Νύχτες Πρεμιέρας-Πέμπτη 15/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 16 Σεπτεμβρίου 2011, 16:10

Το MOVE IT βρέθηκε και στην επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας με το υπέροχο «L’artist» του Μισέλ Χαζαναβίτσιους, αλλά και την χθεσινή πρώτη ημέρα (Πέμπτη 15/9), με τους συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού να παρακολουθούν πέντε συνολικά φιλμ, με τις εντυπώσεις τους να ακολουθούν παρακάτω.

Δύο ταινίες από το διαγωνιστικό πρόγραμμα (Οn the ice και Medianeras) που αν και προέρχονται από τα δύο άκρα της αμερικανικής ηπείρου έχουν ως κοινό σημείο ότι οι σκηνοθέτες τους τις είχαν αρχικά παρουσιάσει ως μικρού μήκους ταινίες στο παρελθόν αποτέλεσαν τις πρώτες μας επιλογές. Προβάλλονται και απόψε για δεύτερη φορά σε Δαναό 2 και Απόλλων αντίστοιχα. Επίσης ένα ντοκιμαντέρ και ένα... ψευδο... ντοκιμαντέρ (Hit so hard και Killing Bono)!

Το www.moveitmag.gr συνομίλησε χθες και με την Νάντια Τας, σκηνοθέτιδα του «Matching Jack», συνέντευξη που θα απολαύσετε προσεχώς. Η προσέλευση του κοινού ήταν συγκριτικά μεγάλη στις πρωϊνές προβολές, όχι και τόσο έντονη στον Δαναό το βράδυ, κάπως καλύτερα τα πράγματα σε Αττικόν και Απόλλων. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος Νικολαϊδης:

«Η 17η διοργάνωση για τις Νύχτες Πρεμιέρας και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ξεκίνησε τη Τετάρτη το βράδυ με την ταινία Τhe Artist τη τρίτη και ασφαλώς πιο arthouse συνεργασία του σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους με το πρωταγωνιστή Ζαν Ντεζαρντέν μετά τα «ΟSS 117, Αποστολή στο Κάιρο» και «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το... Ρίο, Μυστικός Πράκτορας ΟSS 117». Τη χθεσινή πρώτη ημέρα των προβολών το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η αθρόα προσέλευση θεατών στις πρωινές προβολές παρά το ότι ήταν μία εργάσιμη και η θερμοκρασία έφτανε στους 36 βαθμούς . Από τη προπώληση εισιτηρίων έχουν αρχίσει να διαφαίνονται τα συντομότερα sold out προς τα εκεί κινούνται τόσο το Senna του Ασίφ Καπάντια όσο και το The Ides of March του Τζορτζ Κλούνεϊ. Για ότι νεότερο σχετικά και για να αποφύγετε τη ταλαιπωρία θα σας ενημερώσουμε και τις επόμενες ημέρες .Ήδη έχουν αρχίσει να καταφτάνουν και οι πρώτοι καλεσμένοι από το εξωτερικό . Η αρχή έγινε με την ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Νάντια Τας την οποία συναντήσαμε και η οποία μας μίλησε τόσο για τη νέα της ταινία Matching Jack που θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες ως το τέλος του 2011 όσο και για το υπόλοιπο καλλιτεχνικό της έργο...»

Μην ξεχνάς τους διαγωνσμούς του MOVE IT για Submarine, The Trial, Je suis un no man's land και Marketa Lazarova που τρέχουν ΕΔΩ

Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

TI EIΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

L’artist (9/10)

Σκηνοθεσία: Μισέλ Χαζαναβίτσιους

Παίζουν: Ζαν Ντιζαρντέν, Μπερενίς Μπεγιό, Τζον Γκούντμαν, Πενέλοπε Ανν Μίλερ

Τι είναι η μαγεία του κινηματογράφου; Σήμερα πολλές ταινίες προσπαθούν να μας σαγηνέψουν με εντυπωσιακά εφέ και τρισδιάστατα πλάνα. Αλλά, πραγματικά από το πουθενά, έρχεται το The Artist για να μας μεταφέρει στην αθώα, μαγική εποχή του σινεμά. Στα τέλη της δεκαετίας του 20 στο Χόλιγουντ ένας σταρ του βωβού κινηματογράφου ο Τζορτζ Βάλεντιν βρίσκεται στον ζενίθ της καριέρας του. Γνωρίζει ξαφνικά την Πέππι όπου οι παπαράτσι την αναδεικνύουν σε σταρ σε μια εποχή όπου το Χόλιγουντ βρίσκεται στο μεταίχμιο των βωβών σε ομιλούσες ταινίες. Η ταινία είναι γυρισμένη σαν μια παλιά βωβή ταινία με κάδρο 1:33 πλαισιωμένη με μια υπέροχη ορχηστική μουσική. Οι ερμηνείες είναι όλες υπέροχες ενώ αυτή που ξεχωρίζει είναι του Ντουζαρντίν στον πρωταγωνιστικό ρόλο όπου κέρδισε το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου στις Κάννες. Μια ταινία που θα λατρέψουν όλοι όσοι αγαπούν τον κινηματογράφο με την γοητεία της από την πρώτη κιόλας στιγμή. Παίζεται και το Σάββατο 17/9, Δαναός 1, 5.45 μ.μ.

Χρήστος Μπακατσέλος

Medianeras (5,5/10)

Σκηνοθεσία: Γκουστάβο Ταρέτο

Παίζουν: Πιλάρ Λόπεζ Ντε Αγιάλα, Ινές Έφρον, Ράφα Φέρρο.

Πόσο εύκολα μιλάς για τη μοναξιά των τριαντάρηδων; Τι ρόλο παίζει μια μητρόπολη για τη ζωή μας; Πως το αστικό τοπίο επηρεάζει την ψυχοσύνθεση μας; Μπορεί ο έρωτας να τα αλλάξει όλα; Βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία καταλαβαίνεις ότι ο Γκουστάβο Ταρέτο (σκηνοθέτης) έχει τον τρόπο του να σε ελκύσει μέσα σε ένα σύμπαν που σου είναι τόσο γνωστό, φτάνει να είσαι κάτοικος μιας μεγάλης πόλης που βιώνεις την μοναξιά και την παρακμή της δυτικού τρόπου ζωής. Η μοναχικότητα, η αγοραφοβία, το άγχος της αναζήτησης ερωτικού συντρόφου δίνονται με ένα τρόπο άκρως ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό/ φιλοσοφικό.

Ο σκηνοθέτης ασχολείται με τη ζωή ενός άνδρα και μιας γυναίκας που κινούνται παράλληλα, έχουν παρόμοια συναισθήματα και ανησυχίες, τριγυρνούν στην ίδια γειτονιά και πάνε ψυχαναγκαστικά στην πισίνα, χωρίς να γουστάρουν το πριν και το μετά. Αναζητούν κάτι που θα τα αλλάξει όλα και το μοναδικό που σπάει το σκληρό κέλυφος της μοναχικότητας είναι ο έρωτας. Το ανθρώπινο μεγαλείο, παρόμοιο με το φυτό που βρίσκει τρόπο να αναπτυχθεί ακόμα και στο ράγισμα ενός τσιμεντένιου τοίχου. Δύσκολο αλλά όχι απίθανο. Έρχονται κοντά όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί η ίδια η πόλη και η αρχιτεκτονική της τους απομακρύνει τόσο που τελικά τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο. Με υπέροχη φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες, σωστό ρυθμό και σενάριο κέντημα δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Μόνο που το γλυκερό φινάλε χαλάει λίγο την συνταγή. Όχι τόσο που να ακυρώσει την γοητεία της.

Γιάννης Τσάκαλος (7/10)

Η ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ζουν σε γειτονικές πολυκατοικίες και που οι προσωπικές τους ζωές θα διασταυρωθούν στο ρομαντικό φινάλε της ταινίας. Ντεμπούτο στα 46 για έναν Αργεντινό δημιουργό που στοιχηματίζεις ότι εκτός από κινηματογράφο έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική με τον τρόπο που αναπτύσσει τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και των κτιριακών όγκων που τους προστατεύουν-παγιδεύουν.

Αυτό το στοιχείο είναι το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την άχρωμη ερωτική κομεντί που δεν ξεφεύγει από τα κλισέ για τη μοναξιά στη μεγαλούπολη , την απομόνωση που προξενεί το διαδίκτυο ,τις φοβίες και τις νευρώσεις των δύο φύλων και το ρόλο της τύχης στις ζωές και στις σχέσεις τους. Το voice over των δύο πρωταγωνιστών ανάμεσα τους η Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα (Αλατρίστε, Baby Love, Στην πόλη της Σύλβια) διαθέτει λογοτεχνική φινέτσα και εύστοχη κοινωνιολογική παρατήρηση σε αντίθεση με τις αμιγώς διαλογικές σκηνές που φανερώνουν πολλές αδυναμίες. Ο Ταρέτο δεν πείθει ότι μπορεί να μεταφέρει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες τη φρεσκάδα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου με ανάλογη θεματολογία , ο αισιόδοξος επίλογος αφήνει μετέωρο το φιλμ όσο για το τίτλο του παραμένει αν το καλοσκεφτείς κυριολεκτικά και μεταφορικά αδικαιολόγητος.

Νίκος Νικολαϊδης (4/10)

Hit So Hard (7/10)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Έμπερσολ

Εμφανίζονται: Πάτι Σέμελ, Κόρτνεϊ Λοβ, Κερτ Κομπέιν

Αν και στην αρχή υπήρχαν κάποια προβλήματα με τον ήχο της αίθουσας Δαναός 1, τα οποία βέβαια διορθώθηκαν, εν τέλει το «Hit so hard» μας αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο. Η ευαίσθητη, ρομαντική και ειλικρινής γυναικεία σκοπιά στις παρυφές της grunge σκηνής του Seattle του’90, διαφορετική από όσες ξέραμε μέχρι τώρα. Ένα ντοκυμανταίρ που ξεκινά ως μουσικό και καταλήγει να γίνεται κοινωνικοπολιτικό, αφού η δυναμική ντράμερ των Hole, Patty Schemel, ξετυλίγει τις σκοτεινές πτυχές της ζωής της, πίσω από τα φώτα και τη δόξα. Οι διακρίσεις που έζησε λόγω των γκέι καταβολών της, η απόρριψη, η κοινωνική περιθωριοποίηση, η φιλία της με τον Kurt Cobain, η αγάπη για τη μουσική, το αλκοόλ και εν τέλει τα ναρκωτικά, ο εθισμός, η ακροβασία μεταξύ ζωής και θανάτου, ο αντίκτυπος του θανάτου των Kurt Cobain και Kristen Pfaff (και πόσων άλλων ακόμα..) από τον εφιάλτη της πρέζας και ο εξευτελισμός.

Η ξεφτισμένη «γυμνή αλήθεια» γυρισμένη με μια κάμερα... Από τη σκηνή και τις περιοδείες, στο δρόμο. Από τη δόξα στο μηδέν, από την αναγνώριση στην ταπείνωση , στα παγκάκια και στις λεωφόρους ζητιανεύοντας τη δόση της, κάνοντας ακόμα και την πόρνη, προκειμένου να ικανοποιήσει την ανάγκη της. Αυτή είναι η Patty Schemel, η δυναμική γυναίκα με την πολυτάραχη ζωή που εθίζεται, ξεκινά το κυνήγι μαγισσών, φτάνει ξυστά στα όρια του θανάτου και γυρνά πάλι πίσω.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κοινωνικό documentary σοκαριστικά αληθινό, που τολμά να μιλήσει ταυτόχρονα για το είδος της Grunge, τις καταχρήσεις και την γενιά εκείνη που μεσουράνησε το’90 στο Seattle, αλλά και για το φεμινισμό, την αντιμετώπιση που είχε από το κοινωνικό καθεστώς μια γυναίκα ντράμερ αλλά και τις απορρίψεις που έζησε η Schemel ως λεσβία, καθώς επίσης και για την πικρία της για την κηδεμονία της Courtney Love και για τον τρόπο την αντιμετώπισαν οι bandmates της όταν εκείνη έφυγε από τους Hole. Αυτό που κάνει την ταινία ξεχωριστή, πέραν του ότι για μια φορά βγαίνει και μιλάει μια γυναίκα μουσικός, μια γκέι μουσικός, είναι η ταπεινότητα με την οποία περιγράφονται όλα αυτά.

Στα πλήν, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας και η κοιλιά που έκανε η ταινία περίπου στα μέσα της –και οι πολλές και ορισμένες φορές κουραστικές λεπτομέρειες για τις ερωτικές καταβολές της Schemel που την καθιστούν έως και βαρετή σε κάποιες σκηνές– αλλά και η «εμπορική» χρήση σκηνών από την οικογενειακή ζωή του Cobain με την Love αλλά και κυρίως με την μικρή του κόρη Francis, οι οποίες φαίνονται σαν να χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να αυξήσουν τις πωλήσεις στις κινηματογραφικές αίθουσες. Επίσης, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι σε ολόκληρη την ταινία δεν βλέπουμε πουθενά τον ντράμερ των Nirvana, Dave Grohl, αν και είναι γνωστή η αντιπάθεια που τρέφει στην χήρα του Cobain, αλλά και του συγκροτήματός της...

Ειρήνη Κατσαρά

Killing Bono (6/10)

Σκηνοθεσία: Νικ Χαμ

Παίζουν: Μπεν Μπαρνς, Ρόμπερτ Σίχαν, Πιτ Ποστλθγουεϊτ

Το Killing Bono είναι πάνω απ’ όλα διασκεδαστικό. Παίρνει και αυτό τη θέση του σε μια άτυπη κατηγορία «μουσικών» ταινιών όπως τα «The Commitments» και «Velvet Goldmine» και τις αληθινές ιστορίες του « Backbeat» και τουντοκιμαντέρ «Anvil! The Story of Anvil». Μπάντες που αναζήτησαν τη δόξα, αλλά μόλις την άγγιξαν… Και αυτό, αληθινή ιστορία είναι. Το 1976 στο Δουβλίνο, δύο φίλοι ροκάδες, θέλουν να φτιάξουν μπάντες και ξεκινά μια «ευγενής» κόντρα μεταξύ του, ξεκινώντας και οι δύο από το μηδέν. Ο ένας με το όνομα Paul Hewson ζητά από τον Neil McCormick να του παραχωρήσει τον κιθαρίστα αδελφό για πέμπτο μέλος της μπάντας του. Εκείνος, του λέει όχι αλλά ταυτόχρονα το κρύβει από τον αδελφό του… Η καταραμένη μοίρα αλλάζει το… όνομα του Hewson σε… Μπόνο και της μπάντας του σε U2! Τη συνέχεια τη ξέρετε.

Οι U2 κάθε χρόνο γίνονται μεγαλύτεροι, οι Shook up-η άλλη μπάντα- δε πάνε πουθενά. Ζήλεια και φθόνος, μαζί με παλιομοδίτικο ρομαντισμό, αγάπη για τη μουσική και χιούμορ. Σε άλλου είδους ταινία, μπορεί και να μελαγχολούσες με όσα συμβαίνουν στους δύο βασικούς ήρωες. Εδώ όχι. Μη φανταστείτε καμιά «τρελή» κωμωδία με κάθε είδους κλισέ. Οι ατάκες μετράνε εδώ. Και είναι πολλές! Εάν δεν έχεις πραγματικό «κόλλημα» με τη μουσική, δεν κατέχεις τίποτα περί U2, δεν θα καλοπεράσεις, δεν θα καταλάβεις πολλά «inside jokes». Στην αντίθετη περίπτωση, όλα καλά. Εδώ θα δείτε και την τελευταία εμφάνιση του μεγάλου Πιτ Πόστλθουέιτ ως γκέι σπιτονοικοκύρη και τον Μάρτιν Μακ Καν να είναι «φτυστός» ο Μπόνο! Και ναι, οι ίδιοι οι U2, έχουν δώσει την "ευλογία" τους... Παίζεται και σήμερα, Παρασκευή 16/9, στον Δαναό 2, στις 8.30 μ.μ.

Γιάννης Λυμπέρης

On the ice (5/10)

Σκηνοθεσία: Άντριου Οπέχα ΜακΛιν

Παίζουν: Τζόσια Πάτκοτακ, Φρανκ Ίρελαν

Ένα καλοκαιρινό πρωινό στην Αλάσκα τρεις φίλοι φεύγουν για ψάρεμα φώκιας . Ένας καυγάς μεταξύ τους οδηγεί στη δολοφονία του ενός και οι άλλοι δύο αποφασίζουν να αποκρύψουν την αλήθεια. Ύστερα από ένα ανιαρό πρώτο ημίωρο όπου το μόνο που μπορείς να προσέξεις είναι ότι η νεολαία σε αυτή την απομονωμένη περιοχή της Αλάσκας δεν διαφέρει καθόλου από την αντίστοιχη μιας φτωχογειτονιάς στο Μπρούκλυν για παράδειγμα, έρχεται το επεισόδιο που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας και της ζωής των βασικών χαρακτήρων.

Ο Μακλέιν αδιαφορεί για την αστυνομική ίντριγκα εστιάζοντας στη ψυχολογική διερεύνηση των δύο εφήβων και ποντάρει υπερβολικά στην αύρα και τους νωχελικούς ρυθμούς που του προσφέρει η γενέθλια γη .Η υποτονική σκηνοθεσία και οι ελάχιστα εκφραστικοί πρωταγωνιστές συντηρούν την ατμόσφαιρα μονοδιάστατα ψυχρή χωρίς να ευθύνονται για αυτό οι πολικές θερμοκρασίες περιορίζοντας την εμβέλεια της ταινίας στα όρια μιας τυπικής φεστιβαλικής πορείας χωρίς περαιτέρω φιλοδοξίες.

Νίκος Νικολαϊδης