Κung Fu Panda 2

Όταν ο Πο βλέπει σε όραμα πως οι πραγματικοί του γονείς τον εγκατέλειψαν όταν ήταν μικρός, αποφασίζει να αναζητήσει την αλήθεια. Την ίδια στιγμή ωστόσο, αναγκάζεται να ηγηθεί εκ νέου της απίθανης ομάδας των «μαινόμενων πέντε», καθώς ο Σεν, ένα σατανικό γαλαζοαίματο παγόνι, απειλεί όχι μόνο να κυριαρχήσει απ’ άκρη σ’ άκρη στην Κίνα με τη βοήθεια ενός πανίσχυρου όπλου δικής του κατασκευής, αλλά και να αφανίσει από προσώπου γης οτιδήποτε έχει σχέση με το kung fu…

Στου kung fu την πόρτα…

Δύο πράγματα ήταν αρκετά για να με κάνουν να υποψιαστώ από την πρώτη κιόλας στιγμή πως στο συγκεκριμένο sequel «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Πρώτον, το ότι είναι γυρισμένο σε 3D και δεύτερον το ότι το σκηνοθετεί η –πως είπατε το ονοματάκι σας;- Τζένιφερ Γιου. Για μερικά λεπτά, βέβαια, και πιο συγκεκριμένα παρακολουθώντας την εναρκτήρια σεκάνς (εμπνευσμένη πιθανότατα από τη δράση κάποιου… Ηρώδη), άρχισα να τρέφω ελπίδες πως ίσως και να είχα κάνει λάθος στην αρχική μου εκτίμηση.

Αλλά όχι. Είχα απόλυτο δίκιο!

Το «Kung Fu Panda 2» είναι μια κλασική, κλασικότατη απόδειξη του ότι «bigger» δεν συνεπάγεται… πάντα και «better» - ιδίως δε σε περιπτώσεις όπως η προκειμένη, όπου bigger είναι μόνο οι σκηνές δράσεις και ο εν γένει σχεδιασμός της παραγωγής, τη στιγμή που η πλοκή, η ανάπτυξη των χαρακτήρων, το σασπένς και πάει λέγοντας παραμένουν σε ισχνά, προβλέψιμα έως αδιάφορα επίπεδα.

Παράλληλα, το χιούμορ είναι τετριμμένο, ενώ η απουσία κωμικού timing είναι παραπάνω από εμφανής σε αρκετές περιπτώσεις (μπορεί και να γέρασα, αλλά δεν βρίσκω τίποτε το αστείο, στο να βλέπω, για παράδειγμα, έναν αρκούδο πάντα να τρώει της χρονιάς του από ένα… ραπανάκι).

Η αλήθεια είναι πως ο Γκάρι Όλντμαν τα πηγαίνει περίφημα στο ρόλο του αρχικακού της ταινίας Σεν (αυτό έλειπε) και η σύντομη παρουσία του Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο του Σίφου, μέντορα του Πο, είναι για μια ακόμη φορά ανεκτίμητη. Από κει και πέρα ωστόσο, η ταινία δεν έχει να προσφέρει παρά ασταμάτητη, φασαριόζικη δράση, χορογραφημένη κατά τρόπο τέτοιο, ώστε περισσότερο να κουράζει, παρά να εντυπωσιάζει. Και, όσον αφορά στο θέμα 3D, δεν μπορώ να πω ότι πείστηκα πως συνέτρεχε κάποιος άλλος λόγος ύπαρξής του στην ταινία, πέρα από τον… εισπρακτικό.

Για να μην τα πολυλογώ, η παρακολούθηση του μετριότατου «Kung Fu Panda 2» με έκανε να επανεκτιμήσω το – σαφώς καλύτερο σε κάθε επίπεδο – πρώτο φιλμ.

Χάρης Παπαπαναγιώτου