλις αυτοκτόνησε). Ατμοσφαιρικό ναι, μεταφυσικό ναι, άντε και συμπαθητικά φωτογραφημένο ισπανικό θρίλερ μεν, αλλά με αμέτρητες ευκολίες και επαναλήψεις και κάποια χοντροκομμένα δάνεια και μέτριες ερμηνείες και βασιλεία του κλισέ και.... μετριότατη επιλογή για διαγωνιστικό. (4/10).

Kαι, βέβαια, οι περιπέτειες της πρωτάρας Αγγελικής Ρούσκα, στο Βερολίνο, που τόσο αγαπήσατε (ευχαριστούμε για τα e-mail!):

H ημέρα της χυλόπιτας

Η δεύτερη ημέρα μπορεί απλά να θεωρηθεί ως και η ημέρα της χυλόπιτας. Στις 8 το πρωί χτύπησε το κινητό. Είχα μήνυμα. Τι λε ρε φίλε στον ύπνο σου μ' έβλεπες πρωινιάτικα (ώρα Ελλάδος 7). Αδιαφόρησα και άλλαξα πλευρό. Στις 10.00 με ξύπνησε το αφεντικό και χοσέμπα. "Έχεις προβολή στις 10.30! Θα την παλέψεις χωρίς καφέ;". Ποιος καφές τώρα; Ντύνομαι στο τσακ μπαμ, αρπάζω με βουλιμία ένα dunkin donut και ξεκινάω για την Potsdamer Platz. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν χάθηκα. Δεύτερη ημέρα σε μία ξένη χώρα, εγώ ο άνθρωπος του αποπροσανατολισμού και δεν έχασα τον δρόμο ούτε μία στιγμή. Για να καταλάβετε στην Αθήνα, είμαι έξω από το σινεμά Αττικόν και μ' έχει πιάσει πανικός επειδή δεν μπορώ να το βρω.

Φτάνω στο σινεμά CinemaxXX και ρωτάω για τη δημοσιογραφική του Indignados, θέμα αρκετά επίκαιρο με όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας. Δυστυχώς, λόγω λανθασμένης ενημέρωσης, δεν επρόκειτο για δημοσιογραφική. Σα να μην έφτανε αυτό επειδή είχα καθυστερήσει δέκα λεπτά δεν μου επέτρεψαν την είσοδο. "Λυπάμαι αλλά η ταινία έχει ξεκινήσει και δεν επιτρέπεται η είσοδος.". Σοκ! Μα στην Ελλάδα ξέρετε...για δέκα λεπτά τώρα. Από τα πολλά οι διοργανωτές υποσχέθηκαν ότι θα μας προμηθεύσουν με ένα screener, το λάβαμε και γράφουμε την άποψή μας. (Αν και εδώ που τα λέμε τα ξέρουμε όλοι μας από πρώτο χέρι).

Φυσικά εμένα δεν με χάλασε η φάση, αφού έγινα ο ενοχλητικός τουρίστας με τη φωτογραφική μηχανή. Ξέρετε αυτός που την έχει δει National Geographic και αποθανατίζει ένδοξες στιγμές τις αφίσας της Berlinale με το πιο μοντέρνο μοντέλο φωτογραφικής που έχει πέσει στα χέρια του (και παίρνει ένα ζευγάρι μπαταρίες energizer). Τριγύρισα στο Arkaden, ένα ψαρωτικό εμπορικό κέντρο, συναντήθηκα με τη συνάδελφο και ήπιαμε ένα καφεδάκι στο πόδι. Στηθήκαμε για λίγο και περιμέναμε στην πλαϊνή έξοδο του ξενοδοχείου Hyatt (γίνονται τα press conference) και επειδή είχαν μαζευτεί οι BMW λιμουζίνες και κάποιοι φωτογράφοι, λέμε ότι όλο και κάποιος γνωστός θα εμφανιστεί. Εμφανίστηκε η Nina Hoss η πρωταγωνίστρια του Barbara, αλλά δεν είχα ιδέα ποια είναι. Και επειδή κρύωνα δεν έβγαλα τα γάντια μου για να τραβήξω κάποια φωτογραφία.

Σιγά σιγά ξεκίνησα για τη δημοσιογραφική του Iron Sky. Cinestar αίθουσα 3. Eίχα κοιτάξει από το προηγούμενο βράδυ που είναι και πως θα πάω. Όλο περηφάνια που θα ξανα-χρησιμοποιούσα μόνη μου το μετρό, πήρα τον δρόμο μου για την Alexanderplatz (πολύ φαγητό εκεί). Φτάνω στο Cinestar...και από κάτω έγραφε Cubix και δεν έδωσα σημασία. Πάω στις πληροφορίες και ρωτάω την υπεύθυνη (η οποία έλυνε Sudoku εκείνη την ώρα) και με παρέπεμψε σε μία άλλη υπεύθυνη η οποία με παρέπεμψε σε μία άλλη υπεύθυνη, η οποία μου είπε ότι αυτό το σινεμά είναι το Cinestar CUBIX και αυτό που θέλω είναι στην Potsdamer Platz. Ανάθεμα!

Αρχίζω το τρέξιμο μπαίνω στο μετρό, βγαίνω από το μετρό, συνεχίζω το τρέξιμο και φτάνω στο Cinestar Special Event. (To μοναδικό Cinestar που δεν κοίταξα γιατί εκεί νόμιζα ότι γίνονται γκαλά. Η βλακεία πάει σύννεφο). Φτάνω στην αίθουσα τρία και βλέπω έναν πανικό να επικρατεί απ' έξω. Που πάει όλος αυτός ο κόσμος; Γιατί δεν τους αφήνουν να μπουν; Είναι θεϊκό (τείνει στο ηλίθιο) να μην σε αφήνει η υπεύθυνη τύπου να μπεις στην αίθουσα γιατί δεν χωράει άλλος κόσμος και όταν της λες ότι την επόμενη ημέρα έχεις συνέντευξη με τον σκηνοθέτη και τον Udo Kier, αυτή να σε ρωτάει "Χρειάζεται να δεις την ταινία για την συνέντευξη;" Εκείνη τη στιγμή αφού έχω γίνει τούρμπο αρχίζω το χώσιμο. Πώς είναι δυνατόν τα άτομα στα οποία έχεις δώσει έγκριση να τ' αφήνεις απ' έξω; Όλο το Βερολίνο έτρεξε γι' αυτή τη ρημαδοταινία που περιμένω πως και πως; Από τα πολλά πολλά, τα κατάφερα και μπήκα. Ε όχι άλλη χυλόπιτα. Γιατί γαμώτο πολύ απλά, Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΑ ΕΣΠΑΣΕ! Τι να λέμε τώρα; Άντε γεια.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι πέσαμε πάνω στην Angelina Jolie. Πάντως, προς πληροφόρησή σας, είναι σικ, είναι κούκλα, αλλά ρε κοπελιά φάε κανα λιπαρό να αισθανθούμε και εμείς οι κοινές θνητές όμορφες...