Νύχτες Πρεμιέρας-Σάββατο 17/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 18 Σεπτεμβρίου 2011, 17:21

Το MOVE IT συνεχίζει να παρακολουθεί... στενά το Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας: είναι χαρακτηριστικό ότι στην χθεσινή τρίτη ημέρα, οι συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού παρακολούθησαν 10 συνολικά ταινίες!

Το αψεγάδιαστο Drive, το ονειρικό Marketa Lazarova και το συγκινητικό Senna είναι αυτές που ξεχώρισαν. Η προσέλευση του κοινού ήταν σαφώς πιο έντονη και όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος Νικολαϊδης:

"Από την προπώληση είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια -Παρασκευή και Σάββατο- των ταινιών Conspirator (Ύποπτη συνομωσίας) του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Drive του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους, Senna του Ασίφ Καπάντια και Medianeras (Μεσοτοιχίες) του Γκουστάβο Ταρέτο σε Αττικόν και Δαναό 1. Το θέμα της ταινίας, οι συντελεστές και σε ορισμένες περιπτώσεις η μέρα και η ώρα προβολής μπορούν να απογειώσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν αρκετά παραδείγματα ταινιών που είχαν γεμίσει τις αίθουσες στα πλαίσια του Φεστιβάλ δεν είχαν όμως ανάλογα εισπρακτικά αποτελέσματα όταν κυκλοφόρησαν κανονικά στους κινηματογράφους. Μια απορία που είχα από την εποχή που προστέθηκε το τμήμα Μουσική & Φιλμ και επανέρχεται είναι γιατί από τη στιγμή που ποτέ δεν υπερβαίνει τις 15-17 ταινίες, ελάχιστες από αυτές να εξαιρούνται από το Διαγωνιστικό πρόγραμμα. Φέτος 9 ταινίες συναγωνίζονται για το βραβείο της κατηγορίας και άλλες 5 μένουν εκτός συναγωνισμού. Το προφίλ του Φεστιβάλ δεν μας διαφωτίζει σχετικά, οι προγραμματιστές του ελπίζουμε να ξέρουν κάτι περισσότερο. Τέλος να προσθέσουμε ότι για το Love του Ουίλιαμ Γιούμπανκ από το διαγωνιστικό πρόγραμμα προγραμματίστηκε δεύτερη βραδινή προβολή απόψε στις 10.15 μ.μ. στο Αstor αμέσως μετά το ντοκιμαντέρ Μama Africa του Μίκα Καουρισμάκι."

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Je suis un no man's land και Μountain που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Drive (8,5/10)

Σκηνοθεσία: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν

Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Kάρεϊ Μάλιγκαν, Μπράιαν Κράνστον, Κριστίνα Χέντρικς

Το ''Drive'' φοράει στο Χόλιγουντ τα γυαλιά, αποδεικνύοντας, ότι όταν "το χεις" δεν χρειάζεται ανελέητο κυνηγητό αυτοκινήτων για εντείνεις τη δράση. Το κυνηγητό που θα δείτε εδώ, είναι απλά το αλάτι, στο σφιχτό σενάριο του Χουσείν Αμινί. Πρόκειται για διασκευή της νουβέλας "Drive" του Τζέιμς Σάλις το οποίο προοριζόταν για τον σκηνοθέτη Νηλ Μάρσαλ. Στη θέση του οδηγού, ήταν να κάτσει ο Χιου Τζάκμαν. Ευτυχώς -από ό,τι φάνηκε- το τιμόνι ανέλαβε ο Ράιαν Γκόσλινγκ όταν το καλοδουλεμένο σενάριο κατέληξε στα χέρια του Νίκολας Ρεφν ο οποίος μας παρέδωσε μια ταινία, προσεγμένη στη λεπτομέρεια, με πολύ δυνατό καστ και σκοτεινό ποπ soundtrack.

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι απλά ο "Οδηγός". Δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του. Είναι λιγομίλητος και εσωστρεφής, τον ακούς να μιλάει, αρκετά λεπτά μετά το ξεκίνημα της ταινίας, κι ενώ έχεις εμπεδώσει το βάρος που κουβαλάει αυτή του η ιδιότητα: ο ίδιος πληρώνει το νοίκι για το μικρό του διαμέρισμα- εργάζόμενος ως κασκαντέρ οδηγός στο Χόλιγουντ και ως μηχανικός σε ένα συνεργείο. Λόγω του εξαιρετικού ταλέντου του στην οδήγηση, κατά καιρούς δουλεύει ως "σοφέρ" εγκληματιών που δραπετεύουν από ληστείες. Είναι αυστηρός επαγγελματίας, δίνει στον υπάλληλό του ακριβώς πέντε λεπτά για να δράσει.

Αυτή η τρίτη ενασχόληση του Οδηγού, κάνει τον κόσμο του ''Drive'' ακριβώς αντίθετο από αυτόν του "City of Angels". Εδώ είναι η πόλη των δαιμόνων. Σε μια τέτοια πόλη, της παρανομίας, του υποκόσμου, μοχλός της εξέλιξης της πλοκής είναι ένας πλατωνικός έρωτας. Το αντικείμενο του πόθου είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, η Ιρίνα (Κάρεϊ Μάλιγκαν). Ξεκινάει βαθιά και ανείπωτη αγάπη που δεν εκδηλώνεται παρά με τα μάτια ή ένα άγγιγμα, με μια τρυφερή αγκαλιά του Οδηγού, στον μικρό της γιο. Όταν ο άντρας της (Όσκαρ Άιζαακ) βγαίνει από τη φυλακή, πυροδοτείται η δράση.

Μπλεγμένος καθώς είναι, ζητάει βοήθεια από τον Οδηγό ο οποίος καλείται να τακτοποιήσει -με όση αγριότητα κι αν απαιτεί αυτό- το σύμπαν των μαφιόζων, προκειμένου να είναι ασφαλής η κοπέλα και το παιδί. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, υποδύεται εξαιρετικά έναν σκοτεινό αντιήρωα, έναν τρωτό σούπερμαν, το λαϊκό παιδί της γειτονιάς που έμπλεξε. Ο μόνος που εμπιστεύεται είναι το αφεντικό του στο συνεργείο, ο Σάνον (Μπράιαν Κράνστον), μια πατρική φιγούρα, που δεν διστάζει να μπλέξει στην παρανομία για λίγα χρήματα παραπάνω. Αριστοτεχνικά κλιμακώνεται η δράση, κι όπως συμβαίνει αυτό, εμφανίζεται ο παντοδύναμος γκάνγκστερ (Άλμπερτ Μπρουκς), η βασική παίκτρια της ληστείας (Κριστίνα Χέντριξ) και ολοκληρώνεται ένα θρίλερ του υποκόσμου, των μαφιόζων και του φτηνού σεξ, με αναφορές στο νουάρ, πολύ σκληρότερο όμως και αισθητικά άρτιο, τόσο που δεν ενοχλεί το σπλάτερ. Βάζω στοίχημα, ότι ήδη παρασκευάζονται μπουφάν και μάσκες του "Οδηγού" και ανοίγει μία θέση στο ράφι της ταινιοθήκης με τα κλασικά-καλτ.

Αλεξάνδρα Τζαβέλλα

En terrains connus (6/10)

Σκηνοθεσία: Στεφάν Λαφλέρ

Παίζουν: Φρανσίς Λα Χαγέ, Φανί Μαλέτ, Σιλβέν Μαρσέλ

Ο «αιώνιος έφηβος» Μπενουά ζει με τον άρρωστο πατέρα του, τον οποίο ανέλαβε να φροντίζει από την ημέρα που η μητέρα του αποδήμησε εις Κύριον. Παράλληλα, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με το μοναχογιό της διαζευγμένης φίλης του, ο οποίος και τον απεχθάνεται. Η Μαρίζ, η μεγάλη του αδερφή, με την οποία ουδέποτε είχαν τις καλύτερες σχέσεις, νιώθει ότι ο έγγαμος βίος έχει πάψει προ πολλού να τη «γεμίζει», καθώς ο σύζυγός της βρίσκεται στην «κοσμάρα» του. Ώσπου μια αλληλουχία από απρόοπτα γεγονότα, με αποκορύφωμα την εμφάνιση ενός αγνώστου, ο οποίος ισχυρίζεται πως φέρνει κακά μαντάτα από το κοντινό τους μέλλον, θα τους δώσουν την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τις ζωές τους και να συσφίξουν τους αδελφικούς τους δεσμούς.

Ένα φροντισμένο, χαμηλών ταχυτήτων και εσωτερικής καύσης δράμα χαρακτήρων, με ευπρόσδεκτες σφήνες μαύρου χιούμορ και επενδυμένο κατά τόπους με ένα εθιστικό ambient score, η δεύτερη αυτή μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Στεφάν Λεφλέρ αποτελεί «γνώριμο έδαφος» τόσο για τον ίδιο, καθώς η πλοκή του διαδραματίζεται στο Κεμπέκ, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όσο και για τους θεατές, καθώς οι καταστάσεις που βιώνουν οι δυσλειτουργικοί του χαρακτήρες, αλλά και το χιονισμένο τοπίο παραπέμπουν σε δημιουργίες σκανδιναβικής, κυρίως, προέλευσης. Η πρωτοτυπία, ωστόσο, του εν λόγω φιλμ έγκειται στο γεγονός ότι ο Λεφλέρ το έχει χωρίσει σε 3 μέρη, σε καθένα εκ των οποίων λαμβάνει χώρα και κάποιο ατύχημα, γεγονός για το οποίο μας προϊδεάζει ο ίδιος, με τη σχετική «επικεφαλίδα». Κατʼ αυτόν τον τρόπο, καταφέρνει να το μπολιάσει απʼ άκρη σʼ άκρη με ένα υπόγειο σασπένς, που εντείνεται στο τελευταίο του ημίωρο, όπου πλέον έχουμε γνωριστεί με τους δύο κεντρικούς ήρωες τόσο, ώστε να μας ενδιαφέρουν οι τύχες τους. Άλλωστε, μέσα σε ένα τόσο παγερό και, φαινομενικά, κενό συναισθημάτων περιβάλλον, ακόμη και οι πιο μικρές στιγμές οικειότητας αποκτούν πολλαπλάσια σημασία. Δες το την Πέμπτη 22/9 στο Αττικόν (18.00)

Χάρης Παπαπαναγιώτου

Senna (8/10)

Σκηνοθεσία: Ασίφ Καπάντια

Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ που κέρδισε στο Sundance και δεν βρήκε διανομή στην χώρα μας – αυτό και αν είναι περίεργο. Η βρετανική παραγωγή είχε πρόσβαση σε αρχεία που μέχρι τώρα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας και αυτό είναι μεγάλο προσόν αφού σε βοηθά να καταλάβεις ότι ο Senna δεν ήταν απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν και είναι κάτι περισσότερο. Ένας πρωτοπόρος που η σκέψη του σε σχέση με το πάθος του ήταν ανεξάντλητη, όπως άλλωστε και το οδηγικός του οίστρος. Ο μεγαλύτερος όλων, ο θεός στην Βραζιλία έμπαινε σε ένα προσωπικό τούνελ όπου υπήρχαν μυστικά που τον καθοδηγούσαν να σπάει ρεκόρ και τον τσαμπουκά των αντιπάλων. Με τον θάνατο του κατάφερε να ανεβάσει κατακόρυφα την ασφάλεια στην Φόρμουλα 1 και σε αυτό το ντοκιμαντέρ καταλαβαίνεις πως συνέβη αυτό και πως προσπαθούσε να αλλάξει τα δεδομένα σε κάθε επίπεδο. Αν και εκ των πραγμάτων η συναισθηματική φόρτιση για όσους τον έχουν είδωλο είναι δεδομένη, ο σκηνοθέτης έχει μια τάση προς το μελό και αυτό δεν πάει ούτε σε ένα ντοκιμαντέρ ούτε στον μεγάλο Ayrton.

Γιάννης Τσάκαλος (8/10)

Μερικές φορές οι σκηνοθέτες ευνοούνται από το θέμα τους. Ο Ασίφ Καπάντια ίσως ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Νέος δημιουργός που έως τώρα δεν είχε ακουστεί τόσο, αλλά με αυτό το ντοκιμαντέρ θα τον μάθουν όλοι. Πρόκειται για τη ζωή του Σένα στα χρόνια του πρωταθλητισμού, της κόντρας με το Αλαίν Προστ και της πολιτικής διαμάχης στους κόλπους της FIA. Αυτές τις πτυχές διερευνά με επιτυχία ο σκηνοθέτης μα κεντρικό πρόσωπο είναι ο ίδιος ο οδηγός είτε μέσα από εκτενή στιγμιότυπα των αγώνων του, είτε από παλιές συνεντεύξεις ακόμα κι από πλάνα της οικογενειακής του ζωής. Το πορτραίτο που προκύπτει είναι ενός σκεπτόμενου ανθρώπου και επαγγελματία, μιας προσωπικότητας κι όχι ενός ακόμα σελέμπριτι οδηγού. Με επιδέξιο μοντάζ και λεπτομερές αρχείο, ο Καπάντια οδηγεί το θεατή με το κοντέρ στο τέρμα σ’ αυτό το συναρπαστικό έργο, στη δόξα και την τραγωδία του αθλητή φτιάχνοντας έτσι ένα από τα καλύτερα sport movies που έχετε παρακολουθήσει ποτέ. Δες το την Δευτέρα 19/9, στο Απόλλων (10.30 μ.μ.)

Mιχάλης Κωνσταντέλλης (8/10)

Μarketa Lazarova (9,5/10)

Σκηνοθεσία: Φράντιτσεκ Βλάτσιλ

Παίζουν: Γιόζεφ Κέμρ, Μάγκνα Βασάριοβα

Ο γιος του παραβατικού Κόζλικ, Μίκολας προσπαθεί να πείσει το γείτονα του Λαζάρ να συστρατευθεί μαζί του, σε πόλεμο εναντίον του Βασιλιά. Όταν οι προσπάθειες του αποτύχουν και δαρμένος επιστρέφει πίσω, ο Κόζλικ αποφασίζει να εκδικηθεί απάγοντας τη κόρη του Λαζάρ, Μαρκέτα. Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Βασιλιά βρίσκονται στο κατόπι του. Συγγενικής σύλληψης και φιλοσοφίας με την ιδιοφυία ενός Saragossa Manuscript, πλην των αδυσώπητων κωμικών διηγήσεων και της οργανικότερης αφηγηματικής πολυπλοκότητας όλων των εποχών, η Μαρκέτα Λαζάροβα πείθει με το παραπάνω για το τίτλο της σπουδαιότερης τσέχικης ταινίας που γυρίστηκε ποτέ. Μεσαιωνικό έπος πάνω στη κόντρα του παγανισμού της χυδαιότητας, της no future καλοπέρασης και ευδαιμονίας, της πρωτόγονης ορμής και της δύναμης των συμβόλων να ξετρυπώνουν από παντού με το Χριστιανισμό, που δεν ανέχεται όλη αυτή την πανηδονιστική αναρχία και έρχεται να διατυπώσει και να επιβάλει το δικό του οργανωμένο σύστημα αξιών. Εικαστικά άψογη και σκηνοθετικά αεικίνητη με πλάνα πολικής τελειότητας να συναγωνίζονται δυνατές εικόνες δασικής ομορφιάς, σοκαριστικά ασυγκράτητη στα 158 λεπτά που πασχίζει να εντάξει το διφορούμενο των πολλών χαρακτήρων της, είναι από τις περιπτώσεις που το κλισέ περί γιορτής του σινεμά λειτουργεί στην εντέλεια.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης

The Ballad of Genesis and Lady Jaye (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Μάρι Λόζιερ

Παίζουν: Νιλ Άντριου Μέγκσον, Ζακλίν Μπρέγιερ

Ο Τζένεσις Π- Όριτζ, ιδρυτικό μέλος των industrial πειραματικών πρωτοπόρων Throbbing Gristle και στη συνέχεια των Psychic Tv γνωρίζει και ερωτεύεται τη Ζακλίν Μπρέιερ. Γίνονται σύντροφοι στη ζωή και μαζί υλοποιούν ένα φιλόδοξο καλλιτεχνικό επιχείρημα που ονομάζουν Πανδρόγυνο, με σκοπό την δυνατότερη σύγκλιση των εξωτερικών τους χαρακτηριστικών και τη δημιουργία ενός νέου όντος, σε δυο σώματα. Το σχέδιο περιλαμβάνει πλαστικές, προσθετικές στήθους και ένα lifestyle που στοχεύει στην εκατέρωθεν απορρόφηση και διαλογή στοιχείων, με σκοπό μια καινούργια ενιαία ταυτότητα που θα ορίζει την οντολογική τους ταύτιση. Το χρονικό της παράξενης αυτής σχέσης, στα όρια του φετιχιστικού ρομαντισμού ξετυλίγεται μέσα από στιγμές τρυφερής καθημερινότητας, καλλιτεχνικού παροξυσμού και κωμικής δημιουργικής τρέλας που εξυψώνουν τη δύναμη του μοναδικού έρωτα και ανταποδίδουν δυνατές συγκινήσεις, βοηθούμενων και των σκληρών δραματουργικών εξελίξεων. Η πίστη του Μέγκσον ότι η σχέση αυτή συνεχίζει να έχει την εξελισσιμότητα που της αξίζει, ακόμα και με κόντρα τους φυσικούς νόμους, είναι ειλικρινά καταπραϋντική και καθόλου θλιβερή.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης

Submarine (5,5/10)

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Αγιοάντε

Παίζουν: Γκρεγκ Ρόμπερτς, Γιασμίν Πέιτζ, Σάλι Χόκινς, Νόα Τέιλορ, Πάντι Κονσαντάιν

Το Submarine λοιπόν, με το υπέροχο soundtrack από τον Άλεξ Τέρνερ (Arctic Monkeys, Last Shadow Puppets) που θεωρήθηκε σαν «η καλύτερη αγγλική ταινία της φετινής χρονιάς» και μπορεί και να είναι. Στη δεκαετία του '90, στο Σουόνσι της Ουαλίας, ένας δεκαπεντάχρονος ερωτεύεται το κορίτσι με το κόκκινο παλτό και μαζί αρχίζουν να ζουν την ενηλικίωση ώσπου μπλέκονται οικογενειακά προβλήματα και το πράγμα στραβώνει. Υπέροχες σκηνές και στυλ από τον Ρίτσαρντ Αγιοάντε που θα πρέπει να τον έχεις τσεκάρει σαν ηθοποιό στο «The I.T. Crowd», σε ένα γλυκό, μελαγχολικό, σχεδόν εθιστικό φιλμ με καταπληκτική κινηματογράφηση, ιδιότυπο χιούμορ να υποφόσκει σχεδόν σκηνή παρά σκηνή της ταινίας, δύο νεαρούς πρωταγωνιστές που τους είχες φίλους σου (ή αδιαφορούσες για την πάρτη τους, γούστα είναι αυτά...) όταν ήσουν πιτσιρίκος/πιτσιρίκα, καρικατούρες γονείς (γιατί έτσι φαίνονται οι γονείς στα μάτια σου όταν είσαι 15χρονος) και τρομερό στυλ, ειδικά ενδυματολογικά. Και φοβερά φωτογραφημένο.

Aπόστολος Κίτσος (8,5/10)

Ένας έφηβος προσπαθεί να χάσει τη παρθενιά του με μια συμμαθήτρια και να αποτρέψει το νεανικό έρωτα της μητέρας του να επανέλθει στη ζωή της διαλύοντας την οικογένεια του. Κάθε ιστορία ενηλικίωσης μυθοπλαστική ή αυτοβιογραφική δεν αποτελεί απαραίτητα και μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ιδέα, άποψη που προφανώς δεν συμμερίζεται ο newcomer στις μεγάλου μήκους σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Αϊογουάντι και όχι Αγιάντ όπως βολικά απέδωσε το επώνυμο του το ωρολόγιο πρόγραμμα. Ο 15χρονος Όλιβερ ξέρει πότε έκαναν τελευταία φορά σεξ οι γονείς του, προτιμάει τη ζωή μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας από τη δική του και προσπαθεί να κερδίσει την αγαπημένη του Τζορντάνα ζητώντας την υποστήριξη της στις ερωτικές ατασθαλίες της μητέρας του. Είναι αλλόκοτος, ιδιόρρυθμος, ανασφαλής, νευρωτικός .

Τίποτα πιο αδόκιμο από μια teenage εκδοχή του Γούντι Άλεν με φόντο τη βρετανική επαρχία και μάλιστα χωρίς ίχνος από τις πνευματώδεις ατάκες ή το σαρκαστικό ύφος του χειμαρρώδη Νεοϋορκέζου. Το σενάριο πελαγοδρομεί, η ενδυματολόγος Σαρλότ Γουόλτερ αφήνει τους χαρακτήρες να κυκλοφορούν στην ύπαιθρο και στα εσωτερικά ντεκόρ με τα παλτά τους σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και η υπεύθυνη του κάστινγκ Κάρεϊ Λίντσει Στιούαρτ μας χαρίζει το πιο ετερόκλητο σε βαθμό φαιδρότητας συζυγικό ζεύγος της μεγάλης οθόνης εδώ και πολύ καιρό: τους Νόα Τέιλορ και Σάλι Χόκινς. Με όλα τα παραπάνω καταλαβαίνετε γιατί ο δια χειρός Αϊογουάντι ...μικρός κύριος Τέιτ (αυτό είναι το επώνυμο του πιτσιρικά σύμφωνα με το σενάριο) οδηγεί το υποβρύχιο όχι απλά στα ρηχά αλλά κατευθείαν στη στεριά.

Νίκος Νικολαϊδης (2/10)

L'Apollonide (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μπονελό

Παίζουν: Χάφσια Χαρζί, Σελίν Σαλέτ, Τζασμίν Τρινκά

Τα βαριά αρώματα της στροφής του 19ου αιώνα σε ένα πορνείο στο Παρίσι μετατρέπονται σε μια λυπημένη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σε αυτό το ατμοσφαιρικό κύκνειο άσμα. Ένας ελεγειακός χαιρετισμός στον αφανισμό των fin-de-siècle οίκων ανοχής του Παρισιού και μια ποιητική κριτική του εμπορίου λευκής σαρκός, το House of Tolerance συναρπάζει με την εξαιρετική ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης και αποκρούει με το σκληρό θέαμα των νέων γυναικών που είναι παγιδευμένες σε μια ζωή από την οποία δεν υπάρχει σχεδόν καμία διέξοδος. Παρά το πλούσιο γυμνό, δεν υπάρχει τίποτα sexy για έναν σύγχρονο θεατή. Πρόκειται για ένα οπτικό στυλ με πολύ μεγάλη επιρροή από το καλλιτεχνικό στυλ του Μανέ, Μονέ και Toulouse-Lautrec.Οι σκηνές κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι πιο ρεαλιστικές και όλα εξανθρωπίζονται στο φυσικό φως εμποτίζοντας τα πάντα με μια περίεργη ψυχρότητα σε αντίθεση με τα ζεστά χρώματα των νυχτερινών λήψεων που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν το βράδυ, και κάνουν την ημέρα μια αρένα της ασφάλειας. Η πιο αμφίβολη καλλιτεχνική επιλογή της ταινίας - αν και αυτό κατά την γνώμη μου τις έδωσε πολλά credits- είναι η αναπάντεχη χρήση της σύγχρονης μουσικής σε πολλές κρίσιμες σκηνές. Ο πόνος και ο συναισθηματικός θρήνος των Moody Blues με το « nights in white satin» είναι μια ισχυρή δήλωση ότι αυτή δεν είναι απλά μια ταινία περιόδου, αλλά μια σύγχρονη τραγωδία, που μας αφορά όλους...

Άννα Δημητρίου

Οslo, 31 August (7/10)

Σκηνοθεσία: Γιόακιμ Τρίερ

Παίζουν: Άντερς Ντάνιελσεν, Ίνγκριντ Ολάβα

Ο Άντερς αφήνει για μια ημέρα το κέντρο απεξάρτησης. Το πρωί θα συναντήσει ένα στενό του φίλο, το μεσημέρι θα περάσει μια συνέντευξη για τη θέση του αρχισυντάκτη ενός περιοδικού, το απόγευμα θα συναντήσει αντί για την αδελφή του την ερωτική της σύντροφο και το βράδυ θα πάει στο πάρτι μιας παλιάς του γκόμενας και από εκεί για clubbing με κάποιους γνωστούς. Μην είστε όμως σίγουροι ότι όλα αυτά συμβαίνουν την ημερομηνία που δίνει το τίτλο της στη ταινία αφού ο δεύτερος γνωστότερος Τρίερ της Σκανδιναβίας μας κλείνει με νόημα το μάτι. Διασκευάζοντας ελεύθερα το μυθιστόρημα Le Feu Follet του Pierre Drieu La Rochelle στο οποίο στηρίχτηκε και ο Λουί Μαλ στη ταινία του 1963 H φλόγα που τρεμοσβήνει, σκιαγραφεί πεσιμιστικά το πορτραίτο ενός παραστρατημένου. Ένας πρώην χρήστης επιστρέφει στη real life δίχως τη παραμικρή κάλυψη συναισθηματική , οικογενειακή ή επαγγελματική. Το καλοκαιρινό Όσλο, η πόλη του, έχει γίνει μια ουδέτερη ζώνη στην οποία θα κάνει μια απόπειρα διαβίωσης το ίδιο ενοχικά και απελπισμένα με την εποχή των καταχρήσεων.

Ο Τρίερ εστιάζει με ρεαλισμό και οξυδέρκεια στο δράμα μιας συνειδητοποιημένης αποτυχίας και αναγάγει τη νορβηγική πρωτεύουσα ως ένα συμπρωταγωνιστή σε όσα διαδραματίζονται με τα καλοσχεδιασμένα εξωτερικά γυρίσματα. Την ίδια στιγμή εκπλήσσει με την ευρηματική μίξη ήχου και εικόνας των σκέψεων του πλήθους στις σιωπηλές μοναχικές στιγμές του κεντρικού χαρακτήρα που μετατρέπονται σε έναν άτυπο και ίσως το πιο ειλικρινή συνομιλητή του. Ο Άντερς Ντάνιελσεν Λίε πρωταγωνιστής και στο πρώτο φιλμ του σκηνοθέτη REPRISE σηκώνει το βάρος ολόκληρης της ταινίας στις πλάτες του δεν απουσιάζει άλλωστε από καμία σκηνή της. Με εσωτερικότητα , αξιοσημείωτη εκφραστική πειθαρχία και χωρίς μελοδραματικά τερτίπια ο ήρωας που ενσαρκώνει κερδίζει τη συμπόνια και τη κατανόηση του θεατή.

Νίκος Νικολαϊδης

Underwater Love (1/10)

Σκηνοθεσία: Σίντζι Ιμαόκα

Παίζουν: Σάουα Μασάκι, Γιοσίρο Ουμεζάουα

35χρονή γιαπωνέζα γνωρίζει ένα Κάππα (πλάσμα της γιαπωνέζικης μυθολογίας – μίσος άνθρωπος, μισός χελώνα) και ανακαλύπτει ότι είναι ένας παλιός συμμαθητής της, ο Αόκι, που πνίγηκε όταν ήταν 17 χρονών. Έτσι αρχίζει ίσως η πιο περίεργη ταινία του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X, μιας μίξης σοφτ πορνό και μιούζικαλ, το Underwater Love θεωρείται μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές του είδους pinku eiga. Μη περιμένεις να δεις το αριστούργημα των εφτά θαλασσών. Ούτε καν μια απλά καλή ταινία. Η ταινία δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει πέρα από το να γελάσεις με όσα βλέπεις: σεξ με ανθρώπους χελώνες, τραγούδια εξωφρενικά χάλια που αρχίζουν ακόμα και στις πιο ακατάλληλες στιγμές, πρωκτικά μαργαριτάρια, έναν Θεό του Θανάτου χίπη και ότι άλλο μπορεί να φανταστείς. Πολλοί θα γελάσουν με όσα συμβαίνουν, άλλοι πάλι απλά θα την μισήσουν αφού η ταινία θα τους χαλάσει την αισθητική. Το μόνο που έχεις να κάνεις για να την απολαύσεις είναι απλά να πας με παρέα και να αφεθείτε στον σουρεαλισμό της και να γελάσετε με την ψυχή σας με αυτά που βλέπετε. Αλλιώς ετοιμάσου να φύγεις μέσα στα πρώτα 5 λεπτά.

Χρήστος Μπακατσέλος

Win Win (6/10)

Σκηνοθεσία: Τομ ΜακΚάρθι

Παίζουν: Πολ Τζιαμάτι, Έιμι Ράιαν, Τζέφρι Τάμπορ

Άμα έχεις τον Πολ Τζιαμάτι πρωταγωνιστή τύφλα να έχει ο Κέβιν Σπέϊσι. Ναι, ο Τζιαμάτι είναι το μεγάλο ατού του Win win και το καταλαβαίνεις από το πρώτο λεπτό. Υποδύεται ένα οικογενειάρχη δικηγόρο που βρίσκεται πολύ κοντά σε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, ώσπου η κηδεμονία ενός υπερήλικα του δίνει το έξτρα εισόδημα που του λείπει. Η ιστορία περιπλέκεται όταν ο εγγονός του υπερήλικα μπαίνει απότομα στην οικογένεια και μάλιστα γίνεται ο καλύτερος/ νικηφόρος μαθητής στην ομάδα πάλης που εκπαιδεύει. Σε ένα φιλμ όπου η έννοια της νίκης και της οικογένειας αλλάζει διαρκώς – ομολογώ με ευστοχία – η υποκριτική δεινότητα τόσο του Τζιαμάτι όσο και του πιτσιρικά συμπρωταγωνιστή του σε οδηγεί εκ του ασφαλούς και σε βοηθά στην κατανόηση των προβλημάτων που τίθενται με ένα τρόπο - αμερικάνικα – γοητευτικό. Οι όψεις της οικογένειας εναλλάσσονται διαρκώς πάνω σε διαφορετικές συνθήκες, με άλλα μέλη κάθε φορά και λαμβάνεις μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα των σχέσεων, τόσο για την ισχύ αλλά και ως προς την επιρροή που ασκείται στα μέλη. Η πάλη και η ικανότητα του νεοφερμένου μέλους είναι απλώς η αφορμή για βγουν τα προβλήματα στην επιφάνεια. Το σενάριο και ο ρυθμός δεν θα σε απογοητεύσουν σε μια ταινία ισορροπημένη που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.

Γιάννης Τσάκαλος