44 inch chest

Θέατρο και σινεμά. Χέρι χέρι.

Δεν πρόκειται για δίσκο 44 ιντσών, ούτε για μια ταινία ωδή στο βινύλιο και κάποιο μουσικό στυλ. Σεναριακά είναι γνήσιο παιδί των αγγλικών plays και ως εκ τούτου δεν είναι περίεργο που ουκ ολίγοι διακρίνουν τον Πίντερ αλλά και τον Μάμετ – παρότι Αμερικάνος.

Το καστ είναι ότι καλύτερο έχετε δει τελευταία όχι γιατί οι ηθοποιοί είναι σουπερ και φίρμες (που είναι) αλλά γιατί το σενάριο και εν μέρει ο σκηνοθέτης τους δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθούν. Με την τυπική μαεστρία του βρετανού ηθοποιού, κανένας τους δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη και σε κάθε περίπτωση η ταινία είναι και μια σπουδή στην υποκριτική. Ίαν ΜακΣέιν, Τζον Χαρτ, Ρέι Γουίνστοουν, Τομ Γουίλκινσον και Στεφάν Ντιλεϊν δίνουν σεμινάρια ηθοποιίας σε μια από τις λίγες περιπτώσεις όπου η τέχνη του θεάτρου πλέκεται επιτυχημένα με το σινεμά. Και αυτό συμβαίνει λόγω του σεναρίου όπου Λούι Μελί και Ντέιβιντ Σίντο ξαναχτυπούν, σχεδόν 10 χρόνια μετά το Sexy Beast.

Κεντρικός χαρακτήρας ο Κόλιν που λίγο πριν μαθαίνει από την γυναίκα του πως «υπάρχει κάποιος άλλος». Αυτός μαζί με τους τέσσερις επιλεγμένους φίλους του απαγάγει τον εραστή της και ένα πάρτι λόγου ξεκινά. Η τέχνη των Μελί και Σίντο είναι γνωστή και αναγνωρισμένη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην γοητεία της φόρμας και της ατάκας υποκύπτεις ακόμα και όταν δεν υπάρχει στόχος. Παρότι ανοίγει μια πόρτα στο μυαλό και την ψυχή του απατημένου «σκληρού αλλά αφοσιωμένου» άντρα και εμφανίζει συναισθήματα και σκέψεις ιδιαίτερης δύναμης και ευστοχίας, τα αφήνει ασχολίαστα. Αυτό είναι το ένα θέμα.

Το άλλο έχει να κάνει με την συμμετοχή των περιφερειακών ρόλων στην ανάπτυξη και κατάληξη της ιστορίας. Ναι, είναι υπέροχο να βλέπεις και να ακούς τον Ίαν ΜακΣέιν που υποδύεται φαντασμαγορικά τον over50 γκέι τζογαδόρο, φορώντας ένα μαύρο υπέρκομψο κοστούμι, να εξιστορεί μια γουστόζικη στιγμή εξαπάτησης. Στη συνέχεια όμως συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για VIP διάλειμμα αφού η ιστορία μένει ανεπηρέαστη από αυτήν την σίγουρα απολαυστική στιγμή. Και η ταινία έχει πολλές και εξίσου γοητευτικές ερμηνευτικές και σεναριακές εξάρσεις. Στα συν του φιλμ και το φινάλε που είναι μια συνεπής κατάληξη της ψυχοσωματικής κατάστασης του ήρωα.

Γιάννης Τσάκαλος