Νύχτες Πρεμιέρας-Tετάρτη 21/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 22 Σεπτεμβρίου 2011, 16:23

Eπιτέλους δρόσισε ο καιρός και οι Νύχτες Πρεμιέρας απέκτησαν την σωστή τους διάσταση: φεστιβαλάκι φθινοπωρινό με το πρωτοβρόχι. Τι να λέμε τώρα...

Και βέβαια, το MOVE IT εξακολουθεί να ξημεροβραδιάζεται στις 5 αίθουσες που διεξάγεται η όλη ιστορία, με τους συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού να προσθέτουν άλλες πέντε ταινίες χθες στην γενική σούμα που έφτασε τις 60. Δεν τις λες λίγες, σε καμία περίπτωση. Μην χάσεις τις feel good «Backyard» και «Sensation». Το έχεις ανάγκη.

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Catechism Cataclysm και Cutter’s way που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Sensation (8/10)

Σκηνοθεσία: Τομ Χολ

Παίζουν: Ντόμνχαλ Γκλίζον, Λουάν Γκόρντον

Ευτυχώς, η ιστορία αγάπης του Hall καταλήγει να είναι μια συμπαθητική, ευαίσθητη μελέτη αγάπης μεταξύ δύο μοναχικών ανθρώπων από αντίθετες πλευρές του κοινωνικού χάσματος. Αυτός (Domhnal Gleeson, γιος του Brendan), ένας σεξουαλικά απογοητευμένος άντρας που έχει πρόσφατα χάσει τον πατέρα του και κληρονομήσει μια φάρμα, αυτή (Luanne Gordon), μια σοφή, αλλά δυσαρεστημένη πόρνη με ένα πονηρό σχέδιο στο μυαλό της. Θα ήταν τόσο εύκολο να γίνει ο Donal ένας αφελής βλάκας και η Kim μια κλισέ "πόρνη με χρυσή καρδιά», αλλά ο Hall κάνει δύο χαρακτήρες πολύ πιο ενδιαφέροντες.

Αυτό που κρατά το "Sensation" σε καλό δρόμο είναι οι παραστάσεις, αλλά και το σφιχτοδεμένο σενάριο του Hall, το οποίο επιτρέπει σε κάθε χαρακτήρα να φανερώσει κάθε πιστευτό ελάττωμα του. Αν και άβολα άσχημο κατά διαστήματα και πολύ μελαγχολικό στον τόνο το sensation, είναι επίσης αρκετά χιουμοριστικό και το μήνυμά του αισιόδοξο. Ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα και μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης και τρυφερότητας με μια ειλικρινή σκληράδα στις άκρες της που κάνει την ταινία αληθινή και όχι άλλη μια ιλουστρασιόν pretty woman. Ελπίζω να πάρει διανομή. Το συνιστώ. Δες την το Σάββατο 24/9 στον Δαναό 2 (6 μ.μ.)

Άννα Δημητρίου

Βackyard (8/10)

Σκηνοθεσία: Άρνι Σβέινσον

Εμφανίζονται: Ρούναρ Χλόβερντσον, μέλη των Mum και των FM Belfast

Ύστερα από ένα σερί απαράδεκτων ημερών, από μία γενικότερη καταπίεση τόσο σε επαγγελματικό όσο σε προσωπικό τομέα με το κεράσακι τα νέα μέτρα, ήθελα ένα διάλειμμα. Το Backyard ήταν η πιο χαρωπή και εύθυμη νότα του φεστιβάλ. Ξεχάστηκα, διασκέδασα, γέλασα, καινούριες μουσικές και συγκροτήματα. Βέβαια μόλις βγήκα από την αίθουσα, επιστροφή στην μιζέρια. Στην Ισλανδία μετά τη δικιά τους κρίση, οι περικοπές που έγιναν στα δημόσια κανάλια είχαν σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν να προωθηθούν ή να ακουστούν διάφορα συγκροτήματα.

Σκοπός αυτής της ζωντανής ηχογράφησης, ντοκυμαντέρ, πάρτυ (όπως θέλετε πείτε το), ήταν να δώσει αυτή την ευκαιρία σε όλες αυτές τις μπάντες. Τάδε έφη το μέλος των FM Belfast και ενός εκ των δημιουργών, Árni Rúnar Hlöðversson. Επίσης, πλέον γίνονται συνεχώς live που σκοπός δεν είναι το κέρδος αλλά να μαζευτούν όλοι μαζί, να παίξουν και να διασκεδάσουν (αυτό να το ακούνε κάτι Πυξ-Λαξ με τις συναυλίες επανασύνδεσης τους και όλοι αυτοί που πάνε και τους πλουτίζουν). Γενικότερα πανέμορφες μουσικές, αστείες καταστάσεις και κάτι παλικάρια νούμερα. Προσκύνησε η αίθουσα με τους Reykjavík! οι οποίοι κόντεψαν να καταπιούν τα μικρόφωνα, μεγαγχολήσαμε λίγο με τους Mum και προσωπικά ξεκαρδίστηκα με τους Retro Stefson. Έμεινα με τους FM Belfast από τους οποίους λάτρεψα το Underwear (ξεβρακώνεσαι στην κυριολεξία). Δες το οπωσδήποτε απόψε Πέμπτη 22/9 στο Astor (8 μ.μ.)

Αγγελική Ρούσκα

Talihina Sky: The story of Kings Of Leon (5/10)

Σκηνοθεσία: Στίβεν Μίτσελ

Εμφανίζονται: Οι Κάλεμπ, Τζάρεντ, Μάθιου και Νέιθαν Φόλογουιλ

Μερικές φορές οι προκαταλήψεις που έχεις για κάτι επιβεβαιώνονται με τον πιο ανιαρό τρόπο. Αφενός λοιπόν το γεγονός ότι δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τους Kings of Leon (οκ, λιθοβολήστε με, γούστα είναι αυτά) και αφετέρου το ότι, εντάξει, το ξέρουμε ότι ήταν παιδιά ενός φτωχού κήρυκα που έζησαν το ‘αμέρικαν ντριμ’ και δεν ήταν οι μόνοι, με έκαναν να έχω σε γνώση μου ότι μάλλον επρόκειτο για ένα βαρετό δίωρο μέσα στο σινεμά. Ωστόσο, επειδή δεν ήθελα να επηρεαστώ, δε διάβασα σχεδόν τίποτα για την ταινία, ούτε καν είδα προς τα πού έγερνε το «ντοματόμετρο» του Rotten Tomatoes και έτσι απλά ,σηκώθηκα και πήγα στο Αττικόν. Προς μεγάλη μου έκπληξη συνάντησα πολλούς φίλους που είχαν πάει να δούν την ταινία και έτσι συνειδητοποίησα ότι όταν είσαι «ροκ στάρ» ή τέλος πάντων αυτό που αντιλαμβάνεται το ευρύ κοινό με την έννοια του «ροκ σταρ», μπορείς να κάνεις τα πάντα: συναυλίες, περιοδείες, ταινίες. Πάντα θα έχεις τους οπαδούς σου εκεί.

Αρκετά όμως με τα παρελκόμενα, ας δούμε την ταινία. Το αμερικάνικο όνειρο τριών αδερφών (και ενός ξαδερφού), που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και τον θρησκευτικό καθωσπρεπισμό υπό το πρίσμα ενός τσιγγάνικου τρόπου ζωής από πόλη σε πόλη, και κατέληξαν να γίνουν ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα της ποπ-ροκ παγκόσμιας σκηνής. Η ταινία περιγράφει τη μετάβαση από τα χωράφια και το αμερικάνικο rural τοπίο στα μεγαλύτερα venues του κόσμου και στο εξώφυλλο του «The Rolling Stone».

Ωστόσο, όλα αυτά περιγράφονται με πολύ βαρετό και comme-il-faut τρόπο και εκεί που κάθεσαι στην αναπαυτική καρέκλα, έχεις φάει όλα τα νάτσος με τσένταρ, έχεις φτάσει στο σημείο όπου τελειώνει το αναψυκτικό και έχουν μείνει μόνο τα παγάκια και περιμένεις επιτέλους κάτι να συμβεί, μια ανατροπή τέλοσπάντων, κάτι κακό, ή να τελειώσει το ρημάδι να σηκωθείς να φύγεις, εν τέλει δεν γίνεται τίποτα και έτσι χλιαρά όπως ξεκίνησε, έτσι τελειώνει... Όλα καλά και χάπι έντιν, αν εξαιρέσεις τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις του frontman των Kings of Leon, Caleb Followil, με αποτέλεσμα να μπεί σε κλινική για αποτοξίνωση (γιατί σε κάθε ροκ ιστορία, υπάρχει και το «κακό» με τη μορφή των καταχρήσεων για να δίνει ίντριγκα στο όλο concept). Αυτό που λείπει ουσιαστικά είναι εκείνο το συστατικό που θα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμα και σε μη σκληροπυρηνικούς φάν της μπάντας.

Τη μονοτονία διέκοπταν κάποια πλάνα από οικογενειακές γιορτές με τους γραφικούς και άκρως διασκεδαστικούς χωριάτες συγγενείς των KOL και η γιαγιά του συγκροτήματος (η οποία όπως μάθαμε έχει όλα τα μπλουζάκια του γκρούπ), καθώς επίσης και ο ξάδερφος και τεχνικός της μπάντα Nacho, ο οποίος αποτελεί grande persona και έχει το δικό του fan club. Επίσης πολύ ενδιαφέρον το ότι μάθαμε πως πήραν το όνομά τους από τον παππού τους, Leon. Γενικότερα, οι σκηνές από το περιβάλλον των Kings ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες, σε σχέση με εκείνες όπου απεικονίζονταν το ίδιο το γκρούπ. Πλάκα είχαν ομολογουμένως οι ιστορίες των μελών του γκρούπ για την πρώτη ερωτική στοματική επαφή, την πρώτη εμπειρία με την τηλεόραση και το «Σουσάμι άνοιξε» που έβλεπαν κρυφά όταν τους έπιασε η μάνα τους, και η παράκρουση που έπαθε ο Jared όταν άκουσε για πρώτη φορά το «Surfer Rosa» των Pixies. Επίσης, τα πλάνα με τους Caleb και Nathan να τραγουδούν ως Χριστιανικό ντουετάκι σε επαρχιακό Tv show ήταν όλα τα λεφτά.

Ειρήνη Κατσαρά

Silver Tongues (7/10)

Σκηνοθεσία: Σάιμον Άρθουρ

Παίζουν: Λι Τέργκεσεν, Ίνιντ Γκράχαμ, Έμιλι Μιντ

O Gerry και η Joan παίζουν ένα σαδιστικό παιχνίδι με τους συνανθρώπους τους. Παίζουν διάφορους ρόλους, μπερδεύουν, χειραγωγούν, καταρακώνουν, δίνουν ελπίδα και μετά τσακίζουν τα θύματά τους. Ως πότε θα αντέξουν να ενσαρκώνουν αυτούς τους ρόλους; Μέχρι που θα φτάσουν και πόσο θα επηρεάσει τη σχέση τους αυτό το παιχνίδι; Ένα κρυμμένο διαμαντάκι. Σε ξεγελάει λίγο το στόρυ και περιμένεις να δεις κάτι με περισσότερη βία, αλλά εκεί που νομίζεις ότι μάλλον είναι βαρετό και δεν το πάει κάπου, συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη και έρχεται το τέλος που σε δικαιώνει. Σου κλείνει το μάτι με νόημα και σου λέει έκανες καλή επιλογή φιλαράκι.

Έχει μία αρρωστημένη μαυρίλα η ταινία με μία μικρή δόση ειρωνείας, fucked up σκηνικό και ένα soundtrack που του πάει γάντι (μαυρίλα και αυτό). Θα ταυτιστείτε με τα θύματα (πιστέψτε με θα σας έρθουν στο μυαλό προσωπικές σας στιγμές) και θα νιώσετε μεγάλη έκπληξη όταν θα συνειδητοποίησετε πως ταυτίζεστε και με το επικίνδυνο ζευγάρι. Ο σκηνοθέτης Simon Arthur (ωραίο τυπάκι) στο τέλος της προβολής ανέφερε ότι δούλεψε ως σωφρονιστικός υπάλληλος σε φυλακές, ως μπράβος σε οίκο ανοχής και έμεινε άστεγος για ένα μήνα για να μπορέσει να καταλάβει τον χαρακτήρα και τις "μάσκες" που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος στη ζωή του. Άλλη εικόνα στο αφεντικό, άλλη στο έταιρο ήμισυ, άλλη στην παρέα κ.ο.κ. Δεν ήθελε να κάνει ένα θρίλερ με σκοτωμούς και αίματα. Ήθελε να δείξει ότι τέτοιες καταστάσεις μπορούν να συμβούν χωρίς κάποιος να παραβεί το νόμο αλλά παρόλαυτα να φτάσει στ' άκρα. Κρατήστε το καλά, ΔΕΝ είναι θρίλερ, μην περιμένετε ψυχάκηδες με τσεκούρια να κυκλοφορούν στην λεωφόρο. Μόνο κάτι αρρωστημένα μυαλά.

Αγγελική Ρούσκα

Τhe Dynamiter (5/10)

Σκηνοθεσία : Μάθιου Γκόρντον

Παίζουν: Γουίλιαμ Πάτρικ Ράφιν, Πάτρικ Ράδερφορντ

Ο δεκατετράχρονος Ρόμπι ζει με τον ετεροθαλή αδελφό και τη γιαγιά του σε μια επαρχιακή πόλη του Μισισιπή. Με την μητέρα απούσα και το μεγαλύτερο αδελφό να επιστρέφει για να διδάξει μαθήματα κυνικής επιβίωσης και όχι να βοηθήσει στην ανασύνταξη του οικογενειακού πνεύματος, έχει να πάρει ορισμένες αποφάσεις για το δικό του παρόν. Η πολλοστή ταινία του ανεξάρτητου Αμερικάνικου ρεύματος πάνω στην επιθετική ενηλικίωση και τη συγκρουσιακή φύση του έφηβου κόντρα σε ένα περιβάλλον με το οποίο λίγα τον ενώνουν, πιάνει το θέμα της εμπιστοσύνης και πως αυτή είναι ικανή να κοινωνικοποιήσει. Την ίδια στιγμή ο Ρόμπι, στη προσπάθεια του να δημιουργήσει ένα δικό του υποκατάστατο οικογενείας ίσως αναγκαστεί και αυτός με τη σειρά του να προδώσει την εμπιστοσύνη κοντινών του προσώπων.

Το Dynamiter βλέπει με συμπάθεια το βασικό του χαρακτήρα και παρατηρεί με ενδιαφέρον τις προσπάθειες του να σταθεί πατρικό υποκατάστατο και να στηρίξει τους κοντινούς του, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που η ηθική κόντρα των δύο μεγαλύτερων αδελφών θα πυροδοτήσει τις μετρημένες εκείνες εξελίξεις που θα τον στείλουν σε αναζήτηση μιας καινούργιας αρχής . Δραματουργικά ισχνό στο πρώτο μέρος αλλά με σωστό ρυθμό και καλή διανομή, δε μένει στη μνήμη για κάτι περισσότερο από ένα συμπαθητικό story σε ένα χιλιοειπωμένο pattern.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης