Tα παιδιά του παραδείσου

Kαλλιτεχνικός θρίαμβος

Εμβληματική σε επίπεδο παραγωγής -η ακριβότερη τότε Γαλλική ταινία- και γυρισμένη εν καιρώ πολέμου στη κατεχόμενη Γαλλία με μύριες όσες δυσκολίες, τα Παιδιά του Παραδείσου είναι ταυτόχρονα καλλιτεχνικός θρίαμβος, διαλογικό ανεπανάληπτο και κυριότερα ένα θαύμα διανομής και αλληλεπιδρούμενων σχέσεων. Μια αινιγματική γυναίκα που με μετά βδελυγμίας απαρνείται το ρόλο της μοιραίας λόγω απλότητας, μια ιδιοφυΐα της μιμικής που έχει πρόβλημα να επικοινωνήσει τον ερωτικό του οίστρο, ένας ηθοποιός-υμνητής της λεκτικής ευφυής σαχλαμάρας που ζει τη ζωή του με την ίδια ελαφρότητα με την οποία ισοπεδώνει τα δράματα που πρωταγωνιστεί σε φάρσες, ένας προσεκτικός και καλλιεργημένος μισάνθρωπος που όμως ζει τις παρορμήσεις όταν θέλει να κάνει το εκδικητικό κομμάτι του και ένας φιλάρεσκος αριστοκράτης που καρτερικά περιμένει η αγορά του ν' αυγατίσει σε... συναίσθημα, είναι μερικοί από τους λογοτεχνικά φινετσάτους και πλέον υπερσύνθετους χαρακτήρες που έχει να επιδείξει η μεγάλη οθόνη.

Στα ίδια επίπεδα, η ακραία στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Καρνέ επιδεικνύει ενθουσιώδη κινητικότητα σε σκηνές εξαλλοσύνης πλήθους που έρχονται σε ιδανική αντιπαράθεση με την στατικό μεγαλείο ενός καλλιεργημένου θεατρικού στησίματος, τσιταρισμένου στην ίντριγκα και τη δράση. Είναι πάντως άξιο απορίας πως όλο αυτό το αναπαραστατικό μεγαλείο ζωής με ψυχαγωγική δύναμη και μορφική μεγαλειότητα που αντιπροσώπευε ο Καρνέ θεωρήθηκε λόγω "Χολιγουντιανού" ιδεασμού νεκρή γλώσσα από τους μοντερνιστές της Nouvelle Vague που βάλθηκαν να το ανατρέψουν...

Απόλυτα συναρπαστική στα 190 λεπτά της και μ'έναν έρωτα να μην αγγίζει τη φθορά επειδή απλά χάνεται κάπου μες στο πλήθος, επανεκδίδεται αποκατεστημένη από το αυθεντικό αρνητικό σε εξαιρετική ποιότητα και της ευχόμαστε της σαρωτική προσέλευση που της αξίζει.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης