Thanks for sharing

Ένα στραβό χαμόγελο

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια γνωστή ταινία που ακούστηκε πολύ, ούτε και απασχόλησε και ιδιαίτερα. Παρ'όλα αυτά παρουσιάζει μέσα από τις ιστορίες 3 ανδρών διαφορετικών μεταξύ τους και των κοντινών τους ανθρώπων, τον εθισμό στο σεξ.

Ένα ενδιαφέρον πρόβλημα από μία ανάλαφρη οπτική γωνία που δεν θέλει να φορτώσει με ψυχόδραμα τον θεατή. Το προσεγγίζει λοιπόν κωμικά, χωρίς όμως να το γελοιοποιεί σε καμία περίπτωση. Ένας σεξομανής με 5χρονη αποχή που ερωτεύεται, ένας ιδιόρρυθμος γιατρός που αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα και ο μέντορας όλων που τους στηρίζει, παραμελώντας παράλληλα τον γιο του.

Και χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι να "συμπονάς", να αντιπαθείς και να εκπλήσεσαι με τους ήρωες, είτε είσαι φαν αυτού του είδους των ταινιών, είτε όχι (όπως εγώ) και... ψαρώνεις να δεις τι θα γίνει. Και είναι το αξιοπερίεργο, διότι δεν πρόκειται για ταινία με έντονη δράση ή πλοκή. Θα την χαρακτήριζες μέχρι και περιγραφική. Για την διάρκειά της, δεν παρουσιάζει "κοιλιές", ενώ όλως περιέργως εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς.

Λοιπόν, μου άρεσε. Μ'άρεσε το γεγονός πως μου θύμισε ότι ένα πρόβλημα έχει και την αστεία του πλευρά. Γιατί μου θύμισε λίγο την ίδια την ζωή. Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρη ή μαύρη, αλλά και γκρι. Κυρίως γιατί έδειξε ότι όσο κωμική και ανάλαφρη αν δείχνει η ζωή, δεν έχει πάντα την κατάληξη που θέλουμε. Τελικά, η ταινία μου άφησε ένα χαμόγελο. "Στραβό", αλλά χαμόγελο. Δεν το λες και λίγο.

Χριστίνα Πολυχρονοπούλου