Passion Play

Δελτίο τύπου

Ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ που μας μεταφέρει στον κόσμο της τζαζ, της μαφίας και της μαγείας, μέσα από την ερωτική ιστορία δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων. Είκοσι ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν για να βρει η ταινία το δρόμο της από το χαρτί στη μεγάλη οθόνη, αλλά αυτό φαίνεται πως ήταν μάλλον αναπόφευκτο, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που της έτρεφε ο σεναριογράφος Μιτς Γκλέιζερ. «Πολλοί σεναριογράφοι έχουν κάποιο σενάριο με το οποίο αισθάνονται περισσότερο συνδεδεμένοι. Έτσι κι εγώ, όταν ερωτεύτηκα τη γυναίκα μου και πρωτοεμπνεύστηκα την ταινία, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τη σκηνοθετούσε κάποιος άλλος. Είναι ένα έργο που φύλαγα για τον εαυτό μου επί είκοσι χρόνια» λέει ο Γκλέιζερ, που εκτός από σεναριογράφος, με τη συγκεκριμένη ταινία κάνει και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

MOVE IT

Καλό θα είναι ο Mιτς Γκλέιζερ (καμία σχέση με τον Τζόναθαν Γκλέιζερ των Sexy Beast και Birth), να συνεχίσει να ασχολείται με την συγγραφή σεναρίων (βλέπε Great Expectations) και να μην ξαναδοκιμάσει να πιάσει κάμερα στο χέρι του. Διότι μπορεί με τον Μπιλ Μάρεϊ να είναι φιλαράκια από το Lost In Translation (στο οποίο ο Γκλέιζερ ήταν παραγωγός), με τον Μίκι Ρουρκ συμμαθητές από το High School και με την Κέλι Λιντς παντρεμένος και να του έκαναν την χάρη, τον Ρις Ίφανς όμως πως κατάφερε να τον ψήσει να παίξει σε αυτόν τον -wanna be Βιμ Βέντερς- τραγέλαφο; Όσον για την Μέγκαν Φοξ, είναι σκέτος άγγελος, τι να λέμε τώρα. Αλλά πόση ώρα να την χαζεύεις και αυτή την έρμη να περιφέρεται ημίγυμνη; 10; 15; 20 λεπτά; Στα υπόλοιπα 75, τι κάνεις; Τον σταυρό σου. Είχα πολύ καιρό να γράψω τόσο επιθετικά, αλλά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ ταλέντο μαζί χαραμισμένο σε ένα comme il faut (και εδώ είναι το εξοργιστικό) demi-art ταινιάκι. Έλα να βλέπω τα Χρυσά Βατόμουρα να έρχονται...

Υ.Γ.: Και για να μη το ξεχάσω: μια ολόχρυση σελίδα στην ιστορία του παγκόσμιου κάστινγκ, γράφτηκε εδώ: Ο ΜΙΚΙ ΡΟΥΡΚ ΤΖΑΖΙΣΤΑΣ. Το γράφω και κλαίω...

Απόστολος Κίτσος