Source Code

Ένας στρατιώτης ξυπνά στο σώμα ενός άγνωστου άντρα, σε ένα τρένο με κατεύθυνση το Σικάγο. Σε οκτώ λεπτά μια βόμβα εκρήγνυται κι εκείνος γυρίζει πίσω ξανά και ξανά – μέχρι να βρει την ταυτότητα του βομβιστή.

Happy end στο Happy end...

Ο Ντάνκαν Τζόουνς έχει ταλέντο. Διότι απαιτεί ικανότητα να καταφέρεις να διατηρήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον σε μια ταινία θρίλερ-επιστημονικής φαντασίας με εξαιρετική βασική ιδέα, αλλά πολλές σεναριακές κοινοτοπίες και ευκολίες (και τρύπες)...

Διότι ο στρατιώτης που αποτελεί μέρος ενός πειράματος και ζει και ξαναζεί (σε σώμα κάποιου άλλου) τα 8 τελευταία λεπτά πριν την ανατίναξη του τραίνου με σκοπό να βρει τον βομβιστή, έχει -δικαιολογημένα- πολλές απορίες, οι οποίες ποτέ δεν επεξηγούνται επαρκώς, οι ανώτεροί του μοιάζουν (και παίζουν) σαν καρικατούρες, ο ίδιος μπλέκει και σε αισθηματικό τριπάκι (αυτό έλειπε) και κάπου οι καταστάσεις συγχέονται και η sci-fi Ημέρα της Μαρμότας, κοντεύει να εκτροχιαστεί στις ράγες του τρένου.

Και εκεί που λες ότι "βρε τον μαγκίτη τον γιο του Ντέιβιντ Μπάουι, κατάφερε παρά τα συνεχόμενα κλισέ και το ρομαντικό μπέρδεμα να το κρατήσει σε ένα επίπεδο και εκεί λοιπόν που σε έχει τελικά κερδίσει και σκέπτεσαι ότι "αν μετά το Moon, αυτό είναι το "εύκολό" του, το εμπορικό του, χαλάλι του", εκεί έρχεται το... εκπληκτικό happy end πάνω στο happy end και σε αποτελειώνει. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Happy end καπάκι στο Happy end.

Το βλέπω σαν μια φανταστική συνομιλία, να έλεγε δηλαδή στους παραγωγούς "οκ, τα κατάφερε ο Τζέικ (παρεπιπτόντως ο Γκίλενχαλ ειναι καλός), βρήκε τον τρομοκράτη, όλα καλά, ευχαριστημένοι τώρα;" και εκείνοι, οργίλοι να απάντησαν "μα είσαι με τα καλά σου Ντάνκαν αγόρι μου; 35 μύρια σκάσαμε σε περίοδο κρίσης και αυτό εσύ το λες happy end; Το κορίτσι δηλαδή που αγάπησε, δεν θα το σώσει; Για πάρτο αλλιώς...". Και έγινε το φοβερό: happy end στο happy end. Δες το, φίλε αναγνωστη και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Απόστολος Κίτσος