Γλυκανάλατο
Για όλους εμάς, κι είμαστε πολλοί, που μεγαλώσαμε με τα Στρουμφάκια, η ταινία λέει περισσότερα από ότι για τον μη-μυημένο θεατή που απλά θα πάει το παιδί του να δει ακόμα μια παιδική ταινία. ‘
Οντως, η πρώτη μεταφορά (θα ακολουθήσει και δεύτερη το 2013) στην μεγάλη οθόνη των θρυλικών μπλε ηρώων του Βέλγου καρτουνίστα Πεγιό (πραγματικό όνομα Πιέρ Καλιφόρ),είναι πολύ πετυχημένη. Τα μικρά πλασματάκια, το Στρουμφοχωριό, τα Μανιταρόσπιτα, ο Δρακουμέλ κι η Ψιψινέλ έχουν αποδοθεί πολύ πιστά και ξυπνούν παιδικές αναμνήσεις από την τηλεοπτική σειρά που όλοι αγαπήσαμε.
Πέρα από την όλη νοσταλγία όμως τα Στρουμφάκια δεν λένε και πολλά. Ο Χανκ Αζάρια ως Δρακουμέλ είναι υπερβολικός στα όρια του γελοίος, ενώ όσο πιο πολύ φτάνει προς το τέλος της η ταινία γίνεται όλο και πιο γλυκανάλατη. O.k. δεν λέω για παιδάκια είναι. Είναι όμως αυτή δικαιολογία; Ποιος είπε ότι μια παιδική ταινία δεν μπορεί να είναι ευφάνταστη, πρωτοποριακή κι υπαινικτική;
Μαρία Κουμουνδούρου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων