Red state

Ιn your face τραγέλαφος

Όταν είχα πρωτοδιαβάσει γι' αυτήν ήμουν αρκετά περίεργη να δω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα καθώς ο Smith δοκίμαζε ένα διαφορετικό είδος από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει. Πιστεύω ότι είναι η καλύτερή του ταινία μέχρι τώρα. Η παγίδα είναι ότι ο Smith την χαρακτήρισε horror ταινία και αν πιαστείς από αυτό πολύ πιθανό να περιμένεις καταστάσεις αλά Ηostel, Saw και όλα τα συναφή.

Όμως δεν είναι αυτό το horror που θέλει να δείξει ο Smith, αλλά τη φρίκη της πραγματικότητας, της νοοτροπίας, της σκέψης όλων αυτών των συντηρητικών πολιτειών των ΗΠΑ με τους hillbillies να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο. Ποτισμένη με γερές δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού, πνίγει την Αμερική στο ζουμί της. Θρησκεία, οικογένεια, όπλα, αστυνομία και ειδικοί πράκτορες. Όλα αυτά γίνονται ο περίγελος και τους εμπαίζει ως εκεί που δεν πάει. Το (κωμικο)τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η παρανοια είναι η πραγματικότητα και το τραγικότερο είναι ότι ενώ οι χαρακτήρες του έχουν γνώση γι' αυτό, η μοναδική επιλογή που δέχονται είναι η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Οτιδήποτε άλλο σημαίνει θάνατος.

Ο Smith δεν μακρυγορεί ούτε στην πλοκή ούτε στους χαρακτήρες του. Ό,τι ειναι στο πετάει ωμά σαν ένα σάπιο κομμάτι κρέας γιατί πρόκειται περί σαπίλας. Ο John Goodman αποδίδει αυτό που χρειαζεται, αυτός όμως που παίρνει τα εύσημα ειναι ο Michael Parks (τον έχετε δει ως Earl ΜcGraw σε αρκετές Rodriguez/Tarantino ταινίες). Ρήτορας και πατέρας, παπάς και δολοφόνος. Μια εξαιρετική ερμηνεία, καθηλωτικός και απλά τα σπάει όταν ξεκινάει το ρεσιτάλ κηρύγματος. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ολοκληρώνουν αυτό το παραλήρημα του κατάμουτρου δουλέματος και ειρώνειας.

Αγγελική Ρούσκα