Foxcatcher

Η καταρράκωση του αμερικανικού ονείρου

Το ξεγύμνωμα του αμερικανικού ονείρου ή μάλλον ή καταρράκωσή του σε συνιστώσες οδύνης, άρρωστων εμμονών και ταξικής ασυνειδησίας, σε ένα instant classic δράμα, σκηνοθετημένο από τον επιλεκτικό (και γι'αυτό, παραγνωρισμένο) και τελικά ιδιαίτερα ικανό Μπένετ Μίλερ (Capote/2005, Moneyball/2011) που βραβεύτηκε στο φετινό Φεστιβάλ Καννών για την μαεστρική του ικανότητα να σκηνοθετεί διατηρώντας συνεχώς τις τρομερά λεπτές ισορροπίες μεταξύ των πολυεπίπεδων προσωπείων των πρωταγωνιστών του.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία των πρωταθλητών ελευθέρας πάλης, αδερφών Ντέιβ και Μάικλ Σουλτζ, οι οποίοι στέφθηκαν χρυσοί ολυμπιονίκες στην ίδια διοργάνωση, αυτή του 1984 στο Λος Άντζελες, ο πρώτος στα 74 και ο δεύτερος στα 82 κιλά, γεγονός σπανιότατο στην αθλητική ιστορία. Για την ακρίβεια, εκτός από το τένις (στο διπλό) που έχει γίνει 3 φορές, μόνο το 2012 τα αδέρφια Μπράουνλι το κατάφεραν για την Αγγλία στο τρίαθλο.

Αυτό το αθλητικό μεγαλείο λοιπόν, από δύο εντυπωσιακούς πρωταθλητές που έχουν δομήσει την ζωή τους σε ανάλογη πειθαρχία και εξαντλητική προετοιμασία, έρχεται να καπηλευτεί ουσιαστικά ένας εκκεντρικός, διαταραγμένος και διανοητικά/σεξουαλικά ασταθής εκατομμυριούχος. Ο οποίος (με τον Στιβ Καρέλ σε μια ασύλληπτα στοιχειωτική, σχεδόν κλασσική, απόλυτα μη αναμενόμενη ερμηνεία) με το πρόσχημα της χρηματικής διευκόλυνσης και της παροχής των εγκαταστάσεων για να προπονηθούν, ικανοποιεί την ανάγκη της επιβολής, το απωθημένο της σεξουαλικής φαντασίωσης, ενσαρκώνει την ταξική κυριαρχία όντας κτητικός, σχεδόν ασφυκτικός και τελικά προκύπτει τυρρανικός.

Ένα τρομερά καλοδουλεμένο, εθιστικό φιλμ χαμηλής καύσης, με έξοχες ερμηνείες (και οι Ράφαλο, Τέιτουμ είναι εξαιρετικοί), σίγουρα στο Top-10 της χρονιάς και της σεζόν

Απόστολος Κίτσος