Revenge: a love story

Διαμαντάκι

Το ταινιάκι από το Χονγκ Κονγκ που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Μόσχας, είναι μια μικρή έκπληξη. Και, μάλιστα, φροντίζει να διαφοροποιηθεί από ένα από θρίλερ εκδίκησης με τις εναρκτήριες σκηνές, όταν οι δύο αποτρόπαιοι φόνοι που διαπράττει ο πρωταγωνιστής (δολοφονεί δύο πρώην αστυνομικούς και τις έγγυους γυναίκες τους, εξάγει τα έμβρυα και τα πετάει στην θάλασσα!) ακολουθούνται από ένα μακροσκελές flash back στο οποίο εξηγείται η μανία για εκδίκηση που τον έχει καταβάλλει και που δεν σταματά ακόμα και μετά την σύλληψή του.

Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι σχετικά μονοδιάστατοι, όμως η σκηνοθετική ικανότητα του Πο (που υποστηρίζεται από εξαιρετική φωτογραφία και χρήση της μουσικής) να στήσει 3-4 απίθανες στυλιστικά βίαιες σκηνές (με αποκορύφωμα το φινάλε που με ξετρέλανε), να μπολιάσει σφήνες λυρισμού στο mix, να διατηρήσει αξιοπρεπή ρυθμό σε όλη την διάρκεια του φιλμ και να ισορροπήσει υποδειγματικά μεταξύ του αρρωστημένου και του συναισθηματικού (τρυφερού), είναι που αποφεύγουν τον κίνδυνο της καρρικατούρας που ελοχεύει αμείλικτος και απογειώνουν τελικά το «Revenge: a love story» σε ένα διαμαντάκι που πρέπει να αναζητήσεις και να δεις a.s.a.p, γιατί θα πρέπει να το συγκρίνεις με το αμερικανικό remake που βάζω στοίχημα ότι θα γίνει.

Aπόστολος Κίτσος