Η "εξαίρεση" Ελίζαμπεθ Όλσεν

Του Δημήτρη Νάκου

Ο Νietzshe υποστήριζε, ότι η απειλή των σύγχρονων κοινωνιών είναι η εξαίρεση, ο άνθρωπος που διαφέρει από αυτό που ονομάζεται «κανονικότητα». Ο σύγχρονος άνθρωπος εδράζει τη ζωή του σε ένα σωρό από βεβαιότητες, προτιμά ακόμα πολλές φορές ένα σίγουρο μηδέν από το αβέβαιο κάτι, κατά τη διατύπωση του Nietzsche. Ό,τι λοιπόν ξεφεύγει της «κανονικότητας» περιθωριοποιείται. Ο Foucault κατέδειξε, ότι με τη γέννηση των ιδρυμάτων στο μεσαίωνα, ό,τι ουσιαστικά επιχειρήθηκε ήταν να εγκλειστούν εκεί οι αποκλίνοντες του κανόνα. Ήταν, όμως, στην πραγματικότητα όλοι οι έγκλειστοι σε ιδρύματα τρελοί; Ο εγκλεισμός τους υποσχόταν τη «σωτηρία» τους ή μήπως ήταν μια βολική λύση;

Η Martha (Elizabeth Olsen) στην ταινία του Sean Durkin είναι παράφρων; Κι αν ναι, είναι μια περίπτωση εκ γενετής αποκλίνουσας συμπεριφοράς από αυτό που θεωρείται υγιής συμπεριφορά ή μήπως μπορεί να είναι δημιούργημα των σύγχρονων κοινωνιών; Η Martha -για λόγους που δεν αναφέρονται στην ταινία- επιλέγει να αποκοπεί από μια υστεροκαπιταλιστική κοινωνία, για να ενταχθεί σε μια κοινότητα με χαρακτηριστικά προνεοτερικά. Μοιάζει να αναζητά μια «αγνή» αλήθεια, κάτι που αργά ή γρήγορα βλέπει ότι δεν υπάρχει στην περίεργη αυτή κοινότητα. Όταν, λοιπόν, το σκάει από τη φάρμα που ζει παρέα με την κοινότητα βρίσκει καταφύγιο στην εξοχική κατοικία της αδερφής της και του συζύγου της, όπου και επιχειρεί να ενταχθεί σε μια κανονική ζωή. Εκεί πια η Martha θα λειτουργήσει και ως η εξαίρεση-απειλή στον βέβαιο προγραμματισμό της αδερφή της και του συζύγου της. Εκεί η Martha θα υπάρξει ως παράσιτο στη ζωή ενός πολιτισμένου ζευγαριού, κάτι που θα της «χτυπήσει» στη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης ο σύζυγος της αδερφής της.

Η νεαρή ηθοποιός, Elizabeth Olsen εντυπωσιάζει με την υποκριτική της ωριμότητα, καθοδηγούμενη κι από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του επίσης νεαρού σκηνοθέτη, Sean Durkin. Καταρχήν, η επιλογή της και μόνο φτάνει και περισσεύει. Πανέμορφη, χυμώδης, με έκδηλη ζωντάνια ξεχωρίζει άμα τη εμφανίσει τόσο από τις άλλες κοπέλες στη φάρμα όσο κι από την αδερφή της. Παράλληλα, όμως, η εμφάνισή της παραπέμπει συμπαραδηλωτικά σε μια υγιή και όχι για σε μια ασθενή κατάσταση. Η Olsen κατά τα άλλα δείχνει να γνωρίζει καλά τον ρόλο που υποδύεται και ούσα η Martha μας μυεί να νιώσουμε τον χαρακτήρα. Το παίξιμο της μετρημένο, ακόμα και στις εξάρσεις της φέρει μια εσωτερικότητα, εξωτερικεύοντας έτσι αβίαστα τη διαταραγμένη προσωπικότητα της Martha.

Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα δεν είναι μια ηθοποιός που παριστάνει τη διαταραγμένη, αλλά πείθει τους πάντες για τη διαταραχή της. Κόντρα στις ψεύτικες φωνές και τα ουρλιαχτά, που καταφεύγουν ηθοποιοί ερμηνεύοντας παρόμοιους ρόλους, η Olsen πλάθει έναν γήινο χαρακτήρα με σάρκα και οστά, που μας κερδίζει με την αλήθεια του. Αν και οι πιθανότητες να δούμε στο μέλλον τη μικρότερη αδερφή των άλλοτε σταρς παιδικών ταινιών Mary-Kate και Ashley σε μια χαζοαμερικάνικη κομεντί, όπως έχουμε ήδη δει πολλές ενδιαφέρουσες ηθοποιούς, είναι πολλές μπορούμε ωστόσο να ελπίζουμε και σε άλλες δυνατές της ερμηνείες.