Νύχτες Πρεμιέρας-Tρίτη 20/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 21 Σεπτεμβρίου 2011, 16:38

Το MOVE IT εξακολουθεί να δίνει το παρόν non stop σε προβολές και... πάρτι για τις Νύχτες Πρεμιέρας, με τους συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού να δίνουν ρέστα και χθες με συνολικά 6 ταινίες, με το En Terrains Connus να συγκεντρώνει ξανά αντιφατικές κριτικές, κάτι που μπορείς να διαπιστώσεις αν αντιπαραβάλεις την κριτική του Χάρη Παπαπαναγιώτου που μπορείς να δεις ΕΔΩ με την αντίστοιχη σημερινή του Γιάννη Τσάκαλου. Περιμένουμε την γνώμη σας στo τέλος του άρθρου. Η ουσία είναι ότι φτάσαμε τις 55 ταινίες και συνεχίζουμε...

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Εn Terrains Connus και Catchism Cataclysm που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.


ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Upside-down: The story of Creation records (8,5/10)

Σκηνοθεσία: Ντάνι Ο’Κόνορ

Δύσκολο πράγμα το μουσικό ντοκιμαντέρ. Εκτός από... καλά τραγούδια, πρέπει να έχεις και ενδιαφέροντες τύπους να έχουν κάνει απίστευτα πράγματα. Στην ιστορία της βρετανικής σκηνής, δεν είναι δα και δύσκολα να τους βρεις... Ο ιδρυτής της Creation records, Alan McGee, είναι ένας από αυτούς... Οσοι σκέφτηκαν "και ποια είναι η Creation" ας γυρίσουν και πάλι στις ειδήσεις του Star. Φιλία, επιτυχία, ναρκωτικά, διάλυση, χρεοκοπία, ξανά επιτυχία. Και ναρκωτικά τα οποία δεν λείπουν ποτέ μαζί με 3,4 κλασικούς δίσκους, σε μια "fucked up family" όπως την αποκαλεί ο McGee...

Υπεύθυνος για την ανακάλυψη ή όπως αλλιώς πείτε το, των (μετράτε) The Jesus and Mary Chain, Primal Scream. Oasis, House of love, Ride, Bloody valentine, Teenage fanclub, Super furry animals, St. Etienne... Aπαντες μιλάνε, με τον "κολλητό" του McGee, Bobby Gillespie σε πρώτο πλάνο και τον Noel Gallagher να μη βάζουν γλώσσα μέσα. Μια δισκογραφική που απέδειξε πως δεν το έκανε ποτέ για τα φράγκα, καθώς σχεδόν όλοι έχουν "φαλιρίσει"! Μόνο για τη μουσική! Γρήγορα cuts, συνεχείς πληροφορίες, πολύ μουσική, σε μια απλά ιστορία, μιας παρέας φίλων που έγραψαν ιστορία. Α, και ο τίτλος "Upside down" είναι το πρώτο σινγκλ, της μεγαλύτερης μπάντας του πλανήτη Γη, αλλά και του Δία, Αρη, Κρύπτον κλπ.

Γιάννης Λυμπέρης (7/10)

Έχετε ήδη διαβάσει την κριτική του Γιάννη Λυμπέρη για το ντοκιμαντέρ και γνωρίζετε τι έκανε η Creation Records. Ο ιδρυτής της δισκογραφικής που σημάδεψε την εφηβεία μας ήταν θεότρελος, με ή χωρίς ναρκωτικά, αγαπούσε την μουσική αλλά αυτό που έκανε την διαφορά ήταν ότι αγαπούσε άνευ όρων τον άνθρωπο/ δημιουργό. Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αποκάλυψη μιας μουσικής επανάστασης – πάει πακέτο με το 24hour party people- που συνέβη σε ανύποπτο χρόνο. Όταν κανείς δεν το περίμενε ένας κοκκινομάλλης σκωτζέζος ανακάλυψε τους απογόνους μιας διαχρονικής παρτούζας που συμμετείχαν οι Beatles, οι Doors και η Πανκ με την Ποπ. Ο McGee είχε ένα αλάθητο ένστικτο που ούτε ο ίδιος γνώριζε από που προερχόταν. Έβαζε στο στούντιο την μια γκρουπάρα μετά την άλλη και έκανε πραγματικούς δίσκους όπου η ψυχή και το σώμα των δημιουργών ξεπηδούσαν από το βινύλιο και όχι μέσα από το marketing. Λίγοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί μέχρι να εμφανιστούν οι Oasis και τότε ήταν πλέον αργά.

Είναι αλήθεια πως αν έχεις ζήσει την εποχή που όλα αυτά συνέβησαν, το ντοκιμαντέρ σε φέρνει αντιμέτωπο με την εφηβική σου μουσική επανάσταση. Όσοι χορεύαμε στο MAD της Συγγρού θυμόμαστε καλά αυτό το θαύμα που λεγόταν indie και δεχόταν επί της ουσίας κάθε είδος μουσικής στους κόλπους του. Ότι είχε ψυχή και συναίσθημα χωρούσε και το κάρε μαλλί σου πήγαινε πέρα δώθε. Όσοι ήμασταν «εκεί» για ένα περίεργο τρόπο θα είμαστε μαζί για πάντα γιατί δεν ήταν ένα κίνημα που μάθαμε εκ των υστέρων. Μεγάλωνε μαζί μας, ήταν της εποχής μας. Κάποιες στιγμές ένιωθα δίπλα μου τους θαμώνες του MAD, τους Jesus and Marie Chain, τους Ride και όλη την τρελοπαρέα, εκεί στα καθίσματα του Απόλλων. Τι σου κάνει ένα ντοκιμαντέρ...

Γιάννης Τσάκαλος (9,5/10)


 

Some Guy Who Kills People (6/10)

Σκηνοθεσία: Τζακ Περέζ

Παίζουν: Κέβιν Κόριγκαν, Μπάρι Μπόστγουικ

34χρονος βγαίνει από την ψυχιατρική κλινική στην οποία είχε κλειστεί μετά από το ψυχολογικά τραύματα που απέκτησε από τον εξευτελισμό συμμαθητών του όταν ήταν μικρός. Ενώ προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του δουλεύοντας σε παγωτατζίδικο, ζωγραφίζοντας κόμικς και σχεδιάζοντας την δολοφονία των υπεύθυνων για τα ψυχολογικά τραύματα που απέκτησε, εμφανίζεται από το πουθενά η 11χρονη κόρη του.

Μαύρη κωμωδία που φλερτάρει με το σπλάτερ με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και τα κλασσικά τουίστς που περιμένεις να δεις σε θρίλερ. Ο σκηνοθέτης Τζακ Περέζ κάνει μια ανεξάρτητη ταινία τρόμου που δεν βασίζεται τόσο στο να σε εντυπωσιάσει με την ποσότητα αίματος. Μη περιμένεις, όμως, να δεις κι ένα θρίλερ με σενάριο επιπέδου – δεν είναι δα και κανένα Scream εξάλλου – με τις τρύπες του να είναι μεγαλύτερες κι από ελβετικό τυρί, αλλά το πολύ καλό του χιούμορ με ατάκες που σκοτώνουν και οι λίγες αλλά καλές δόσεις σπλάτερ σίγουρα θα τη κάνουν μια καλτ ταινία κι εσένα να περάσεις ένα υπέροχο απόγευμα βλέποντάς τη.

Χρήστος Μπακατσέλος


 

Amnesty (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Μπουγιάρ Αλιμάνι

Παίζουν: Λούλι Μπίτρι, Καραφίλ Σένα

Συμπύκνωση της προβληματικής από τη συνάντηση τριών χωρών, παλιών γνωστών, η πολυαναμενόμενη ταινία του Bouyar Alimani, Amnistia, ελληνογαλλοαλβανικής παραγωγής, διηγείται μια ιστορία αγάπης με φόντο τα Τίρανα. Η πόλη σε κατάσταση στάσιμη όπως μία λίμνη με βαλτώδη νερά, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που τους ενώνουν αρχικά κλουβιά, αλλά και τόσα άλλα. Αφορμή της συνάντησης δύο ιδρύματα δημόσια, καταρρέοντα, ένα νοσοκομείο και μία φυλακή και στη μέση η καρδιά να τα ισορροπεί, με την ανεργία σίγουρη πληγή και μαθήματα για το τι σημαίνει να δίνεις ένα χέρι βοηθείας. Ζητούν αμνηστία για να ξεπλύνουν την ψυχή τους. O ορισμός της Αμνηστίας: Απαλλαγή από ποινή....

Μεταμφιεσμένο με το γλυκερό ντύσιμο της γενναιοδωρίας, κάποια ύπαρξη νομιμοποιείται να αποφασίσει για το δικαίωμα της ελευθερίας μίας άλλης. Όρος που προκαλεί ανακούφιση και θυμό ταυτόχρονα, έτσι που τελικά να νιώθεις ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στο δίπολο αλλά κάπου αλλού. Πώς όμως μπορείς να προσφέρεις ή να στερήσεις κάτι που δεν έχεις βιώσει; Αμάρτημα και τιμωρία, το γνωστό μοτίβο, επαναλαμβάνεται εδώ χαμηλόφωνα και εγείρει το ερώτημα της κατοχής του δικαιώματος για ζωή στον οποιοδήποτε. Τα νήματα διάφορων ανθρώπινων ζωών, αλλά πιο γερά και άλλα πιο εύθραυστα, άλλα σκούρα, άλλα λευκά, αλλά πολύχρωμα, τολμούν να μπερδευτούν, κάτω από περίεργες συνθήκες, όπως όλες συναντήσεις που έχουν πεπρωμένο να χαράξουν ένα βαθύ αυλάκι.

Δύο διαφορετικές υπάρξεις, ένας άντρας και μία γυναίκα και ανάμεσά τους μια ροή που τα ευρήματα σε κάποιο ντουλάπι διαπιστεύουν ότι είναι φυσική. Για πριν και μετά τη συνάντησή τους οι εικόνες μιλούν: άλλοτε το νερό ήταν αδύνατο να κυλήσει, σαν μια στάλα νερό αβοήθητη, άλλοτε αγκομαχούσε όπως μια βρύση που στάζει ή ένα χαλασμένο πλυντήριο, και ήταν το αμοιβαίο κράτημα που άφησε την ελευθερία να τρέξει. Πριν οι παραβιάσεις ήταν διάχυτες, με βλέμμα και με λόγια, με πράξεις και με σιωπές. Μία μητέρα σε κρίση, που θήλασε λίγο παραπάνω τα παιδιά της, γιατί γνώριζε την επιτακτική ανάγκη να τους στερεί πολλά. Τα φρόντισε τόσο καλά και το ήξερε, ξεπλένοντας έτσι τις τύψεις για την ευτυχία της. Με ένα σύζυγο παιδί παρατημένο από τον ίδιο, που εκείνη έχει καθήκον να θρέψει. Γυναίκα με ανθρώπους λιγοστούς κοντά της, δίνει στον καθένα ο,τι μπορεί να αντέξει, αλλά το όριό της είναι σαφές. Με μία φίλη που δεν την καθρεφτίζει κατά μέτωπο αλλά από το πλάι, που την έφερε στο δρόμο της η αγνή χαρά με μετουσιωμένο κάθε ίχνος ανταγωνισμού.

Ένας άνθρωπος που δέχεται την επίθεση του άλλου αφού εκείνος έχει διαισθανθεί την πεπερασμένη εκ προοιμίου αντοχή που της δίνει η δύναμή της να τηρήσει τις ισορροπίες. Μία γυναίκα που περιμένει. Και ο άντρας μόνος, έρχεται γιατί ξέρει πως εκεί υπάρχει αλήθεια. Σε ένα κοινό μπουκάλι ανακατεύουν πικρό, αλμυρό και γλυκό, το προσέχουν αρκετά καλά, ο ένας φιλτράρει τα κατάλοιπα του άλλου. Αφήνουν το μίγμα να χυθεί στη θάλασσα και ένα παιδί σε μια βάρκα το παρατηρεί. Φεύγεις από την αίθουσα με μία πίπιζα να σε σπαράζει, υπογραμμίζοντας ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά και απελευθερωτική. Με μελωδία κάπου ανάμεσα στη τζαζ, στην ηπειρωτική παράδοση και στην αλβανική. Να μας κάνει να βλέπουμε κάθε κρίση αλλιώς και να μη ζητάμε αμνηστία αλλά προσωπικό δικαίωμα.

Εύη Αβδελίδου

www.thinkingonfilms.blogspot.com


 

Skoonheid / Ομορφιά (4/10)

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χερμάνους

Παίζουν: Ντίον Λοτζ, Τσάρλι Κίγκαν

Ο τίτλος, που σημαίνει "ομορφιά" στα Αφρικάνικα δυστυχώς δεν κατάφερε πέρα από την φυσική ομορφιά του πρωταγωνιστή, Charlie Keegan (που θύμιζε φρεσκότατο παλιό Delon) να μας δώσει κάτι όμορφο. Αργόσυρτα πλάνα, σεναριακά κενά, όχι καλά χτισμένοι χαρακτήρες και μια λανθάνουσα καταπίεση με ένα αδικαιολόγητο ξέσπασμα. Η η έλλειψη της οξύνοιας σε αυτό το εξαιρετικά ωμό σενάριο δεν μας επιτρέπει να σκάψουμε βαθύτερα για να βρούμε μια οποιαδήποτε υποκείμενη συγκίνηση. Το μεσαίο τμήμα της ταινίας θα σας αφήσει με μια αμηχανία, μπορεί να σας υπνωτίσει κι όλας γεμάτο με περίεργα κοντινά πλάνα, του πρωταγωνιστή που με άφησε με την δυσκαμψία του και την μη οικειότητα του παγερά αδιάφορη.

Φτάνοντας προς το τέλος κι έχοντας ξεπεράσει την σοκαριστική σκηνή του βιασμού αναρωτιέσαι με πόσους άλλους τρόπους καλυτέρους και ακόμα πιο ιδιαιτέρους θα μπορούσε ο Oliver Hermanus να είχε αποδώσει αυτό το θέμα του καταπιεσμένου ομοφυλοφιλικού που εδώ ξεπέφτει στο πολύ κακό για το τίποτα. Βαρέθηκα και απογοητεύτηκα γιατί το αληθινό ζητούμενο που δεν κατάφερε να πιάσει η ταινία από τα μαλλιά είναι κάτι που αφορά πολύ κόσμο.

Άννα Δημητριου (4/10)

Ο Φρανσουά είναι ένας σαρανταπεντάρης από τη Νότιο Αφρική, παντρεμένος οικογενειάρχης, με καλή δουλειά και περνάει κρίσης μέσης ηλικίας. Γνωρίζει τον 23χρονο γιο ενός παλιού του φίλου ο οποίος, πιθανόν άθελα του, ξυπνάει τις ομοφυλοφιλικές τάσεις που τόσο καιρό καταπίεζε και τον ερωτεύεται. Ο σκηνοθέτης Όλιβερ Χερμάνους επικεντρώνεται στον ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων από τον οποίο περναει ο κεντρικός χαρακτήρας και την εσωτερική του πάλη με φόντο τη συντηριτική κοινωνία στην οποία ζει, παρά στο να αναπτύξει τους άλλους, δευτερεύοντες, χαρακτήρες.

Αρκετά μονότονη, με τη πλοκή του να εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας, προσπαθεί να σε κάνει να νιώσεις και να βιώσεις κι εσύ σαν θεατής όλα αυτά που περνάει ο ήρωάς του και την εσωτερική φυλακή στην οποία θα τον οδηγήσουν χωρίς όμως να το πετυχαίνει. Σκηνές ξεχειλωμένες, χωρίς νόημα και ουσία, αδυνατούν να σκιαγραφήσουν τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιμηκύνουν την διάρκεια της ταινίας χωρίς όμως να γίνεται κάτι. Σε αυτό βέβαια δεν βοηθάει τόσο και η ερμηνεία του Ντέον Λοτζ που ενώ έχει κάποιες καλές στιγμές, είναι στο σύνολό της βαρετή και ανέμπνευστη. Στο τέλος, η ταινία αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα και τους χαρακτήρες της να βρίσκονται μετέωροι στο κενό σενάριο και στην άνευρη σκηνοθεσία της. Σίγουρα θα περίμενες πολλά περισσότερα από μια ταινία που κέρδισε το βραβείο Queer Φοίνικα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών και παράλληλα σε κάνει να αναρωτιέσαι πως ήταν οι άλλες ταινίες που δεν το κέρδισαν.

Χρήστος Μπακατσέλος (4/10)


 

Magic Trip (5,5/10)

Σκηνοθεσία : Άλεξ Γκίμπνει, Άλισον Έλγουντ

Παίζουν : Κεν Κίζι, Νιλ Κάσιντι

Το 1964, ο συγγραφέας του "Στη φωλιά του κούκου" Κέν Κίζι ξεκινά ένα road trip με αφετηρία τη Καλιφόρνια και προορισμό τη Νέα Υόρκη. Με τίγκα στα ψυχοδηλωτικά και παρέα μια ομάδα νεαρών που αυτοαποκαλούνται Πλακατζίδες να ισορροπούν ανάμεσα στο χιπισμό και τη beat κουλτούρα, σκοπεύουν να περάσουν το μήνυμα μιας Νέας Αμερικής, κόντρα στον πολιτικό κομφορμισμό και την εσωστρέφεια. Η όλη εμπειρία κινηματογραφείται από μέλη της ομάδας, σε ένα υλικό που ξεπερνάει τις 100 ώρες.

Μοιρασμένο ανάμεσα σε ιστορίες, πλανά και διηγήσεις των επιβαινόντων ανά πολιτεία και το ρόλο που η επίσημη Πολιτεία διαδραμάτισε στην εξάπλωση των ψυχεδελικών μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, το Μagic Τrip είναι χορταστικό σε περιεχόμενο και χαρακτήρες, με τον Νιλ Κάσιντι, που ενέπνευσε τον Κέρουακ για το χαρακτήρα Νιλ Μοριάρτι στο On the Road, να κρατά άνετα τα σκήπτρα της καμενιάς τη στιγμή ο και πυρήνας του beat star system εμφανίζεται και δίνει ένα credit ακόμα μεγαλύτερης αρχειακής αξίας. Ωστόσο, ανά στιγμές, έχεις την εντύπωση ότι οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί παραείναι μη εξελίξιμες και όχι ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικες με το θέμα να υποστηρίζει σταθερά το ενδιαφέρον αλλά χωρίς μεγάλες εμπνεύσεις στη διαλογή. Μορφικά παραμένει πιστή στη φόρμα που ένα ψυχεδελικό ντοκουμέντο οφείλει να έχει, τη στιγμή όμως που η αφηγηματική αποσπασματικότητα αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης


 

En terrains connus (1/10)

Σκηνοθεσία: Στεφάν Λαφλέρ

Παίζουν: Φράνσις Λα Χε, Φάνι Μαλέ, Σιλβέν Μαρσέλ

Όπως και τις άλλες φορές που πήγαινα σε προβολές του φεστιβάλ σκεφτόμουν: «βάζω στοίχημα ότι και σήμερα έπεσα διάνα». Αυτή τη φορά είχα κάνει λάθος. Το έδαφος δεν ήταν γνώριμο, ήταν πέρα για πέρα εχθρικό και αναθεμάτιζα που εμπιστεύομαι τυφλά το καναδέζικο σινεμά. Φωτογραφία με άνευ λόγου ροπή προς τη μαυρίλα, μια όμορφη πρωταγωνίστρια και η περιοχή του Κεμπέκ στην πιο καταθλιπτική εκδοχή της. Αυτά ήταν τα πρώτα στοιχεία και μοναδικό φως στην άκρη του μακρύτατου τούνελ η πρώτη μουσική παρεμβολή.

Προς στιγμή αναθάρρησα αλλά αυτό οφείλεται στην επιμονή και την υπομονή μου να μην ξεγράψω ένα φιλμ πριν τελειώσει. Ο ρυθμός συναγωνιζόταν σε ταχύτητα ένα κοράλλι του ειρηνικού ενώ οι διάλογοι δεν οδηγούσαν πουθενά ή έστω δεν προσέφεραν κάτι στην εξέλιξη. Όταν μάλιστα εμφανίστηκε από το μέλλον ένας ενοικιαστής αυτοκινήτων που προειδοποιούσε τον πρωταγωνιστή για ένα θανατηφόρο ατύχημα, κινδύνευσε η εσωτερική μου συνοχή. Άνευρο και εξόχως εκνευριστικό συνέχιζε – στο διάλειμμα συνάδελφοι και θεατές με βλέμμα κενό – να μην προσφέρει τίποτα εκτός από την σχεδόν αδικαιολόγητη σιωπή των πρωταγωνιστών. Το φινάλε ήταν στα όρια του χαζοχαρούμενου και προφανώς ήταν σαν απόσπασμα από άλλη ταινία. Τι να πω… Ακόμα και το Mammuth ήταν καλύτερο αλλά το En terrains connus πήρε το φετινό βραβείο του Φόρουμ της Μπερλινάλε. Και εις ανώτερα..

Γιαννης Τσάκαλος


 

ΤΤ3D: Closer to the edge (8,5/10)

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Ντε Αράγκες

Αν είσαι μερακλής με τις μοτοσυκλέτες ξέρεις καλά τι σημαίνει ΤΤ. Για τους υπόλοιπους είναι έκπληξη. Πρόκειται για ένα αγώνα που έχει ήδη κλείσει έναν αιώνα και πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Isle of Man, ένα νησί στα βορειοδυτικά του Λίβερπουλ. Το ιδιότυπο με τον συγκεκριμένο αγώνα είναι ότι δεν γίνεται σε πίστα αλλά στους δρόμους του νησιού, όπερ σημαίνει: κάθε λάθος μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του διαγωνιζόμενου. Οι ιστορίες είναι πολλές – όπως και οι νεκροί - και κινούνται στο επίπεδο του μύθου. Π.χ ο πολυνίκης του θεσμού και μακαρίτης Τζόεϊ Ντάνλοπ κοπανούσε 2-3 μπύρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας και μετά οδηγούσε πραγματικά στο όριο κατατροπώνοντας ακόμα και επαγγελματίες οδηγούς με εργοστασιακές μοτοσυκλέτες.

Αυτό και άλλα πολλά έφτιαξαν τον μύθο του TT και το ντοκιμαντέρ χωρίς να αναφέρεται εξονυχιστικά στην ιστορία του θεσμού, σου δίνει στοιχειώδεις πληροφορίες. Κυρίως ακολουθεί την καθημερινότητα ενός εκτός δημοφιλέστερων συμμετεχόντων, του Γκάϊ Μάρτιν, δείχνοντας τι σκέφτεται και πως ζει, τόσο την προετοιμασία όσο και τον αγώνα. Αν δεν έχετε ξαναδεί πλάνα του αγώνα είναι σίγουρο πως θα σας κοπεί η ανάσα αλλά ο σκηνοθέτης δεν χρησιμοποιεί τις λήψεις για να εντυπωσιάσει. Το κάνει κυρίως δείχνοντας τον τρόπο που λειτουργεί κυρίως ο Μάρτιν και γρήγορά καταλαβαίνεις ότι όσοι συμμετέχουν σε αυτό τον αγώνα είναι επίδοξοι αυτόχειρες. Αν η αδρεναλίνη σας λείπει, δείτε το. Αν όχι και πάλι δείτε το για να διαπιστώσετε ότι υπάρχουν και άλλοι πιο ανισσόροποι από εσάς.

Γιάννης Τσάκαλος


ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 21/9 – ΠΕΜΠΤΗ 22/9 (ΠΡΩΙ)

Sensation (Τετάρτη 21/9, Δαναός 1, 10μ.μ.) 

«Παρθένος γιδοβοσκός γνωρίζει μεσήλικη πόρνη και ανοίγουν μαζί μπουρδέλο». Θέλετε κάτι περισσότερο;

Τalihina sky: the story of Kings Of Leon (Τετάρτη 21/9, Αττικόν, 9 μ.μ.) ΤΡΕΙΛΕΡ

Φρέσκο, προσθήκη της τελευταίας στιγμής, οι Kings Of Leon αρέσουν πολύ σε πολλούς, αυτά.

Νatural Selection (Πέμπτη 22/9, Απόλλων, 11 π.μ.) ΤΡΕΙΛΕΡ

Επτά βραβεία (και καλύτερης ταινίας) στο φεστιβάλ SXSW δεν τα λες λίγα...


ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ

The Trial 9,5/10

Marketa Lazarova 9,5/10

Artist 9/10

Drive 9/10

The night of the hunter 8,5/10

ΤΤ3D: Closer to the edge (8,5/10)

La Fee 8/10

Senna 8/10

Attack the block 8/10

Gandu 8/10

Hobo with a shotgun8/10

Michel Petrucciani 8/10

Rundskop 8/10

Happy Happy 7,5/10

Revenge: a love story 7,5/10

A separation 7,5/10

Red State 7,5/10

L’ Apollonide 7,5/10

Ballad of Genesis and Lady Jaye 7,5/10

Troll Hunter 7/10

Amador 7/10

Γάλα 7/10

Hit so hard 7/10

Oslo, 31 August 7/10

Mama Africa 7/10

Upside down: the Creation Records story 7/10

Win Win 6,5/10

Love 6,5/10

Αμνηστία 6,5/10

L’apollonide 6/10

Submarine 6/10

Αtmen 6/10

Κilling Bono 6/10

Medianeras 6/10

Win Win 6/10

Conspirator 6/10

Some guy who kills people 6/10

Medianeras 5,5/10

Magic Trip 5,5/10

Bellflower 5/10

Sex & Zen 5/10

On the ice 5/10

Headhunters 4/10

Skoonheid 4/10

En Terrains Connus 3,5/10

4ever 3/10

Je suis un no man’s land 1,5/10

Underwater Love 1/10

Guilty of Romance 1/10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos