Νύχτες Πρεμιέρας-Δευτέρα 19/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 20 Σεπτεμβρίου 2011, 15:38

Το MOVE IT φεστιβαλίστηκε και χθες στις Νύχτες Πρεμιέρας, με τους συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού να παρακολουθούν συνολικά 6 ταινίες (πρωϊ-βράδυ, με το Atmen να αποτελεί την δεύτερη μέχρι στιγμής ταινία (έπειτα από το Submarine) που συγκεντρώνει ακραίες απόψεις. Είδατε τις δυο ταινίες; Περιμένουμε την γνώμη σας στo τέλος του άρθρου.

Δύο απόψεις για το Atmen λοιπόν που έρχονται να προστεθούν στην χθεσινή, μια δεύτερη για τη Νεράιδα, επίσης για το σπουδαίο Rundskop, το ιδιόρρυθμο Bellflower, το ασυμμάζευτο Headhunters και το απογοητευτικό Je suis un no man’s land.

Ο Νίκος Νικολαϊδης αναφέρει από το... μέτωπο:

«Από το φετινό πρόγραμμα, 14 ταινίες μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης μιλούν ελληνικά ή η Ελλάδα συμμετέχει ως συμπαραγωγός χώρα στη παραγωγή τους. Αναμφισβήτητα αυτή είναι μια επιτυχία που πρέπει πιστωθεί στο team της διοργάνωσης αν υπολογίσει κάποιος ότι ελάχιστες από τις υπόλοιπες ελληνικές ταινίες ήταν έτοιμες αλλά και το ρυθμό σταγονόμετρου με τον οποίο ξεκινούν τα νέα εγχώρια projects. Από τις 14 ταινίες όμως μόλις 3 έρχονται στη διοργάνωση με εξασφαλισμένη τη διανομή τους και παρά τη σταδιακή αύξηση των εταιρειών που εκμεταλλεύονται και διανέμουν ταινίες. Ένα σημαντικό πρόβλημα που έρχεται με έντονο τρόπο να προστεθεί σε αυτά τόσο της χρηματοδότησης των νέων παραγωγών όσο και στην ουσιαστική ενεργοποίηση του νέου κινηματογραφικού νόμου. Ποιά είναι η μοίρα των ταινιών που με τόσο μόχθο και άγχος έχουν δημιουργηθεί ; Tι απέγιναν τόσα και τόσα ελληνικά φιλμ που συμμετέχοντας σε κάποιο ελληνικό ή ξένο φεστιβάλ δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο στις αίθουσες; Αυτό θα μπορούσε να είναι και το θέμα του επόμενου ντοκιμαντέρ ενός ευφάνταστου κινηματογραφιστή αλλά δεν αισιοδοξώ ότι θα με ανέφερε στα credits ως δημιουργό της ιδέας του. Σε συνομιλία που τις προηγούμενες μέρες είχα με τη σκηνοθέτη Ελισάβετ Χρονοπούλου μου επιβεβαίωσε ότι και η δική της δουλειά δεν έχει αγοραστεί και εξέφρασε το προβληματισμό της για τη κατάσταση. Η ταινία της με το πιο κομψό και λογοτεχνικών καταβολών τίτλο μεταξύ των ελληνικών: («Ο Αννίβας προ των πυλών») έκανε τη πρεμιέρα της χθες βράδυ στον Απόλλωνα και ελπίζει όπως και οι υπόλοιπες ότι οι Νύχτες Πρεμιέρας θα αποτελέσουν την ευκαιρία που αναζητούν. Ας το ευχηθούμε. Τη χθεσινή μέρα βίωσα και τη πρώτη αλλαγή σχεδίων στο προσωπικό μου προγραμματισμό λόγω του γρήγορου sold out του νορβηγικού φιλμ Ηappy Happy της Αν Σεβίτσκι που προβάλλεται απόψε για δεύτερη φορά αλλά ο Δαναός 2 λόγω χωρητικότητας φέρνει συχνά τέτοιες απογοητεύσεις. Θα αρκεστώ στις εντυπώσεις της συνεργάτιδας του ΜΟVE IT που το είδε. Τέλος να θυμίσουμε ότι οι φίλοι του George Harrison αλλά και του Μάρτιν Σκορσέζε θα πρέπει να κάνουν υπομονή ως την ερχόμενη Κυριακή 25/9 στις 4μ.μ. αφού τότε και όχι αύριο Τετάρτη θα προβληθεί το σχετικό ντοκιμαντέρ για το σπουδαίο μουσικό. Αναρωτιέμαι όμως αν ο μεγάλος Σκορσέζε χρειάστηκε 3,5 ώρες για να τιθασεύσει το υλικό για το Χάρισον με τον περφεξιονισμό που τον διακρίνει, πόσες ώρες θα χρειαζόταν το ανάλογο εγχείρημα και για τα τέσσερα Σκαθάρια μαζί;»

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Μountain, Pourquoi tu pleures? και En terrains connus που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Αtmen (4,5/10)

Σκηνοθεσία: Καρλ Μάρκοβικς

Παίζουν: Τόμας Σούμπερτ, Καρίν Λίσκα, Γκέραρντ Λίμπμαν

Ένα νηφάλιο, συναρπαστικό δράμα που διακρίνεται για την ευφυή αυτοσυγκράτηση του. Με ένα, ελεγχόμενο οπτικό στυλ και μια matter-of-fact παρατήρηση η αναπνοή αγγίζει μια προσέγγιση που δίνει δραματική ακεραιότητα και σηματοδοτεί μια εξασφαλισμένη σκηνοθεσία για τον Karl Markovics, έναν βετεράνο Αυστριακό ηθοποιό που πρωταγωνίστησε στην ταινία «Οι παραχαράκτες» η οποία και πήρε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2008. Το Atmen είναι μια ταινία, που αντιπροσωπεύει τη διάθεση της Βιέννης τέλεια, χωρίς να προσπαθεί να δείξει την πόλη με ένα δοξασμένο τρόπο. Μια ταινία που προσφέρει στον θεατή την αίσθηση του διάσημου μαύρου χιούμορ της χώρας. Οι χαρακτήρες που περνούν σε αυτή την πόλη κάθε μέρα συλλαμβάνονται με έναν τρόπο που ακόμα και ο αυστριακός κινηματογράφος σπάνια έχει απεικονίσει τόσο αυθεντικά.

Παρ όλα αυτά δεν υπάρχει αυτό το βήμα που θα πάει την εξέλιξη παρακάτω και θα την κάνει βιώσιμη και εκτός οθόνης. Προτιμάει να μένει στο ίδιο επίπεδο κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει στην ψυχή αυτών των ερασιτεχνών ηθοποιών. Ωραία η σκηνή μέσα στο νερό που ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να κρατήσει για πολύ ώρα την αναπνοή του. Μια όμορφη απεικόνιση του τίτλου, η αναπνοή, μια απλή πράξη που είναι τόσο φυσική παρόρμηση μα συνάμα και μια εκφοβιστική πρόκληση για αυτό το κατεστραμμένο χαρακτήρα. Συναρπαστικός επίσης και ο θάνατος που βρίσκει με ένα ιδιαίτερο στυλ ανθρώπους σε πατώματα παλιών σπιτιών, πλατείες λίγο πριν το σούρουπο συστημένος σαν μια συνέχεια ζωής που δεν επιτρέπει σε κανέναν να διανοηθεί την ύπαρξη του χωρίς αυτόν. Η ζωή, αν δεν ξέρεις πως πρέπει να την ζεις είναι το ίδιο βασανιστική με την αναπνοή όταν δεν έχεις μάθει να την κάνεις σωστά. Δες το την Κυριακή 25/9 στο Astor (6.15 μ.μ.)

Άννα Δημητρίου (6/10)

Οκ, μπούχτισα.

Νισάφι πια με αυτόν τον περιβόητο κεντροευρωπαϊκό στοχασμό στα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, ο οποίος αναπτύσσεται «με ζηλευτή ευστοχία και σπαρτιατική λιτότητα συναισθημάτων», μα στην ουσία βρίθει καινότητας.

Φτάνει πια με αυτή την μουντή κινηματογράφηση που τελικά δεν είναι από άποψη, αλλά από έλλειψη γούστου.

Αρκετά με τούτη την κλινική διαχείριση των συναισθηματικών εκρήξεων και την αποστείρωση του αποτελέσματος που προκύπτει από την δράση-αντίδραση.

Ήμαρτον με τους επίδοξους διαδόχους του Χάνεκε (τον οποίο σιχαίνομαι –εκτός από την Λευκή Κορδέλα- παρεπιπτόντως και για να εξηγούμαι) που δεν διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο την διορατικότητά του και αν το θέλετε, ακόμα και τον μισανθρωπισμό του που δημιουργεί ίντριγκα και κόντρα και συζήτηση.

Δύο-τρία καλοστημένα πλάνα δεν σε βαφτίζουν δημιουργό κύριε Μάρκοβικς, ενώ θα μπορούσες να είχες διαλέξει προσεκτικότερα τον πρωταγωνιστή σου.

Απόστολος Κίτσος (3/10)

Rundskop (8/10)

Σκηνοθεσία: Μίκαελ Ρόσκαμ

Παίζουν: Ματίας Σχούναρτς, Τζερόεν Πέρσεβαλ, Ζαν Νταντόι

Με αφετηρία τη δράση της επονομαζόμενης «μαφίας των ορμονών» στη Βελγική ύπαιθρο, ο πρωτοεμφανιζόμενος Βέλγος σκηνοθέτης & σεναριογράφος Μίκαελ Ρόσκαμ παρουσιάζει ένα εξαιρετικά φιλόδοξο, αγωνιώδες, καλοστημένο, όσο και πολυεπίπεδο δραματικό θρίλερ, που περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό του ήρωα, Τζάκι Βανμαρσενίλ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Ματίας Σχούναρτς σε μια μνημειώδη tour-de-force ερμηνεία. Ο Τζάκι και η φαμίλια του ασχολούνται με την εκτροφή βοοειδών, στα οποία όμως χορηγούν παράνομες αυξητικές ορμόνες. Και ο ίδιος ο Τζάκι, ωστόσο, είναι αναγκασμένος να διοχετεύει στον οργανισμό του σημαντικές ποσότητες τεστοστερόνης, σχεδόν καθημερινά, ένεκα ενός τραγικού συμβάντος από την παιδική του ηλικία. Κάποια στιγμή, όμως, το παρελθόν θα κάνει την επανεμφάνισή του με τη μορφή δύο οικείων του προσώπων, τα οποία και θα τον οδηγήσουν σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση με τη μοίρα.

Κι ενώ κάποιες σεναριακές εμπνεύσεις του Ρόσκαμ, όπως, για παράδειγμα, η «comic relief» παρουσία του διδύμου των γαλλόφωνων γκαραζιέρηδων, φαντάζουν παράταιρες στο εν γένει «βαρύ» κλίμα της ταινίας, ο Ματίας Σχούναρτς, ο οποίος υποδύεται τον Τζάκι υιοθετώντας ένα βλέμμα που θυμίζει Ζαν Ρενό εποχής «Λεόν» και συμπεριφορά, αλλά και κινησιολογία(!) ταύρου πανέτοιμου να τα κάνει λίμπα σε υαλοπωλείο, κατορθώνει όχι μόνο να μας κάνει να μην μπορούμε να πάρουμε ούτε στιγμή τα μάτια μας από πάνω του, αλλά και να του δώσουμε δίκιο, ακόμη και στα πιο ακραία του ξεσπάσματα βίας. Και, δε θα ήταν διόλου υπερβολή, αν ισχυριζόμασταν πως ο Ρόσκαμ, μέσω της αντιπαράθεσης του Τζάκι με τον Ντίντρικ, τον παιδικό του φίλο, και τη Λουτσία, τον παιδικό του έρωτα, φτάνει στο σημείο να ξεδιπλώσει μια εμπνευσμένη σπουδή πάνω στην... ίδια την ανδρική φύση! Από τις άχαστες στιγμές του φεστιβάλ, τη «Μοσχαροκεφαλή» μπορείτε να την παρακολουθήσετε την Πέμπτη 22/9 στον Απόλλωνα, στις 19.30.

Χάρης Παπαπαναγιώτου

Ηeadhunters (4/10)

Σκηνοθεσία: Μόρτεν Τίλντουμ

Παίζουν: Άξελ Χένι, Νικολάι Κόστερ Βαλντάου, Σίνοβι Μακόντι Λουντ

Όταν διαβάζεις “… ένα σκοτεινό σκανδιναβικό θρίλερ, το οποίο βαδίζει στα χνάρια της τριλογίας «Millennium»” περιμένεις πως με το Headhunters του Μόρτεν Τίλντουμ θα δεις κάτι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Δυστυχώς εδώ, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο Ρότζερ είναι ένας επιτυχημένος κυνηγός επιχειρηματικών ταλέντων στην Νορβηγία και τα έχει όλα. Παράλληλα, όμως, είναι και κλέφτης πανάκριβων έργων τέχνης για να μπορέσει να συντηρεί την πανάκριβη ζωή την οποία κάνει. Σε μια τέτοια ληστεία κάποια πράγματα θα πάνε στραβά και τότε θα χρειαστεί να παλέψει για τη ζωή του.

Βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Τζο Νέσμπο, η ταινία είναι χαοτική, τα γεγονότα εξελίσσονται χωρίς να υπάρχει κάποιο νόημα πίσω από αυτά, ενώ στο τέλος η εξήγηση που δίνεται προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι και, το χειρότερο, αδιάφοροι. Ακόμα κι ο κακός της υπόθεσης, ο γνωστός από το Game of Thrones Νικολάι Κόστερ-Γουάλνταου, δεν καταφέρνει να πείσει για αυτά που κάνει. Το μόνο θετικό είναι ότι ο ρόλος του κακού, του πάει και είναι πάντα ενδιαφέρον να τον βλέπεις να ενσαρκώνει έναν τέτοιο χαρακτήρα. Η δράση υπάρχει, είναι καταιγιστική και το αίμα ρέει άφθονο αλλά χωρίς νόημα. Το να βλέπεις κυνηγητά, πυροβολισμούς, σκοτωμούς χωρίς να δικαιολογούνται, σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου μέσα σε λίγα λεπτά. Μπορεί η ατμόσφαιρα να μετριέται στα θετικά της ταινίας αλλά δεν καταφέρνει να σώσει την ταινία και να σου ανεβάσει την αδρεναλίνη. Δυστυχώς το Headhunters είναι μια κάτω του μετρίου περιπέτεια που περισσότερο σε κάνει να γελάσεις παρά σε κρατάει στην άκρη του καθίσματός σου.

Xρήστος Μπακατσέλος

Je suis un no man’s land (1,5/10)

Σκηνοθεσία: Τιερί Ζους

Παίζουν: Φιλίπ Κατερίν, Ζουλί Ντεπαρντιέ, Αουρόρ Κλεμέντ

O Phillipe ένας μάλλον trash-cult τραγουδιστής ντυμένος spaceman ή sanitas πάει στο καμαρίνι του και βρίσκει μία γκρούπι του, η οποία με τσαχπίνικο και psycho τρόπο τον καταφέρνει να πάει σπίτι της. Μόλις καταλαβαίνει ότι έπεσε σε παλαβή το σκάει και όπου φύγει φύγει. Καταλήγει στο πατρικό του σπίτι και μένει μαζί με τους γονείς του. Όμως όποτε πάει να φύγει από την περιοχή επιστρέφει πάντα πίσω.

Κακάριζα στο πρώτο δεκάλεπτο από τα γέλια; Κακάριζα. Μετά άρχισαν να επιδρούν τα μανιτάρια στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη και αρχίζει το σουρεάλ κοινωνικό δράμα με χαλαρή και κάπως κωμική ατμόσφαιρα, το οποίο είναι τοοοοόσο αργό όσο ο Χαριστέας και τοοοόσο βαρετό όσο να βλέπεις αυτή την ταινία. Ο κύριος που έκανε την κίνηση και έφυγε στο τέταρτο κάτι ήξερε και με έβαλε σε σκέψεις. Αλλά δεν έφυγα. Θα τη δω και θα έχω επιχειρήματα...είπα. Τελικά και αυτά μισά είναι γιατί μετά το διάλειμμα τα βλέφαρά μου έκλεισαν για δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά και δεν ντρέπομαι που το λέω.

Καθαρά προσωπικά, τέτοιες ταινίες δεν νομίζω ότι έχουν θέση σε οποιοδήποτε φεστιβάλ, εκτός και αν είναι της Nikelodeon. Το γαλλικό σινεμά δίνει ρεσιτάλ στα σπλάττερ/χόρορ, σε κινηματογραφήσεις, φωτογραφία και όχι σε προχειρότητες. Καλή η κόρη του Ντεπαρτιέ, φτυστή ώρες ώρες ο πατέρας της (χωρίς τη μύτη) αλλά ως εκεί. Τουλάχιστον όταν έχεις τέτοια ταινία φόρεσέ της ένα ωραίο soundtrack.

Υ.Γ. Κρίνοντας και από την χθεσινή προβολή δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να σε απογοητεύει μια ταινία για την οποία έχεις προσδοκίες ή απλά μία ταινία για την οποία διάβασες το σενάριο και το βρήκες ενδιαφέρον;

Αγγελική Ρούσκα

Βellflower (5/10)

Σκηνοθεσία: Ίβαν Γκλοντέλ

Παίζουν: Ίβαν Γκλοντέλ, Τζέσι Ουάιζμαν, Τάιλερ Ντόουσον, Ρεμπέκα Μπραντς

Δύο κολλητοί περνούν τον χρόνο τους κατασκευάζοντας αυτοσχέδια φλογοβόλα και μετατρέποντας το αμάξι τους σε όπλο καταστροφής. Εχουν σχηματίσει τη φανταστική τους συμμορία με την ονομασία «Μητέρα Μέδουσα» και προετοιμάζονται πυρετωδώς για την ημέρα που ο κόσμος θα καταστραφεί. Οταν ο ένας από τους δύο ερωτεύεται παράφορα μια γοητευτική κοπέλα, οι προτεραιότητες του αλλάζουν, και ξαφνικά το τέλος του κόσμου φαντάζει πιο προσωπικό από ποτέ. Μάλιστα.

Η ταινία που συγκέντρωσε εντελώς αντιφατικά σχόλια στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Σάντανς (και νομίζω εντελώς δίκαια) είναι μια home made buddy movie για δύο κολλητούς που αράζουν όλη μέρα, πίνουν, φτιάχνονται και ετοιμάζουν τα κωλοφτιαγμένα αυτοκίνητά τους για να πουλάνε μούρη στα γκομενάκια και να είναι sweet και cool και dudes. Θα μου πεις «ε και?».

Ε, λοιπόν, αυτός ο Γκλοντέλ, μπορεί να μην δείχνει κάτι ιδιαίτερο στην συγγραφή του σεναρίου (και προτείνω να το αφήσει σε κάποιον άλλο στα επόμενα φιλμ του), αλλά είναι τρομερό ταλέντο με την κάμερα στην σύλληψη του φιλμ, τόσο φωτογραφικά, όσο απεικονιστικά, αλλά και σε επίπεδο μοντάζ (και εκεί είναι αναμιγμένος!). Σου δημιουργεί μια εφιαλτική/ονειρική ατμόσφαιρα με το τίποτα, ουσιαστικά παίζει με την αντίληψή σου, διότι αν απογυμνώσεις αυτό που βλέπεις από τα φίλτρα, τους φακούς, τις γωνίες λήψης, είναι σαν να τραβάς με την κάμερα τα καψίματα που κάνεις με τους κολλητούς σου συν κάποιες γαμιστικές σχέσεις του γάρου και μια αναρχική μαστουροδιάθεση. Έχει όμως ταλέντο ο τυπάκος και θα τον τσεκάρω ξανά οπωσδήποτε στο μέλλον. Δες και εσύ την Πέμπτη 22/9 στο Απόλλων (10.15 μ.μ.) και κρίνε.

Απόστολος Κίτσος

La Fee (9/10)

Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Μπρούνο Ρομί

Παίζουν: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Μπρούνο Ρομί, Φίλιπ Μαρτζ

Δεν έχω να γράψω πολλά για τη Νεράιδα, απλά να προσθέσω σε αυτά που έγραψε χθες ο Χρήστος Μπακατσέλος, τα εξής: Τέτοιες ταινίες είναι δώρο. Όχι απαραίτητα σινεφιλικό δώρο, διότι και τις ατέλειές της τις έχει και κάποιες αδέξιες στιγμές μπορείς να διακρίνεις αν σταθείς απέναντί της με σταθερό επικριτικό μάτι. Γιατί να το κάνεις όμως; Αυτή η μίξη σλάπστικ κωμωδίας, γκανγκ βωβού κινηματογράφου, αυτό το υβρίδιο επιμιξίας Μπάστερ Κίτον και Ζακ Τατί, λειτουργεί με τρόπο μαγικό, σε συνεπαίρνει και το βασικότερο: σε κάνει να χαμογελάς. Ένα χαμόγελο που το έχεις ανάγκη που δεν θα σε εγκαταλείψει έτσι εύκολα. Kαι δε νομίζω ότι σε παίρνει να αψηφάς τέτοια δώρα..

Απόστολος Κίτσος